Φωτογραφία από το Δεκέμβρη του 1944

 Φωτογραφία του 1944 κατά την περίοδο των ‘’Δεκεμβριανών’’ από την ανταρσία των κομμουνιστών στην Αθήνα, που εμφανίζει οπλίτες της Ελληνικής Χωροφυλακής να μάχονται κατά των ΕΛΑΣιτών και της ΟΠΛΑ ανάμεσα στα ερείπια της πόλης.

Παλμύρα

Παλμύρα

    Αρχαία πόλη στην ομώνυμη όαση της συριακής ερήμου. Το εμπόριο των καραβανιών δημιούργησε τον πλούτο της πόλης, η οποία τον 3o αι. μ.Χ. έπαιξε σημαντικότατο ρόλο εξαιτίας της πρόθεσης των Ρωμαίων αυτοκρατόρων να καταλάβουν το έδαφος των Πάρθων για να προφυλαχθούν από το βασίλειο των Σασανιδών. 

Η Π. ιδρύθηκε κατά την Παλαιά Διαθήκη από τον Σολομώντα, μερικοί όμως αμφισβηστούν το γεγονός. Η πρώτη μνεία της πόλης γίνεται σε επιγραφή του 1115 – 1100 π.Χ., όπου ονομάζεται, κατά την τοπική διάλεκτο, Ταντμάρ. Στους πρώτους αι. π.Χ. οι κάτοικοί της ήταν Άραβες, που μιλούσαν την αραμαϊκή. Στα χρόνια των Σελευκιδών ήταν τμήμα της αυτοκρατορίας τους. Mετά έγινε ανεξάρτητη, και ήδη το 42 π.Χ. αποτελούσε με τις γύρω περιοχές πλουσιότατο μικρό κράτος με πληθυσμό αραβικό, ρωμαϊκό και ελληνικό. Στα χρόνια εκείνα η Π. έγινε εμπορικός σύνδεσμος του ρωμαϊκού με το παρθικό κράτος και αποτελούσε σημαντικό πέρασμα προς την Πέτρα και γενικά την Αραβία. Οι Ρωμαίοι άρχισαν να ανησυχούν για την ακμή της Π. αλλά η εκστρατεία του Μάρκου Αντώνιου εναντίον της δεν πέτυχε. 

Μερικά χρόνια αργότερα έχουμε αυθεντικά στοιχεία για την Π. από αραμαϊκές επιγραφές. Πληροφορούμαστε μάλιστα από αυτές, ότι οι επιδρομές ληστρικών φυλών εναντίον της, ανάγκασαν τους ηγεμόνες της να εξοπλίσουν στρατό ώστε να προασπίσουν την ανεξαρτησία της. Η περίοδος της ακμής της Π. συμπίπτει με τα έτη 130-270 μ.X. Η πόλη γνώρισε καταστροφές στα χρόνια της εκστρατείας του Τραϊανού εναντίον των Περσών αλλά ο Αδριανός που την επισκέφτηκε αργότερα την ανοικοδόμησε, δίνοντάς της το όνομα Αδριανή Πόλη. Η Π. πέρασε τελικά στην επικυριαρχία της Ρώμης, που χρησιμοποίησε μάλιστα στον ρωμαϊκό στρατό τους περίφημους μισθοφόρους τοξότες της. 

Στις αρχές του 3ου αι. μ.Χ. της δόθηκαν μερικά προνόμια και οι κάτοικοί της υιοθέτησαν ρωμαϊκά επώνυμα. Τότε άρχισε να εδραιώνεται και η θέση της οικογένειας των Σεπτίμιων, που έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην ιστορία της πόλης. Ο Σεπτίμιος Οντενάτ πήρε τον τίτλο του συγκλητικού με εντολή του Αλέξανδρου Σεβίρου (230 – 231 μ.Χ.) και ο γιος του Σεπτίμιος Χαϊράν, του πρίγκιπα της Π. (ρας Ταντμόρ). Ο γιος του τελευταίου Σεπτίμιος Οντενάτ, ο Οδαίναθος ή Οδέναθος των αρχαίων Ελλήνων, ήταν ο σύζυγος της Ζηνοβίας. Ο Ουαλεριανός τον ανακήρυξε ύπατο (258) και του παραχώρησε δικαιώματα που καλλιέργησαν το φιλόδοξο σχέδιό του να καταστήσει την Π. διάδοχο των κτήσεων της Ρώμης στην Ανατολή. Μετά την ήττα του Ουαλεριανού στην Έδεσσα (260), ο Οδαίναθος άρχισε να ενοχλεί τον Πέρση βασιλιά Σαπώρ A» με επιδρομές. Οι Ρωμαίοι, που ήταν αντίπαλοι των Περσών, τον ενίσχυσαν και τον αναγόρευσαν αντιβασιλιά της Ανατολής (262). Ο Οδαίναθος νίκησε τότε σε αρκετές μάχες τους Πέρσες και κατόρθωσε να εδραιώσει την παλμυρική κυριαρχία στη Συρία του Ευφράτη και στην Αραβία.

 Το 266 όμως (ή 267) δολοφονήθηκε μαζί με τον γιο του Ηρώδη στην Έμεσσα, το σημερινό Χομς, και τον διαδέχτηκε η Ζηνοβία, ως επίτροπος του άλλου γιου τους Βαχμπαλάτ ή Αθηνόδωρου. Η Ζηνοβία προσάρτησε στο κράτος της Π. την Αίγυπτο, ανακήρυξε το γιο της βασιλιά, η ίδια αυτοανακηρύχθηκε βασίλισσα (270 – 271). Σύντομα όμως οι Ρωμαίοι κυρίευσαν την Π. (άνοιξη του 272). Λίγο αργότερα οι Παλμυρηνοί επαναστάτησαν και οι Ρωμαίοι, για αντίποινα, ξεθεμελίωσαν την πόλη. Το 274 η Ζηνοβία κόσμησε τον θρίαμβο του Αυρηλιανού. Παρά τις προσπάθειες των Ρωμαίων να ξαναφέρουν την πόλη στην παλιά της ακμή, η Π. βρισκόταν πλέον σε κατάσταση μαρασμού. Το 400 ήταν σταθμός της A» Ιλλυρικής λεγεώνας. Ο Ιουστινιανός έχτισε εκεί υδραγωγείο, κυρίως για στρατιωτικούς σκοπούς. 

Μετά την κατάκτηση της πόλης από τους Άραβες αποικίστηκε και πάλι και συνέχισε τη διαδρομή της ως αραβική πόλη πια, μέχρι το 1089, όταν καταστράφηκε από σεισμούς. Ανοικοδομήθηκε και πάλι για να καταστραφεί εκ νέου από τον Ταμερλάνο και να περάσει στην αφάνεια, ως μικρός αραβικός οικισμός. Στα χρόνια ωστόσο της γαλλικής κατοχής της Συρίας, το ενδιαφέρον που παρουσιάζουν τα ερείπια της πόλης, στάθηκε αφορμή να χτιστούν εκεί τουριστικά ξενοδοχεία και να δημιουργηθεί ένας νέος οικισμός.

 Το αρχαιολογικό και καλλιτεχνικό ενδιαφέρον των αρχαιοτήτων της Π. είναι μεγάλο. Χώρια από τις πολυάριθμες επιγραφές, οι περισσότερες από τις οποίες είναι στην ελληνική, τα μνημεία της Π. μαρτυρούν ότι η τέχνη της αποτελεί κρίκο της αρχαίας ελληνικής και της ανατολικής χριστιανικής, με διασταύρωση ρωμαϊκών και άλλων τεχνοτροπιών. Ιδιαίτερα αξιόλογο μνημείο είναι ο ναός του Ήλιου, που αποτελεί το επίκεντρο πολλών άλλων μνημειακών οικοδομών. Υπάρχει ακόμα και μικρός ναός αφιερωμένος στην Άρτεμη. Η αρχαία πόλη είχε τρεις υπόγειες νεκροπόλεις και πολυάριθμους επίγειους τάφους, που βρίσκονται κατάσπαρτοι στην περιοχή.

 Από τα χριστιανικά μνημεία διασώθηκαν τα θεμέλια δύο εκκλησιών και από τα νεότερα το φρούριο του Φαχρεντίν του 16ου αι. Τέλος, τα παλμυρηνά νομίσματα με την ελληνική επιγραφή ΠΑΛΜΥΡΑ, παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον για την ποικιλία των τύπων τους. Στην Π., καλλιτεχνικό κέντρο όπου συναντήθηκαν η κλασική τέχνη με τις ανατολικές επιδράσεις, αναπτύχθηκαν ιδιαίτερα στη γλυπτική, πρωτοποριακές τάσεις των μοτίβων της τέχνης της όψιμης αρχαιότητας, όπως είναι η ανάμειξη ρεαλιστικών και συμβολικών στοιχείων, η αδιαφορία για τη δήλωση χώρου και τοπίου, η μετωπικότητα και οι ιεραρχικές αναλογίες των προσώπων. Κατάλοιπο Μεγαλοπρεπούς κτίσματος της αρχαίας πόλης Παλμύρας.

Μουντιάλ 2022

 

Ενα εκπληκτικό ποίημα του Θωμά Μοσχόπουλου σε καφαβικο υφος και θεματολογία τον αγαπημένο του Αλεξανδρινού, Απολλώνιου του Τυανεως.

Μας μεταφέρει στην εποχήν του 1ου αιωνα μΧ όπου έζησε ο νεοπυθαγορειος φιλόσοφος τον οποίο ο ποιητής φαντάζεται νεαρό να φοιτά στην σχολή του φανταστικού νομοδιδασκαλου Μυρωνος του Πρεσβυτέρου o οποίος πασχίζει να του διδάξει τη νομοθεσία του Σόλωνος του Αθηναίου. Ο νέος δεν φαίνεται να προσέχει. Σκέπτεται μια φράση του Εμπεδοκλέους που έλεγε ότι για τους ανθρώπους ήταν Θεός...

 

ΜΥΡΩΝ Ο ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ

Εις την σχολήν του Μύρωνος του πρεσβυτέρου

Εμαθήτευε ο Απολλώνιος ο Τυανεύς

Και όλο ήκουεν τον φιλόσοφο

Εξαίρετα τας σολωνείους κύρβεις να ορμηνεύει

Να ομιλεί περί σεισάχθειας

Και περί τας εκ του Δράκοντος επιρροάς

Μα τούτος ο νους φυγάς ερωτοχτυπημένος

Του Εμπεδοκλέους την λαμπρή ομολογία συλλογιόταν

«χαίρετ' ἐγὼ δ' ὑμῖν θεὸς ἄμβροτος, οὐκέτι θνητὸς»…

Ω Μύρων δυστυχή 

Πως τούτο το πνεύμα να καταδαμάσεις;

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος είναι ανώτερος Αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ., διοικητής του Αστυνομικού Τμήματος Βέροιας, εκπαιδευτής και διαπραγματευτής κρίσημων περιστατικών.

Ο Γιος της Καρπαζιάς του Νίκου Τσιφόρου. Ραδιοφωνικό θέατρο.

Η Πολιτισμική Διαδρομή απόψε πρόκειται να σας παρουσιάσει το έργο του Νίκου Τσιφόρου ¨ Ο γιος της Καρπαζιάς¨ σε ανάγνωση του Γιάννη Μποσταντζόγλου...

Ο Αναστάσης εργάζεται μόνος του στο κουτούκι στην Τρούμπα του εξυπηρετώντας καθημερινά την εργατιά του Πειραιά. Προκειμένου να συμπληρώσει το εισόδημα του ο κάπελας σπρώχνει που και που λίγο χασίς…

Στο κουτούκι συχνάζει ο Ορέστης, ένας ξεπεσμένος χαρτοπαίκτης που τώρα είναι σε άθλια κατάσταση. Ο Ορέστης ήταν ένας κοκέτης που έκανε μεγάλη ζωή, ένα βράδυ γνωρίζει μια γαλλίδα χορεύτρια σε ένα καμπαρέ, η οποία τυχαίνει να είναι κοπέλα ενός φίλου του, του Καράφα. Που είναι και ιδιοκτήτης του καμπαρέ. Η γαλλίδα παίζει άσχημο παιχνίδι στον Ορέστη μετά την απόρριψη της από αυτόν (ένεκα του ότι ο Καράφας ήταν φίλος του, ο Ορέστης φέρθηκε τίμια), με αποτέλεσμα ο Ορέστης να καταλήξει στη φυλακή.

Μετά την αποφυλάκιση του ο Ορέστης τα βρίσκει σκούρα και πιάνει δουλειά στο κουτούκι ως νυχτοφύλακας.

Το έργο είναι πολύτιμο από ηθογραφικής άποψης καθώς παραθέτει πολλές πληροφορίες για τον υπόκοσμο της εποχής.

Διαβάζει ο Γιάννης Μποσταντζόγλου

 Μουσικές Στίξεις: Δημήτρης Αρσενόπουλος

Τεχνικός Ήχου: Τάσος Μπακασιέτας

Φωτογραφίες: Άγγελος Μίχας

Παραγωγή: Γιώργος Ευσταθίου

Η μεταφορά έγινε από το κανάλι Ναταλία Δεδουσοπούλου 

🏛To Ιερό του Απόλλωνα στην Κλάρο~Μικρά Ασία🏛

 Κλάρος είναι το όνομα της περιοχής και η τοποθεσία ενός ιερού μαντείου του αρχαίου Έλληνα θεού Απόλλωνα, κοντά στην Κολοφώνα της Ιωνίας, της Μικράς Ασίας 

 Ιδρύθηκε από τη Μαντώ, κόρη του Τειρεσία.

 Σύμφωνα με μια παράδοση, πριν από δηλώσεις τους, κάθε φορά όλοι οι προφήτες συνήθιζαν να πίνουν ομαδικώς μέσα σε αυτό το σπήλαιο.

Οι ανασκαφές ξανάρχισαν μεταξύ 1950 και 1961 σύμφωνα με τον Louis Robert, για την ανάδειξη του περίφημου δωρικού ναού του Απόλλωνα, που υπήρξε έδρα του μαντείου, στην διάρκεια της ελληνικής περιόδου του 3ου. αιώνα π.Χ., για την σημερινή υποδοχή επισκεπτών.

Πούτιν

 

🌿 Διαφορές των γραμμάτων στα αρχαία αλφάβητα ~

ΗΤΑΝ παντού ίδια τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου; Όχι! Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία που διαπιστώνει κανείς μελετώντας την εξέλιξη του ελληνικού αλφαβήτου είναι οι μικρές ή μεγαλύτερες αποκλίσεις στη μορφή των γραμμάτων σε διαφορετικές περιοχές του ελλαδικού χώρου.

◾️ Ένα παράδειγμα φαίνεται στον παρακάτω πίνακα (από το βιβλίο του Γ. Μπαμπινιώτη «Το Ελληνικό Αλφάβητο», bit.ly/2TEOACI σελ. 76).  ΣΗΜ Στο εν λόγω βιβλίο υπάρχουν ανάλογοι πίνακες που δείχνουν τις παραλλαγές του αλφαβήτου σε 50 διαφορετικές ελληνικές πόλεις!)

Στη στήλη της Κορινθιακής παραλλαγής έχουμε επισημάνει τα γράμματα   Ε    και   Σ   : το Ε αντιστοιχεί στο (καθιερωμένο) Β, ενώ το Σ στο Μ  !

      Έτσι π.χ. η λέξη "κῆτος" στην Αθήνα θα γραφόταν:

                                    ΚΕΤΟΣ 

      ενώ στην Κόρινθο

                                   ΚΒΤΟΜ

 Η εποχή είναι βεβαίως αρχαϊκή (7ος-6ος αι π.Χ.). Παρόμοια μορφή του Σ απαντά, όπως φαίνεται στον πίνακα, και σε πολλές άλλες ελληνικές πόλεις.

