Ο Λουίτζι Πιραντέλο στο έργο του "Έξι πρόσωπα αναζητούν συγγραφέα" μας το λέει μέσα από μια σκηνή του έργου με εύστοχο τρόπο...
Διαβάστε το με προσοχή:
ΠΑΤΕΡΑΣ (επικεφαλής μίας οικογένειας ηθοποιών "πλασμένων" και φανταστικών από έναν συγγραφέα, οι οποίοι έχουν εισβάλει στη
σκηνή ενός θεάτρου του οποίου οι καλλιτέχνες πραγματοποιούν πρόβες) (Την παραμερίζει) Εκτοπισμένα... μάλιστα! (Αμέσως, απευθείνεται στον θιασάρχη) κατόπιν κάνει μία εξαιρετική τοποθέτηση σχετικά με την αθανασία των πλασμένων θεατρικών ηρώων....
Υπό την εξής έννοια: ο συγγραφέας που άρχισε να μας δημιουργεί ανακάλυψε στη συνέχεια ότι δεν ήθελε ή, ίσως, δεν μπορούσε να μας δώσει μια ολοκληρωμένη υπόσταση για να μπούμε στον κόσμο της Τέχνης. Κι αυτό είναι εγκληματικό, κύριε, γιατί όποιος έχει την τύχη να γεννηθεί ζωντανό θεατρικό πρόσωπο μπορεί να περιγελάει ακόμα και το θάνατο. Ο θεατρικός ήρωας δεν πεθαίνει. Ο συγγραφέας, ο δημιουργός πεθαίνει, αλλά το δημιούργημα του δεν πεθαίνει.
Άλλωστε, για να ζήσει αιώνια ο θεατρικός ήρωας δεν χρειάζεται ούτε εξαιρετικά προσόντα ούτε ικανότητες θαυματοποιού.
Ποιος ήταν ο Σάντσο Πάντσα; Ποιος ήταν ο Μακμπέθ; Κι όμως, ζουν αιώνια γιατί, σαν ζωντανοί σπόροι, είχαν την τύχη να βρεθούν μέσα σε γόνιμη μήτρα, στη φαντασία, που τους έθρεψε, τους μορφοποίησε και τους χάρισε αιώνια ζωή!
(6 πρόσωπα αναζητούν συγγραφέα, εκδ Ιανός σελ. 18)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου