MALTA YOK!!

 Πριν από 458 χρόνια, το 1565, το πρώτο οχυρό της Μάλτας, ο Άγιος Έλμο, πέφτει στα χέρια των Οθωμανων αφού άντεξε για 28 ημέρες, γεγονός που έδωσε χρόνο έτσι ώστε δύο μήνες αργότερα να πετύχει η δύση μια από τις πιο σημαντικότερες νίκες ενάντιον των Οθωμανών.

Η Μάλτα αποτελούσε στόχο προηγούμενων οθωμανικών εισβολών, ένα παραπάνω τώρα που οι Οσπιτάλιοι Ιππότες, το τελευταίο στρατιωτικό σταυροφορικό τάγμα που επέζησε, έλεγχαν το νησί και αποτελούσαν αγκάθι στην οθωμανική ναυτική ηγεμονία. Στις 18 Μαΐου 1565, οι Οθωμανοί εμφανίστηκαν στο νησί με περίπου 40.000 στρατιώτες, 200 πλοία, 50 κανόνια μεγάλου διαμετρήματος και βεληνεκούς και πάνω από 80.000 βλήματα. Οι υπερασπιστές είχαν στην διάθεση τους περίπου 500 ιππότες,5.500 χιλιάδες στρατιώτες, ενώ υπήρχαν διαθέσιμοι και οι 9.000 κάτοικοι της Μάλτας, που ήταν όμως ανίδεοι από το πεδίο της μάχης και δεν είχαν καμία εκπαίδευση.

Η κύρια εστία της πολιορκίας ήταν γύρω από μια χερσόνησο με πολλές οχυρώσεις και λιμάνια. Ο Άγιος Έλμο ήταν ένα φρούριο που βρισκόταν στην άκρη της χερσονήσου και φρουρούνταν από 1500 άνδρες κατά όλη τη διάρκεια της πολιορκίας. Απέναντι από τον κόλπο υπήρχαν τα φρούρια του Αγίου Μιχαήλ και του Μπίργκου, τα οποία μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν βάρκες για να υποστηρίξουν τον Άγιο Έλμο με προμήθειες και ενισχύσεις.

Στις 22 Ιουνίου, διατάχθηκε μια μεγάλη επίθεση στο οχυρό, αλλά οι Οθωμανοί χτυπήθηκαν από πίσω με μεγάλο κόστος για τη φρουρά. Το φρούριο είχε αντέξει για 27 ημέρες μέχρι στιγμής ωστοσο πολλά από τα τείχη του είχαν καταστραφεί και το μεγαλύτερο μέρος της φρουράς του είχε τραυματιστεί. Αποφασίστηκε ότι δεν θα καταβληθούν άλλες προσπάθειες για να βοηθηθεί το φρούριο που ως εκ θαύματος είχε άντεξει για σχεδόν ένα ολόκληρο μήνα και προκάλεσε χιλιάδες θύματα στους Τούρκους. Όλοι οι άνθρωποι και οι πόροι θα αφιερώνονταν στα εναπομείναντα φρούρια.

Οι αμυνόμενοι γνώριζαν πως έρχεται το τέλος. Εξομολογήθηκαν όλοι, κοινώνησαν των Αχράντων Μυστηρίων και κατόπιν έσκαψαν και έθαψαν την Αγία Τράπεζα του παρεκκλησίου του οχυρού για να “μην την μαγαρείσουν” οι Τούρκοι. Κατόπιν ο ιερέας του οχυρού άρχισε να χτυπά πένθιμα την καμπάνα. Συνέχισε μέχρι που έπεσε, αργότερα, νεκρός από το μαχαίρι των ισλαμιστών.

Στις 23 Ιουνίου οι Τούρκοι εξαπέλυσαν την τελική επίθεση κατά του οχυρού. Έριξαν στη μάχη σχεδόν 20.000 άνδρες έναντι λιγότερων των 400 υπερασπιστών που μπορούσαν ακόμα να σταθούν στα πόδια τους. Οι Ιππότες ντε Γκουράς και ντε Μιράντα που δεν μπορούσαν να σταθούν όρθιοι από τα τραύματα, δέθηκαν σε καρέκλες ενώπιον ρήγματος του τείχους μέσω του οποίου εξόρμησαν οι Τούρκοι.

Εκεί πολέμησαν μέχρις εσχάτων και αφού σκότωσαν πολλούς Τούρκους, κομματιάστηκαν κυριολεκτικά από τους αντιπάλους τους. Την ίδια τύχη είχε και ο γενναίος συνταγματάρχης Μας που πέθανε μαχόμενος με το σπαθί του κατά πλήθος εχθρών. Οι τελευταίοι υπερασπιστές, αφού άναψαν την πυρά – σινιάλο ότι το οχυρό έπεσε, πολέμησαν μέχρις ενός μπροστά από το παρεκκλήσιο του Αγίου Ιωάννου, στο οχυρό. Γλίτωσαν μόνο πέντε Μαλτέζοι που την τελευταία στιγμή βούτηξαν στη θάλασσα από τα τείχη και σώθηκαν κολυμπώντας

Μετά από 28 ημέρες μάχης, η φρουρά εξοντώθηκε, αλλά κατάφεραν να προκαλέσουν περίπου 8000 απώλειες, περίπου το 1/5 της συνολικής δύναμης εισβολής. Η θυσία της φρουράς επέτρεψε στις άλλες οχυρώσεις να αντέξουν για άλλους 2 μήνες, μέχρι που έφτασε

ενισχυτικό στράτευμα Σταυροφόρων 8.000 αντρών και έτρεψε τους Οθωμανούς σε φυγή. Η Πολιορκία της Μάλτας έμεινε στην ιστορία ως μια από τις μεγαλύτερες χριστιανικές νίκες ενάντιον των Οθωμανών για τους επόμενους 3 αιώνες.

Extra tip:Ανάμεσα στους αμυνόμενους στην πολιορκία της Μάλτας βρίσκονταν και 200 Έλληνες τακτικοί στρατιώτες, κυρίως αρκεβουζιοφόροι και μουσκετοφόροι ενώ πολύ σημαντική ήταν και η συμμετοχή του Βιτζέντζο Αναστάγκι (παραφθορά του Αναστάση). Γεννημένος στην Περούτζια, το 1531, αλλά καταγόμενος από τη Ραβέννα (με μακρινές ελληνικές ρίζες από την εποχή του "Βυζαντινού"Αυτοκράτορα Αναστασίου, ενώ μέλος της οικογένειας είχε νυμφευθεί την κόρη του στρατηγού Βελισάριου) ο Αναστάγκι είχε ενταχθεί στο Τάγμα του Αγίου Ιωάννη το 1563, δύο μόλις χρόνια πριν την τουρκική επίθεση, θέλοντας να πολεμήσει κατά των εχθρών του χριστιανισμού.

Ένας μήνας στην εξοχή, του Ιβάν Τουργκιένιεφ. Ραδιοφωνικό Θέατρο.

Γράφει ο Παύλος Παπαδόπουλος

  Αγαπητοί φίλοι και φίλες του Ραδιοφωνικού Θεάτρου απόψε πρόκειται να σας παρουσιάσω ένα τρυφερό και ευαίσθητο έργο, το αριστούργημα του Ρώσου συγγραφέα Ιβάν Τουργκιένιεφ Ένας μήνας στην εξοχή. Ένα εξαιρετικό κομμάτι της ρώσικης θεατρολογίας.

  Το έργο γράφτηκε μεταξύ 1848-1850, εκδόθηκε το 1855 και διαβάστηκε στο σανίδι για πρώτη φορά το 1872. Ανήκει στην προϊστορική περίοδο της υποκριτικής τέχνης που ο ηθοποιός τότε δεν αρκούσε να παίζει, αλλά έπρεπε να δείχνει και ότι παίζει. Αρχικός τίτλος του έργου ήταν Ο φοιτητής, το δράμα του Τουργκιένιεφ γενικά λογοκρίθηκε από τις τσαρικές αρχές.

  Ο Τουργκιένιεφ (1818-1883 ήταν γόνος πλούσιας και αριστοκρατικής οικογένειας με πολλούς δουλοπάροικους στην ιδιοκτησία της. Ο ίδιος αγωνίστηκε σθεναρά για την κατάργηση του θεσμού της δουλοπαροικίας. Σχετικό με τη συγκεκριμένη δράση του είναι και το έργο Μουμού (1854).

 

  Στα κυριότερα έργα του Τουργκένιεφ συγκαταλέγονται: ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ-ΣΥΛΛΟΓΕΣ: Αναμνήσεις ενός κυνηγού (1852), Μουμού (1854), Ασια (1858), Η πρώτη αγάπη (1860), Ο βασιλιάς Ληρ στη στέπα (1870). ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΑ: Ρούντιν (1856), Η φωλιά των ευγενών (1859), Την παραμονή (1860), Πατέρες και παιδιά (1862), Ο καπνός (1867), Απάτητη γη (1876). ΘΕΑΤΡΙΚΑ: Ένας μήνας στην εξοχή (1855).

 

  Στα έργα του κυριαρχούν οι παιδικές του αναμνήσεις, καθώς δέχεται έντονες επιδράσεις από την αυταρχική μητέρα στη ζωή του. Η μητέρα του είναι η πλούσια που παντρεύεται τον φτωχό αλλά μορφωμένο πατέρα του. Ο πατέρας του, απόστρατος αξιωματικός του ιππικού, είναι οικονομικά κατεστραμμένος και παντρεύεται την πολύ μεγαλύτερη μητέρα του ως σωσίβιο. Σ΄ αυτό το σπίτι ο Τουργκιένιεφ θα έχει μια έντονη ψυχολογική αντίδραση.

 

  Αργότερα κατά τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου, θα συναναστραφεί με το μεγάλο θεωρητικό του αναρχισμού Μιχαήλ Μπακούνιν, ενώ θα γνωρίσει ακόμη και την ¨εγελιανή¨ φιλοσοφία, δε θα αναπτύξει ποτέ όμως επαναστατική δράση. Ο συγγραφέας θα ερωτευτεί μια γαλλίδα τραγουδίστρια και θα ζήσει τελικά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο εξωτερικό.

 

 

Η πλοκή του έργου.

  Το έργο χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο κυλά μέσα στη στατικότητα, την οποία δεν αρκούν για να τη θραύσουν οι πνευματώδεις σπινθηρισμοί. Το δεύτερο μέρος σπεύδει να δώσει την πρέπουσα λύση με μια έντονη δραματική σύγκρουση ανάμεσα σε δύο αντίζηλες υπάρξεις: την κοπέλα του νεανικού έρωτα και την ώριμη κυρία του ξαφνικού πάθους, αυτή το ζωντανεύει και δικαιώνει τη θεατρικότητα του.

 

  Η υπόθεση είναι απλή, βρισκόμαστε σε ένα εξοχικό μακριά από το χωριό και πιο μακριά ακόμη από την πόλη. Μια οικογένεια, το συζυγικό ζεύγος, η μαμά-πεθερά, ο μικρός γιος, μια μακρινή συγγένισσα, μια μικρή προστατευόμενη. Που και που η επίσκεψη του γιατρού φέρνει στο σπίτι την κοινωνικότητα. Ένας κόσμος τελματωμένος ζει τις καθημερινές ασήμαντες έγνοιες. Η μελαγχολία και το αδιέξοδο είναι εμφανή, όσο κι αν το λεπτό χιούμορ προσπαθεί να δημιουργήσει κάποια διέξοδο. Η Ναταλία Πέτροβνα ζει ανάμεσα στις φροντίδες για τους μικρούς του σπιτιού και το δικό της συναισθηματικό ερωτικό «χάος».

 

 Ο παλιός εραστής και τώρα ανεκτικός φίλος, Ρακίζιν, που ήρθε επίσκεψη από τη Μόσχα για να τους επισκεφθεί εντείνει το κενό της. Η άφιξη όμως του νεαρού διδασκάλου Μελάγεφ, αναστατώνει το σπίτι. Μια διάχυτη ερωτική διάθεση κυκλώνει τις γυναίκες του σπιτιού. Κάτι συμβαίνει πλέον στα ακίνητα νερά της εξοχικής ζωής. Η μικρή προστατευόμενη Βέρα, αισθάνεται τους πρώτους ερωτικούς παλμούς για το νεαρό δάσκαλο, τον οποίον ερωτεύεται όμως παράφορα η προστάτης, η Ναταλία Πέτροβνα. Η ώριμη οικοδέσποινα αισθάνεται ξαφνικά μια ακατανίκητη έλξη για τον ώριμο δάσκαλο του παιδιού της. Η ληθαργική ρουτίνα της ύπαρξής της αναστατώνεται. Φυσικά τίποτα το δραματικό δεν πρόκειται να συμβεί. Σχεδόν αποσύρεται. Ο δάσκαλος τα ΄χει χαμένα. Εδώ ο συγγραφέας ψυχογραφεί τους ήρωες του με διεισδυτική γνώση των ανθρωπίνων. Εκεί που περιμένουμε την καταιγίδα ο δάσκαλος αναχωρεί, η μικρή παντρεύεται τυφλά ένα γείτονα, για να ξεφύγει από τη βαριά ατμόσφαιρα του σπιτιού και η Ναταλία Πέτροβνα μένει πάλι μόνη της στο πικρό της κενό.

 

  Περίπλοκα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα μιας ομάδας εύπορων αστών, που παίρνουν τα καλοκαίρια της πληκτικής ζωής τους στα κτήματα τους στην εξοχή. Γρήγορα η ζωή θα ξαναγυρίσει στα χιλιοπερπατημένα μονοπάτια της…

 

 

Περαιτέρω στοιχεία για το έργο.

 

  Έχουμε να κάνουμε με ένα τρυφερό και ευαίσθητο έργο, είναι πολυπρόσωπο, ψυχικών διαθέσεων και μεταπτώσεων, διάχυτο από ποιητική μελαγχολία, με αληθινούς ήρωες που κλυδωνίζονται για λίγο από συναισθηματική αναστάτωση και φλογερά πάθη. Σίγουρα ο Ένας μήνας στην εξοχή φαίνεται εκ πρώτης ξεπερασμένο, μας προβληματίζει όμως, μας διδάσκει και μας διασκεδάζει.

 

  Το έργο καθιέρωσε τον Τουργκιένιεφ ως συγγραφέα, καθώς θεωρείται το καλύτερο του, ενώ εντύπωση προκαλεί ότι το θεώρησε κωμωδία, επειδή το έγραψε στο πρότυπο της γαλλικής κομεντί! Ο καθένας είναι ερωτευμένος με κάποιον άλλον που είναι ερωτευμένος με άλλον κλπ, κανείς δεν αντιλαμβάνεται τα αληθινά κίνητρα του άλλου έως ότου είναι πολύ αργά, όλες σχεδόν οι ενέργειες του έργου μπερδεύονται να σημαίνουν κάτι αντιφατικό από αυτό το οποίο είχε προβλεφθεί. Αν όμως, με πολύ ρίσκο το χαρακτηρίσουμε κωμωδία, τότε έχουμε να κάνουμε με μία «σκοτεινή» κωμωδία, επειδή τα σφάλματα προκαλούν μεγάλα βάσανα στους χαρακτήρες του δράματος. Είναι εύκολες εν τέλει οι διέξοδοι του κειμένου στην υπερβολική κωμικοποίηση.

 

Ο Μάνος Κατράκης

  Με το έργο αυτό ο Τουργκιένιεφ προαναγγέλλει και το θέατρο του Τσέχωφ, με τον κόσμο των αριστοκρατών που ζουν μέσα στην υποκρισία και το ψέμα, βουτηγμένοι σε μια καθημερινότητα που γεμίζει τις μέρες τους με ανία. Τσεχωφκικό κλίμα επομένως, πριν τον Τσέχωφ. Κλίμα ήπιο απαλλαγμένο από βίαιες ταλαντεύσεις της θερμομετρικής στήλης, χωρίς παγετούς, καύσωνες, ανεμοθύελλες και νεροποντές, αν και γράφτηκε μισό αιώνα πριν τα έργα του Τσέχωφ ανήκει αναμφισβήτητα στο κλίμα τους. Το έργο παντρεύει τη σατιρική τέχνη του Οστρόφσκι με το μελαγχολικό πάθος του Τσέχωφ.

 

 Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο συγγραφέας, επιτυγχάνεται με τις ανθρώπινες καταστάσεις και όχι με τη δράση, παρά το ότι στο δεύτερο μέρος υπάρχουν πολλά απρόοπτα στην εξέλιξη του μύθου. Μια ατμόσφαιρα ρομαντική, ένα καταθλιπτικό περιβάλλον με περίεργους χαρακτήρες, αισθήματα και ψυχικές συγκρούσεις. Ένα δράμα πάθους, δεν βλέπουμε όμως το πάθος που μπορούμε να βρούμε άφθονα και αβίαστα στα κινηματογραφικά έργα. Πρόκειται για τα πάθη των καρδιών και των ψυχών, τα πάθη των εσωτερικών ψυχικών συγκρούσεων, την αμφισημία, τη λαχτάρα, την ενοχή, το φθόνο και τη ζήλεια. Όλα αυτά, σύμφωνα με την Κάτια Σωτηρίου είναι και η ουσία της ψυχαναλυτικής θεωρίας και θεραπείας.

 

  Ο Τουργκιένιεφ παρατηρεί τα πράγματα μέσα στο έργο ρεαλιστικά, ενώ δε λείπουν οι δυτικές επιρροές της γραφής του. Ο ευγενικός λυρισμός που διαιτητεύει ανάμεσα στη λογική και το πάθος, ανάμεσα στις κοινωνικές αντινομίες και την καθοδήγηση προς την απελευθέρωση από τα δεσμά της προκατάληψης. Είναι διαρκής η εσωτερική κίνηση της ανικανοποίητης συζύγου και μητέρας, της Ναταλία Πετρόβνα, είναι το κεντρικό μοτίβο γύρω από το οποίο κινούνται από παρεμφερείς δυνάμεις όλα τα υπόλοιπα πρόσωπα. Αυτό είναι και το συνθετικό κέρδος της παράστασης. Σύγχυση, πλήξη, πυρετός της «ανοιξιάτικης μπόρας» και συνεχή μετάπτωση του κεντρικού ρόλου, κάτι που απαιτεί συνεχή καλοζυγισμένα ερμηνευτικά σλάλομ από την ηθοποιό που την υποδύεται.

  Τα πάθη καταπιέζονται και οι ελπίδες αργοπεθαίνουν, η καρτερικότητα οδηγεί στην απελπισία που αν καμιά φορά ξεσπά σε δράμα στο τέλος επιστρέφει στη μονοτονία και στην πλήρη αδράνεια. Έτσι οι δύο ηρωίδες του έργου, από τη μία η καλλιεργημένη Ναταλία Πετρόβνα και από την άλλη η προστατευόμενη της, η δεκαεπτάχρονη Βέρα αισθάνονται για λίγο τον φλογερό και παράφορο έρωτα , θα επιστρέψουν όμως τελικά στον κόσμο τους, η μία στον αγροίκο και άξεστο άνδρα της, η άλλη στον ηλικιωμένο σύζυγο της, που θα της προσφέρει ασφάλεια.

  Όπως έγραψε και ο κριτικός του παρισινού ¨Φιγκαρό¨, με αφορμή το ανέβασμα του έργου στη γαλλική πρωτεύουσα το 1863, δεν έχει το δυναμισμό των σύγχρονων συγγραφέων. Εντούτοις όμως ο Τουργκένιεφ είναι λαμπρός ζωγράφος της επαρχιακής στείρας και πληκτικής φεδουαρχικής ζωής.

  Οι ηθοποιοί που διαβάζουν το έργο έχουν συλλάβει υποδειγματικά την ατμόσφαιρα και την αλήθεια των χαρακτήρων που έπλασε ο Τουργκιένιεφ.

Κλείνοντας θα πούμε ότι είναι, ως έργο, ένα από τα πιο λεπτογραφημένα κομψοτεχνήματα του πρώιμου θεάτρου.

 

Η Άννα Συναδινού

 

Πηγές:

radio-theatre.blogspot.com/2009/09/blog-post_30.html

https://vivliosimeia.blogspot.com/2018/12/blog-post_3.html

https://www.mytheatro.gr/enas-minas-stin-exochi-diachrono-kritiki/

https://tovivlio.net/ένας-μήνας-στην-εξοχή-του-ιβάν-τουργκέ/

https://tovivlio.net/ένας-μήνας-στην-εξοχή-του-ιβάν-τουργκέ/

και άρθρα από το αρχείο του Εθνικού Θεάτρου: http://www.nt-archive.gr/playMaterial.aspx?playID=92

 

Παίζουν οι ηθοποιοί: Λουκιανός Ροζάν, Θεανώ Ιωαννίδου, Κρινιώ Παπά, Άννα Συνοδινού, Μάνος Κατράκης, Γιαννάκης Καλατζόπουλος, Γιώργος Τζώρτζης, Γρηγόρης Μασσαλάς, Γιάννης Αργύρης, Βέρα Ζαβιτσιάνου, Ανδρέας Φιλιππίδης, Ηρώ Κυριακάκη, Κώστας Δημητριάδης.

• Άννα Συνοδινού [Natalya Petrovna, 29]

• Μάνος Κατράκης [Mikhail Aleksandrovich Rakitin, 30]

• Γιώργος Τζώρτζης [Aleksei Nikolayevich Belyaev, 21]

• Ανδρέας Φιλιππίδης [Arkadi Sergeyevich Islayev, 36]

• Βέρα Ζαβιτσιάνου [Vera Aleksandrovna (Verochka), 17]

• Γιαννάκης Καλατζόπουλος [Kolya, 10]

• Κρινιώ Παπά [Anna Semyonovna, 58]

• Θεανώ Ιωαννίδου [Lizaveta Bogdanovna, 37]

• Λουκιανός Ροζάν [Adam Ivanovich Schaaf, 45]

• Κώστας Δημητριάδης [Afanasi Ivanovich Bolshintsov, 48]

• Γιάννης Αργύρης {Ignati Ilyich Shpigelsky, 40]

• Γρηγόρης Μασσαλάς [Matvei, 40]

• Ηρώ Κυριακάκη [Katya, 20]

Η μεταφορά έγινε από το κανάλι Ισοβίτης:

http://isobitis.com/theatro1/?p=239

 

-Ο Παύλος Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1978 στη Δράμα, μεγάλωσε στις Σέρρες και έζησε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Από το 1996 εργάζεται στο δημόσιο σε διάφορες διοικητικές θέσεις. Είναι απόφοιτος της Σχολής Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας, της Σχολής Αστυφυλάκων της Αστυνομικής Ακαδημίας, της Σχολής Επιμόρφωσης και μετεκπαίδευσης ΕΛ.ΑΣ., και της Σχολής Ελληνικού Πολιτισμού, του Τμήματος Ανθρωπιστικών. Σπουδών του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Μιλάει Αγγλικά και Γερμανικά.

Η ναυμαχία του Γέροντα, 1824

 29 Αυγούστου 1824

Ελληνική Επανάσταση 1824

Η Ναυμαχία του Γέροντα. Ο Ελληνικός στόλος υπό τον Ναύαρχο Ανδρέα Μιαούλη συνέτριψε κυριολεκτικά τον τουρκοαιγυπτιακό έξω από τον κόλπο του Γέροντα. Τα ελληνικά πλοία διείσδυσαν ανάμεσα στα εχθρικά, με αποτέλεσμα να μην πρόκειται πλέον για ναυμαχία εκ παρατάξεως (θα ήταν χαμένη υπόθεση για τον ελληνικό στόλο, λόγω της ποιοτικής και ποσοτικής υπεροχής του εχθρού), αλλά για μια σύγκρουση, όπου όλα μαζί τα πλοία μάχονταν ανακατεμένα. Η κίνηση τακτικής του Μιαούλη ευνοούσε τα πυρπολικά, που ανέλαβαν δράση, κρίνοντας την έκβαση της ναυμαχίας. Η ναυμαχία του Γέροντα είναι μία από τις λαμπρότερες σελίδες της Επανάστασης του 1821. Οι αντίπαλες δυνάμεις ήταν τόσο πολύ άνισες, που η θετική έκβαση της ναυμαχίας για τους Έλληνες προκάλεσε τον θαυμασμό των ξένων. Ο Γάλλος ναύαρχος Εντμόν Ζιριέν ντε λα Γκραβιέρ (1812-1892), αναφερόμενος στη ναυμαχία του Γέροντα, παρατηρεί: «Η ναυτική ιστορία ίσως να μην έχει σελίδα περισσότερο ενδιαφέρουσα από αυτήν για έναν ναυτικό».

Στον Χάρτη εικονίζεται η υποτύπωση της Ναυμαχίας του Γέροντα.

Ο αληθινός πατριωτισμός και οι μικρόψυχοι. Τάκης Θεοδωρόπουλος

 Υπάρχουν και οι πραγματικοί πατριώτες. Οσοι δεν είναι λιπόψυχοι σαν κι εμάς τους υπόλοιπους που υποκύπτουμε στο συναισθηματικό βάρος του ανθρώπινου πόνου. Σημαιοφόροι του εθνικού φρονήματος, μας υπενθυμίζουν πως οι Τούρκοι είναι εχθροί μας και ως εκ τούτου θεωρούν άτοπη τη συμπαράσταση. 

Κάποιος έγραψε ότι ο Ιπποκράτης όταν του ζήτησαν οι Πέρσες να τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν μια επιδημία, αρνήθηκε. Δεν θέλω να βοηθήσω ανθρώπους που θα στραφούν εναντίον της πατρίδας μου. Επειδή ο μέσος χρήστης του Διαδικτύου θα σε πιστέψει αν του πεις ότι ο Σωκράτης και όχι ο Γαλιλαίος είπε το «Και όμως γυρίζει», θα με ενδιέφερε να μάθω πού το είπε αυτό ο Ιπποκράτης. Είναι τα προνόμια του όχλου που κυριαρχεί στο Διαδίκτυο – και όχι μόνον, εδώ που τα λέμε. Ως καλώς γνωρίζομεν, πολλά έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα αναπαράγουν τη νοοτροπία του. Αλλά ακόμη κι αν το είπε αυτό ο Ιπποκράτης, μήπως θα έπρεπε να σκεφτεί ο υπερήφανος αυτός Ελλην πως την πολιτική την προσδιορίζουν οι ανάγκες της συγκυρίας; Ο ειλικρινής πατριωτισμός αναδεικνύεται στην αμεσότητα και την αποτελεσματικότητα της αντίδρασης που έδειξε η Ελλάδα. Ναι, μερικές μόλις εβδομάδες πριν ο Ερντογάν απειλούσε πως θα έρθει νύχτα στην Ελλάδα και πως έχει πυραύλους ικανούς να πλήξουν την Αθήνα – την Αθήνα που δεν βομβαρδίστηκε ούτε στον Β΄ Παγκόσμιο. 