ΣΗΜ Το γράμμα "σαν" είναι δωρική παραλλαγή του "σίγμα".

________

#lexicon_greekalphabet #alphabet

Ο Ερντογάν

 

Χάρτινο φεγγάρι, της Μαριας Λαμπαδαρίδου-Πόθου. Γράφει ο Παύλος Παπαδόπουλος

Απόψε πρόκειται να σας παρουσιάσω το έργο της Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου: Το Χάρτινο Φεγγάρι. Ένα έργο το οποίο γράφτηκε το 1978.

                                  

Λίγα λόγια για την υπόθεση:

 Ο γιος μιας εύπορης οικογένειας επιστρέφει μετά από πολλά χρόνια απουσίας στο πατρικό του σπίτι, όλοι αγωνιούν να δουν την εξέλιξη του, σταδιακά αποκαλύπτονται πράγματα για το παρελθόν του, ενώ ανακαλύπτει ότι σιγά-σιγά πέφτει στις παγίδες που έχει στήσει ο ίδιος... 

 

Περεταίρω στοιχεία:

  Πρόκειται για ένα έργο από αυτά της νιότης της συγγραφέως και έχει μείνει γενικά στη σιωπή, καθώς δεν έχει ανέβει τις τελευταίες δεκαετίες σε κάποιο θέατρο. Το έργο ανήκει στην κατηγορία αυτών του Θεάτρου του Παραλόγου.

  Ας δούμε όμως τι λέει η ίδια, για την κατάληξη της, να συγγράφει τελικά έργα θεάτρου παραλόγου:

  Όμως τότε κατάλαβα πως έπρεπε ν’ αρχίσω από πολύ μακριά, από την παιδική μου ηλικία, γιατί πριν μυηθώ, ως συγγραφέας, στο θέατρο του παραλόγου, είχα ζήσει την αίσθηση του παραλόγου. Παιδί της Κατοχής, έζησα τον πρώτο φόβο και την πρώτη επαφή με το παράλογο μιας τεράστιας ανθρώπινης εξόντωσης. Τα παιδικά μου χρόνια σημάδεψαν ολόκληρη την ζωή μου και το έργο μου. Τα τραύματα εκείνα, αλλοιωμένα από τον χρόνο και την μνήμη, από την μυθοποίηση της φαντασίας, αυτή την μεταμορφωτική λειτουργία που είναι η άμυνα του μυαλού μπρος στο παράλογο της ζωής, τα κουβαλώ σε όλα μου τα βιβλία. Κάποτε είχαν γίνει όνειρα. Όνειρα που μεταποιούσαν την τραυματική εκείνη πραγματικότητα με έναν θαυμαστό τρόπο. Κι εγώ, για χρόνια, βυθιζόμουν μέσα τους να βρω τα θρύψαλα από τον βιωμένο μου χρόνο, να βρω το συμβολικό νόημα της κάθε μεταμόρφωσης. Σήμερα πιστεύω πως το μεγαλύτερο μέρος της αλήθειας μας είναι στα όνειρα.

  Από αυτήν την ψυχική διεργασία – όνειρα και αυτοανάλυση της τραυματικής εμπειρίας – έμαθα πως ο υπερρεαλισμός είναι ένας θρίαμβος της πραγματικότητας. Υπάρχουμε σε παράλληλα επίπεδα, σε παράλληλες πραγματικότητες, αναδυόμενες μια μέσα από την άλλη, θραύσματα από μνήμες και όνειρα, από λάμψεις του βιωμένου μας χρόνου.

  Λοιπόν, το δικό μου θέατρο του παραλόγου, τα έργα που έγραψα (ακόμα και ο υπερεαλισμός που υπάρχει στα μυθιστορήματά μου), βγήκαν μέσα από εκείνη την «μεταμορφωτική λειτουργία» του Εγώ. Με αφετηρία, σαν ακατέργαστο υλικό: τα χαλάσματα της γειτονιάς, στην Λήμνο, με τις σπασμένες οβίδες και το αυλάκι το αίμα. Ο φόβος της βάναυσης πραγματικότητας, που το παιδικό μυαλό έπρεπε να υπερβεί, με μοναδικό όπλο την μεταποίησή της, την μυθοποίησή της, όπως έγινε με τα όνειρα.

  Από τότε ξέρω πως το όνειρο έχει μια καταλυτική δύναμη. Εισδύει μέσα στην πραγματικότητα και την αποσυνθέτει. Γι’ αυτό, λέω πάλι, προσωπικά πιστεύω πως εκεί βρίσκεται το μεγαλύτερο μέρος από τις αλήθειες μας: σ’ αυτήν την μεταμορφωτική, την υπερρεαλιστική λειτουργία του Εγώ μας.

  Όταν λοιπόν έφτασα στο Παρίσι, ήμουν ήδη έτοιμη για το Θέατρο του Παραλόγου. Βέβαια, με βοήθησαν τα έργα του Beckett, του Ιονέσκο, η φιλοσοφία των έργων αυτών, καθώς και η υπαρξιακή φιλοσοφία του Σάρτρ και του Αλμπέρ Καμύ, ο θεατρικός στοχασμός του Αρτώ, αλλά και τα μαθήματα στην Σορβόννη με τον Bernard Dort και τον Henri Gouiller. Θυμάμαι, η πρώτη εργασία που έκανα στην Σορβόννη, ήταν μια ομιλία με θέμα «Το σύγχρονο τραγικό στοιχείο στα έργα του Samuel Beckett, σε αντιπαράθεση με την αρχαία τραγωδία”. Και έφτασα στην προσωπική μου απομυθοποίηση. Η μεταφυσική του κόσμου και τα επίπεδα της ύπαρξης, η τραγικότητα του υπαρξιακά μόνου, όλα αυτά οδηγούσαν στην βεβαιότητα πως ο άνθρωπος είναι τραγικά μόνος πάνω στην γη, στέκεται μπρος στο πεπρωμένο της ζωής του γυμνός και απρόσωπος, απομυθοποιημένος.

  Αυτή η αντίληψη με είχε οδηγήσει στην δική μου υπαρξιακή ώρα. Ήταν η στιγμή που βίωνα κατακόρυφα την έννοια της ύπαρξης, σαν μια τομή κάθετη μέσα στην συνείδηση. Γιατί, για να φτάσεις στην βίωση του παραλόγου ως θεμελιακού νόμου της ζωής, πρέπει να έχεις ζήσει ο ίδιος την γυμνότητα της ύπαρξης, την μεταφυσική του λόγου και του πράγματος, να βρεις πως η σχέση σου με τον χρόνο και τον χώρο είναι μια λειτουργία της δικής σου νόησης, πως εσύ μόνος υπάρχεις στο κέντρο του κόσμου, πως το πεπρωμένο του είναι και δικό σου, και πως δεν γίνεται να ξεφύγεις από αυτό, πως είναι παγίδα. Και τότε συνειδητοποιείς πως είσαι παγιδευμένος μέσα σε αυτή την άγνωστη μεταφυσική παγίδα.

  Από το σημείο αυτό αρχίζει η μεταμορφωτική λειτουργία της σκέψης: Ο υπερρεαλισμός. Και το Θέατρο του Παραλόγου είναι ένας υπερρεαλισμός καταστάσεων, όπως η ποίηση είναι υπερρεαλισμός του λόγου. Γι’ αυτό και το Θέατρο του Παραλόγου δεν δίνει προκατασκευασμένες συγκινήσεις, αλλά ανασύρει από τον θεατή τα προσωπικά του βιώματα, τον φέρνει μπρος στις δικές του αλήθειες, μπρος στον δικό του υπαρξιακό τρόμο.

  Έτσι όταν βρέθηκα στο Παρίσι, σχεδόν κατευθείαν από τα ερημικά βράχια του νησιού μου, έζησα αυτή την ανάδυση των ψυχικών πεδίων από την τραυματική παιδική μου ηλικία, και αισθάνθηκα έτοιμη να γράψω θέατρο του παραλόγου. Και το πρώτο που έγραψα ήταν το Γυάλινο Κιβώτιο. 