Η Ελλάδα τού έδειξε εμπράκτως πως αυτή μπορεί να πάει νύχτα στην Τουρκία όχι για να την απειλήσει με καταστροφή, αλλά για να τη βοηθήσει να αντιμετωπίσει την τραγωδία που ζει.

Αλλοι, εξίσου ευφυείς, αναρωτιούνται γιατί ανασύρουν μετά από τόσες ημέρες παιδιά από τα ερείπια; Μήπως για να μας συγκινήσουν; Δεν τους περνάει απ’ το μυαλό ότι ένα παιδί έχει πολύ περισσότερες δυνατότητες επιβίωσης από έναν γέροντα. Δεν το λέει πουθενά αυτό ο Ιπποκράτης; Και η Συρία; Γιατί όλοι σπεύδουν στην Τουρκία και αφήνουν τη Συρία αβοήθητη; Μήπως γιατί η Συρία είχε κλειστά τα σύνορα και τα αεροδρόμια, και η ανθρωπιστική βοήθεια δεν μπορούσε να φτάσει έως τις περιοχές που χτύπησε ο σεισμός; Οι Ιάπωνες λένε πως για τις καταστροφές που προκαλούν οι σεισμοί ευθύνονται οι άνθρωποι και όχι η φύση. 

Ο Ερντογάν που αξιοποίησε τον σεισμό του 1999 για να αναδειχθεί πολιτικά θα πληρώσει μεγάλο τίμημα για τον σεισμό του 2023. Οι τεράστιες οικοδομές που κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα ανέδειξαν τη διαφθορά του καθεστώτος του, κυρίως τη σχέση του με τις μαφίες των κατασκευαστών, τον κύριο πυλώνα της ανάπτυξης. Θα επέκτεινα την ευθύνη απέναντι στις καταστροφές και σε όσους δεν θίγονται από τους σεισμούς. Ποιοι αισθάνονται την υποχρέωση να βοηθήσουν και ποιων η αλαζονεία επιδεικνύει τη μικροψυχία τους; Πνίγεσαι, αλλά επειδή μου χρωστάς δεν θα σε σώσω.

Πηγή Καθημερινή 

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΤΟΥ ΑΡΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΠΑΟΚ

 Σούμποτιτς '' Αυτό το πρωτάθλημα δεν το αλλάζω ούτε με τα τέσσερα νταμπλ που έχουμε πάρει! Θα ζω όλη μου τη ζωή με τη γλυκιά ανάμνησή του '' . 

Η νίκη του Αρη επί του ΠΑΟΚ στις 8 Μαΐου 91, στο τελευταίο ματς της σειράς των πλέι-οφ, με 81-80, ήταν που του χάρισε και το 7ο σερί και τελευταίο του πρωτάθλημα, στη σεζόν 90-91. 

Σ αυτό το ματς φάνηκαν : η μπασκετική αξία και η ψυχή του '' Δράκου '' Παναγιώτη Γιαννάκη ως παίχτη και ανθρώπου, που ως πρωταθλητής (με 32 πόντους και άριστα στατιστικά), έτρεξε στο τέλος του παιχνιδιού να αγκαλιάσει και να ηρεμήσει τον εκνευρισμενο και ταυτόχρονα λυπημένο παιχταρά Μπανε Πρελεβιτς (με 29 πόντους και 6 τρίποντα), ύστερα από τον καυγά του με το Νίκ και να χαιρετήσει τους παίχτες του ΠΑΟΚ με χειραψία. 

Ο Γιαννάκης είχε βάλει ηρωικά καλάθια και ήταν εκείνος που έδωσε την ασίστ στον Σέλερς στο τέλος. Επίσης φάνηκε η δυνατότητα του Νικ να παίζει και ποιντ γκαρντ στην Ελλάδα που ήταν και η φυσική του θέση του στο Κολλέγιο στην Αμερική, αποδεικνυοντας ότι όταν δεν τραβούσε επιθετικά, γίνονταν άριστος οργανωτής, χωρίς να χρειάζεται να βάζει συνέχεια 40άρες και 50άρες. 

Επίσης φάνηκε το ταλέντο του Αγγελίδη, και η εκτελεστική δεινότητα του Μπανε, που είχε εκτελέσει με τα τρίποντα του τον Αρη, εκείνη την μέρα. Αν ήταν πιο γυμνασμένος και γενικότερα πιο αθλητικός θα μπορούσε ΝΑ ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ ΠΑΙΧΤΗΣ ΣΧΕΔΟΝ ΕΠΙΠΕΔΟΥ ΝΤΡΑΖΕΝ ΠΈΤΡΟΒΙΤΣ, ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ. Επίσης ο Μπραντ Σελλερς των 2.13 με τις υπέροχες τρίπλες του με την μπάλα, που θα ζήλευαν και πόιντ γκαρντ. Ωραίος παίχτης που δεν εκβίαζε προσπάθειες. Ο δε Μπαρλοου (από τους αγαπημένους μου ξένους παίχτες) ήταν μία ήρεμη δύναμη, όπως και ο Σουμποτιτς προς τη δύση της καριέρας του. Μου έκανε επίσης έκπληξη το καλό παιχνίδι του δυναμικού φόργουορντ Πιτ Παπαχρονη. Δεν περίμενα να τον δω τόσο καλό.

Ωραίες μπασκετικες εποχές.

Το λαγωνικό του Μπάσκερβιλ, Σέλοκ Χολμς. Ραδιοφωνικό θέατρο.

   Αγαπητοί φίλοι του ραδιοφωνικού θεάτρου απόψε πρόκειται να σας παρουσιάσω μία ακόμη ενδιαφέρουσα περιπέτεια του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, με πρωταγωνιστή το διάσημο ντεντέκτιβ Σέρλοκ Χολμς: Το λαγωνικό του Μπάσκερβιλ. 

Το έργο είναι η τρίτη από τις τέσσερις νουβέλες μυστηρίου με ήρωα το Σέρλοκ Χολμς που έγραψε ο Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ. Το έγραψε λίγο μετά από την επιστροφή του από τη Νότια Αφρική, όπου είχε εργαστεί ως γιατρός εθελοντής στο νοσοκομείο Langman Field στο Μπλουμφοντέιν.

Αρχικά κυκλοφόρησε σε συνέχειες από τον Αύγουστο του 1901 έως τον Απρίλιο του 1902 στο περιοδικό Strand. Σε βιβλίο κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά από τον εκδοτικό οίκο George Newes, με εικόνες του Σίντνεϊ Πέιτζετ. Το έγραψε στα μέσα της καριέρας του.

Αξίζει να σημειωθεί ότι μία από τις κινηματογραφικές μεταφορές ήταν από τις αγαπημένες ταινίες του Αδόλφου Χίτλερ. 

Η υπόθεση:

Ο Dr James Mortimer καλεί στο Λονδίνο τον Sherlock Holmes και τον Dr Watson για να τον συμβουλεύσουν. Ο ίδιος είναι φυσίατρος και εργάζεται σε ένα μικρό χωριό που ονομάζεταιGrimpen στοDartmoor του Devon. Ένας από τους φίλους και ασθενείς του ο Sir Charles Baskerville,ένας ηλικιωμένος, αλλά εξαιρετικά πλούσια βαρονέτος, έχει πρόσφατα βρεθεί νεκρός από μια προφανή καρδιακή προσβολή στα γήπεδα της εξοχικής κατοικίας του, στο Baskerville Hall. Η αυτοψία αποκάλυψε ότι ο Sir Charlesείχε μια αδύναμη καρδιά και είχε περάσει πολλά χρόνια πάσχοντας από καρδιακή νόσο. Ωστόσο, ο DrMortimer έχει βρει ένα παλιό χαρτί σχετικό με την οικογένεια του Sir Charles.

Γραμμένο το 1742, το έγγραφο αναφέρεται έναν αιώνα νωρίτερα, το 1600, για έναν υποτιθέμενη μύθο. Εκείνη την εποχή, το Baskerville Hall κατοικήθηκε από τον Sir Hugo Baskerville, έναν άγριο, βλάσφημο και άθεο άνθρωπο. Ο SirHugo ήταν ξετρελαμένος με την κόρη ενός γαιοκτήμονα που κατείχε εδάφη κοντά στο κτήμα Baskerville. Ένα βράδυ, όταν ο πατέρας και τα αδέρφια της κοπέλας έλειπαν, αυτός την απήγαγε και την κλείδωσε στο δωμάτιό του.

Μια νύχτα με τους φίλους του, ανακάλυψε ότι η κοπέλα είχε διαφύγει και άρχισε να την κυνηγά σε όλη την περιοχή. Οι φίλοι του άκουσαν να λέει ότι θα πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο, για να βρει το κορίτσι. Η κοπέλα τελικά βρέθηκε νεκρή από εξάντληση και φόβο. Στη συνέχεια, ένα γιγαντιαίο κυνηγόσκυλο εμφανίστηκε και έσκισε το λαιμό του SirHugoBaskerville, σκοτώνοντας τον. Μερικοί από τους φίλους πέθαναν από φόβο και οι άλλοι για το υπόλοιπο της ζωής τους παρέμειναν σαν χαμένοι. Μετά από αυτά δημιουργήθηκε ένας μύθος που λέει ότι αυτό το κυνηγόσκυλο θα αναλάβει να εξαγνίσει και να στοιχειώνει όλη την οικογένεια, με θανάτους αιματηρούς, βίαιους και μυστηριώδεις.

Αν ο μύθος είναι αληθινός θα πρέπει να προστατευθεί το μοναδικό εναπομείναν πρόσωπο της οικογένειας ο Henry Baskerville.

Λίγα ακόμη στοιχεία για το έργο:

Ο Κόναν Ντόυλ έγραψε το έργο εμπνευσμένος από το θρύλο ενός τρομακτικού, διαβολικού κυνηγόσκυλου που έβγαζε φωτιές από το πελώριο στόμα του.  Η λαογραφία του Ντέβον περιλαμβάνει ιστορίες γύρω από έναν τρομακτικό υπερφυσικό σκύλο για τον οποίον πιθανό να είχε ακούσει ο συγγραφέας.

Το 2007 ο Γάλλος καθηγητής λογοτεχνίας, ψυχαναλυτής και συγγραφέας Πιερ Μπαγιάρ εξέδωσε το βιβλίο «Ο Σέρλοκ Χολμς Έκανε Λάθος» επανεξετάζοντας την υπόθεση του σκύλου των Μπάσκερβιλ. Σε αυτό ο Μπαγιάρ ψυχαναλύει ορισμένα σκοτεινά σημεία του μυθιστορήματος προκειμένου να καταδείξει ότι ο αναγνώστης δικαιούται να αποδώσει ιδιαίτερη σημασία σε πολλές αμφισημίες ή σε πράγματα που παραλείπονται στο κείμενο (όπως ακριβώς κάνουν οι ψυχαναλυτές), ή ακόμη να συμπεράνει ότι η λύση του μυστηρίου από τον ήρωα, τον διάσημο ντετέκτιβ Σέρλοκ Χολμς, ήταν λανθασμένη. 

Ο συγγραφέας επιλέγει έξυπνα ένα κείμενο που βρίθει σκοτεινών σημείων και στο οποίο οι επισημάνσεις δεν γίνονται απευθείας από τον Χολμς αλλά από τον δόκτορα Γουάτσον. Εξάλλου, ο Κόναν Ντόιλ έγραψε το «Σκυλί των Μπάσκερβιλ» αφού δολοφόνησε τον Χολμς, ενώ στη συνέχεια «υποχρεώθηκε» να τον αναστήσει έπειτα από διαμαρτυρίες που προκλήθηκαν παγκοσμίως. Φαίνεται, συνεπώς, ότι κάποιες αινιγματικές πτυχές του βιβλίου οφείλονται στα συμπλέγματα του συγγραφέα.

Παίζουν οι ηθοποιοί:

Θεόδουλος Μωρέας, Θάνος Πετεμερίδης, Γιάννης Ρουσάκης, Γεωργία Σνελ, Πίτσα Αντωνιάδου, Νεόφυτος Νεοφύτου, Δημήτρης Φαντίδης, Νίκος Καυκάλης, Βάνια Κωνσταντίνου, Ανδρέας

Μούστρας.