 

Η παράσταση έκανε τηλεοπτική πρεμιέρα την 20 Νοεμβρίου 1978 στην εκπομπή της Κρατικής Τηλεόρασης: Το Θέατρο της Δευτέρας, στην πρώτη τηλεοπτική περίοδο. Διάρκεια: 148'. Η σκηνοθεσία ήταν του Πέτρου Λεωκράτη.

Ηθοποιοί: Μαρία Αλιφέρη (Αλίς) , Μαρία Ζαφειράκη (Δανάη, μάνα) , Ελένη Ζαφειρίου (Βάσα, οικονόμος) , Τρύφων Καρατζάς (Αλέκος) , Γιώργος Καραφάς (Στέφανος) , Αλεξάνδρα Λαδικού (Ρέα) , Κωστής Μαλκότσης (αστυνόμος) , Βασίλης Μητσάκης (Πέτρος, πατέρας) , Γιώργος Μιχαλάκης (Στράτος) , Παναγιώτης Παναγόπουλος (I) (Βάγγος) , Κώστας Πανουργιάς (Τζόνι, μπάρμαν) , Γιώργος Παυλικανίδης (Ζώης) , Γιώργος Τζώρτζης (I) (Δημήτρης) , Καίτη Τριανταφύλλου (Κάλλια).

 

Την παράσταση μπορείτε να παρακολουθήσετε από το αρχείο της Ε.Ρ.Τ.:

https://archive.ert.gr/category/teniothiki/sira/theatro-paragoges-ert/

 

 

Θα κλείσουμε παραθέτοντας λίγα λόγια για τη συγγραφέα:

Γεννήθηκε στη Μύρινα της Λήμνου, έλκοντας την καταγωγή της από τη Μικρά Ασία. Από τα νεανικά της χρόνια ασχολήθηκε με τη συγγραφή.

Από το ακριτικό νησί της Λήμνου εξέδωσε την πρώτη ποιητική της συλλογή Συναντήσεις. Πρώτος ο Οδυσσέας Ελύτης την αποκάλεσε «ποιήτρια» και έγραψε πως ο ποιητικός της λόγος είναι «ώριμος» και «τείνει να συλλάβει την παρθενικότητα και τη μοναδικότητα των πραγμάτων». Διορίστηκε υπάλληλος στο Επαρχείο Λήμνου, κατόπιν διαγωνισμού. Ευθύς έδωσε εξετάσεις στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και το 1963 πήρε το πτυχίο με απόσπαση στη Νομαρχία Αττικής.

Έχει τιμηθεί με τα εξής βραβεία:

• 1996: Βραβείο λογοτεχνίας της Ομάδας των Δώδεκα για το σύνολο του έργου της.
• 1987: Α΄ Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το μυθιστόρημα Η Μαρούλα της Λήμνου.
• 1991: προτάθηκε από το υπουργείο Πολιτισμού για το Αριστείο της Ευρώπης για την ποιητική συλλογή Μυστικό Πέρασμα.
• 1994: Βραβείο πεζογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών για το μυθιστόρημα Με τη λάμπα θυέλλης
• 1995: Βραβείο πεζογραφίας από το ίδρυμα Ουράνη για

(Απεβίωσε στις 17 Ιουνίου 2023).

-Ο Παύλος Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1978 στη Δράμα, μεγάλωσε στις Σέρρες και έζησε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Από το 1996 εργάζεται στο δημόσιο σε διάφορες διοικητικές θέσεις. Είναι απόφοιτος της Σχολής Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας, της Σχολής Αστυφυλάκων της Αστυνομικής Ακαδημίας, της Σχολής Επιμόρφωσης και μετεκπαίδευσης ΕΛ.ΑΣ., και της Σχολής Ελληνικού Πολιτισμού, του Τμήματος Ανθρωπιστικών. Σπουδών του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Μιλάει Αγγλικά και Γερμανικά.