Ο Θεόδουλος Μωρέας

Η μεταφορά έγινε από το Ισοβιτης:

http://isobitis.com/theatro1/?p=1258

Πηγές:

radio-theatre.blogspot.com/2014/12/blog-post_6.html

Βικιπαίδεια, ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ: Ουμπέρτο Έκο «Ποιος σκότωσε το σκυλί των Μπάσκερβιλ;» (http://w

ww.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=7978) Δημοσίευση 26/07/2008

Η Εφημερίδα: «Το σκυλί των Μπάσκερβιλ ξαναζεί» (http://www.iefimerida.gr/news/4192/%C

F%84%CE%BF-%CF%83%CE%BA%CF%85%CE%BB%CE%AF-%CF%84%CF%89%C

E%BD-%CE%BC%CF%80%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%B2%C

E%B9%CE%BB-%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CE%B5%CE%AF)

Δημοσίευση 29/4/2011

Στα 200 π.Χ. Κ.Π. Καβάφης

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΛΙΤΕΧΝΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ 1940-1941

 ΑΡΙΣΤΕΡΑ φωτογραφία του 1940 όπου εμφανίζει τον τότε οπλίτη Φιλοποίμενα Φίνο (1908-1977) όταν υπηρετούσε στο Α΄ΣΣ στην κινηματογραφική υπηρεσία του Στρατού, και μετέπειτα ιδρυτή της κινηματογραφικής εταιρίας παραγωγής ταινιών ‘’FINOS-FILM’’.

ΔΕΞΙΑ φωτογραφία του δημοφιλή ηθοποιού Ντίνου Ηλιόπουλου (1915-2001) κατά την διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου όπου υπηρέτησε ως ασυρματιστής, και διακρίθηκε για τις υπηρεσίες του και την γενναιότητά του.

Πηγή Ιστορικός Συλλέκτης Βέροιας 

Το Ψυχοσάββατο, του Γρηγορίου Ξενόπουλου. Ραδιοφωνικό θέατρο

Γράφει ο Παύλος Παπαδόπουλος.

 Αγαπητοί φίλοι απόψε πρόκειται να σας παρουσιάσω το μονόπρακτο του σπουδαίου Έλληνα θεατρικού συγγραφέα Γρηγόριου Ξενόπουλου: Το ψυχοσάββατο. Πρόκειται για ένα δραματικό έργο που έγινε παραμύθι στα χείλη των γιαγιάδων, καθώς το έλεγαν πειστικά κάθε ψυχοσάββατο. Ολόκληρες γενιές μεγάλωσαν πιστεύοντας πως ήταν πραγματική ιστορία από εκείνες που περιέχουν μυστήριο και γοητεύουν τις ανθρώπινες ψυχές.

Το έργο γράφτηκε το 1911 και ανέβηκε το ίδιο έτος επί σκηνής με πρωταγωνίστρια την Κυβέλη. Ο ίδιος ο Ξενόπουλος έλεγε, με αφορμή το έργο στη σπουδαία ηθοποιό: «μια φορά ωστόσο η φρίκη έχει και το γούστο της…» προσπαθώντας να διασκεδάσει τη φρίκη από το δράμα του. Πρόκειται για μονόπρακτο, δηλαδή για έργο που εξελίσσεται σε μία σκηνή και μία πράξη. Το Ψυχοσάββατο (σύμφωνα με το συγγραφέα) είναι μια σύγχρονη τραγωδία, η οποία εισέπραξε και αρνητικές κριτικές.

Το 1968 με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του συγγραφέα, το εθνικό θέατρο παρουσίασε δύο μονόπρακτα του: το Ψυχοσάββατο και το Θείο Όνειρο.

 Το Ψυχοσάββατο δεν είχε ξανανεβεί στη σκηνή μετά το 1911. Η εκλογή των έργων χαρακτηρίστηκε ατυχέστατη από τον τύπο της εποχής, και λίγο άξια να τιμήσει τη μνήμη του συγγραφέα καθώς, όπως σημειώθηκε, αποτελούν τα χειρότερα ίσως έργα του συγγραφέα, ιδιαίτερα το Ψυχοσάββατο που είναι απίθανος και αφελής μύθος με χαλαρή πλοκή. Η κριτική της εποχής ήταν ιδιαίτερα σκληρή και κατέληγε στο συμπέρασμα ότι το έργο είναι γερασμένο, ασήμαντο και ακαλαίσθητο και δε θα μπορούσε να σταθεί ακόμη και σε σκηνή μικρής επαρχιακής πόλης.

 

Η πλοκή του έργου.

 Η γριά Μπάμπαινα ετοιμάζει στο φτωχόσπιτό της τα κόλλυβα της κόρης της, της Ευμορφίας, που έχει πεθάνει πριν από έξι μήνες, γιατί την επομένη είναι Ψυχοσάββατο. Εκεί ζει με τη νύφη της, τη Μαρία, την οποία θεωρεί υπεύθυνη για το θάνατο της Ευμορφίας. Η Μαρία και η Μπάμπαινα συνομιλούν στην αρχή του έργου και αποτυπώνεται η αμοιβαία τους αντιπάθεια.

 Περιμένουν τον Κωνσταντή, τον άντρα της Μαρίας από τις δουλειές στην εξοχή. Όταν ο Κωνσταντής φτάνει και ανακοινώνει ότι σε λίγο θα έρθει ο ξάδερφός του ο Λυγερός. Η Μαρία δείχνει να περιμένει με λαχτάρα τον ερχομό του Λυγερού. Τρώνε όλοι μαζί και η γριά συνεχώς επιτίθεται στη νύφη της και υποστηρίζει ότι ζούμε μαζί με τους νεκρούς, ότι κάνουμε ό,τι εκείνοι θέλουν. Η Μαρία τρομάζει, σαν να είδε κάτι και σιγοκλαίει.

 Τέτοια περιστατικά επαναλαμβάνονται τακτικά και ο γιατρός τους είπε ότι είναι «υστερικά». «Οι πεθαμένοι μας κυβερνούν» ξαναλέει η γριά Μπάμπαινα, δείχνοντας ευθέως προς τη νύφη της, αλλά ο Κωνσταντής παίρνει το μέρος της γυναίκας του. Όταν η Μαρία μένει μόνη με τον Λυγερό του ζητά να την πάρει να φύγουν, να την πάει στη μάνα της και να γίνει δική του. Ο Λυγερός  την είχε ζητήσει από τον πατέρα της, αλλά εκείνος την έδωσε στον πλούσιο Κωνσταντή.

 Η Μαρία βιώνει επώδυνα το γάμο της και η Ευμορφία, όσο ζούσε, της έκανε τη ζωή δύσκολη καθημερινά. Τελικά η Μαρία πείθει το Λυγερό να την πάρει μαζί του και οργανώνουν τη φυγή τους. Η δράση διακόπτεται από το «Ιντερμέτζο» και η σκηνή γεμίζει ψυχές. Η Ευμορφία ως Κορυφαία του Χορού των ψυχών, τραγουδά μαζί με τις συντρόφισσές της την επιστροφή στο σπίτι της που τη γεμίζει χαρά. Και με το τραγούδι οι ψυχές χάνονται. Η Μαρία με αναμμένο το λύχνο πάει να φύγει, αλλά στην πόρτα βλέπει την Ευμορφία που την εμποδίζει και πέφτει λιπόθυμη. Ο Λυγερός προσπαθεί να την συνεφέρει και να την πάρει μαζί του. Η Μαρία τελικά ομολογεί πως άνοιξε το παράθυρο τη νύχτα καιξανα κύλησε η άρρωστη αδερφή στην αρρώστια.

 Η γριά Μπαμπαινα έρχεται να συνηγορήσει και ο Κωνσταντής σύρει τη γυναίκα του «απάνου στο κρεβάτι της πεθαμένης». Ακούγονται κρότοι και μια υπόκωφη κραυγή της Μαρίας. Η Μπάμπαινα υψώνει τα χέρια: «Δικαιοσύνη». Χτυπάει ο όρθρος του Ψυχοσάββατου.

 

Φωτογραφία από την παράσταση του 1968

Επιπλέον στοιχεία για το έργο.

 Ο Ξενόπουλος χαρακτήρισε το έργο «σύγχρονη τραγωδία, μονόπρακτη με ιντερμέτζο». Η επίσκεψη των ψυχών στο ιντερμέτζο βγάζει το έργο πέρα από την ηθογραφική αποτύπωση και δημιουργεί προϋποθέσεις να συνδεθεί με μη ρεαλιστικά είδη που καλλιεργεί ο ύστερος 19^ος αιώνας.

 Το Ψυχοσάββατο είναι γραμμένο σε πρόζα και δημοτική γλώσσα, περιέχει εκτενείς σκηνικές οδηγίες και μια σημείωση του συγγραφέα για παράλειψη του ιντερμέτζου αν χρειαστεί κατά τη σκηνική δοκιμασία. Όσον αφορά το ιντερμέτζο, ανάμεσα στις πράξεις ενός θεατρικού έργου, υπήρχε η συνήθεια να λαμβάνει χώρα ένα μουσικό διάλειμμα, το οποίο επικράτησε να ονομάζεται Ιντερμέδιο ή ιντερμέτζο. Συνήθεια που εμφανίστηκε στα θεατρικά έργα από τα τέλη του 15^ου αιώνα.

 Το έργο παραπέμπει σε θρησκευτικές τελετουργίες που συνδέονται με τους νεκρούς. Ιδιαίτερα η πρώτη σκηνή οργανώνεται για να αποτυπώσει τα έθιμα τα οποία συνδέουν το ζωντανό κόσμο με το Επέκεινα.

 Οι χαρακτήρες της Μαρίας και του Λυγερού είναι μπλεγμένοι στο δίχτυ που πλέκουν οι αξίες μιας παραδοσιακής πατριαρχικής κοινωνίας και παλεύουν να βρουν διέξοδο στις προσωπικές τους επιθυμίες. Η γριά Μπάμπαινα είναι η ενσάρκωση της παράδοσης και μάλιστα της πιο συντηρητικής εκδοχής της που δεν επιτρέπει στο καινούριο να ανατείλει.

 Ο Παύλος Νιρβάνας, τέλος, έγραψε πως ο τρόπος της δολοφονίας που είχε διαλέξει ο Ξενόπουλος ήταν εσφαλμένος από ιατρικής άποψης. Διότι, όπως έγραφε σε κριτική του για το έργο, «η ιατρική επιστήμη εις την περιπνευμονίαν ακόμη επιβάλει το άνοιγμα ενός παραθύρου»! Παρόλαυτα ο Ξενόπουλος χαρακτήρισε το έργο του «φρικτό και άγριο»

*Σκηνοθεσία Σπύρος Ευαγγελάτος* 

*Παίζουν Αντιγόνη Βαλάκου, Στέλιος Βόκοβιτς, Έλλη Ξανθάκη, Αφροδίτη Γρηγοριάδου*

Η Αντιγόνη Βαλάκου

Η μεταφορά έγινε από το κανάλι Ισοβιτης :

http://isobitis.com/theatro1/?p=274

 

Ο Στέλιος Βόκοβιτς

Πηγές:

Γρηγόριος Ξενόπουλος, Θέατρο. Ραχήλ. Χερουβείμ. Ψυχοσάββατο. Στέλλα Βιολάντη, Αδελφοί Βλάσση, Αθήνα 1991.

Εφημερίδα Εστία, 02/03/1968

https://www.taathinaika.gr/to-christianiko-psychosavvato-kai-o-mythos-tis-ziliaras-nyfis/

ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΟΣΤΕΟΘΗΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΒΡΑΣΙΔΑ (422 π.Χ. / SILVER OSSUARY OF THE GENERAL BRASIDAS (422 BC)

(Greek & English text)

🇬🇷 Ασημένια οστεοθήκη που στο εσωτερικό της περιείχε χρυσό στεφάνι ελιάς μαζί με την καύση του Σπαρτιάτη Στρατηγού Βρασίδα (Θουκυδίδης, 422 π.Χ.). Βρέθηκε μέσα σε κιβωτιόσχημο τάφο λαξεμένο στο φυσικό έδαφος κάτω από το Αρχαιολογικό Μουσείο Αμφίπολης κατά τη διάρκεια ανέγερσής του το 1976.

Σύμφωνα με τον ιστορικό Θουκυδίδη, ο Σπαρτιάτης Στρατηγός Βρασίδας το 422 π.Χ. είναι ο μόνος ο οποίος ενταφιάστηκε με τιμές εντός των τειχών μετά τη φονική μάχη μπροστά στα τείχη της Αμφίπολης μεταξύ Αθηναίων (Στρατηγός Κλέων) και Σπαρτιατών (Στρατηγός Βρασίδας) και λατρεύτηκε στην Αμφίπολη ως ήρωας και οικιστής.

🌍 Silver ossuary which contained a gold wreath of olive leaves along with the cremation of the Spartan General Brasidas (Thucydides, 422 BC). It was found inside a cist grave cut into the natural soft rock under the Archaeological Museum of Amphipolis (Macedonia, the Heart of Greece) during its construction in 1976.

According to the historian Thucydides, the General Brasidas in 422 BC was the only one buried with honours inside the walls after the fatal battle of Amphipolis between Athenians (General Kleon) and Spartans (General Brasidas) and was worshipped in Amphipolis as hero and genuine oikist (founder).