Ο λάτρης του βιβλίου...

Όταν η συνωμοσιολογία απειλεί ζωές... Γράφει ο Θωμάς Μοσχόπουλος

         Την κρίσιμη χρονική περίοδο που διάγουμε κρίνεται αναγκαία, όχι μόνο η καταπολέμηση της διάδοσης του κορονοϊού, αλλά και της βλακείας ως εξίσου επικίνδυνης. Αναφέρομαι στους αφελείς που πιστεύουν σε θεωρίες συνωμοσίας που διακινούνται στο διαδίκτυο ότι τάχα ο κορονοϊός δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια απλή γριπούλα, με αποτέλεσμα να μην συμμορφώνονται με τα επιβαλλόμενα μέτρα κατά της διασποράς  της θανατηφόρου ίωσης και να προτρέπουν κι άλλους στην ίδια απαράδεκτη συμπεριφορά. Εξαιτίας του προφανούς κινδύνου, χιλιάδες βλάκες, να εξαπλώσουν τον ιό στην κοινωνία αποτελεί καθήκον όλων να ασχοληθούμε με το φαινόμενο αυτό και να διαδώσουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τον αντίλογο στον παραλογισμό μήπως και περιορίσουμε το κακό. Σκοπός αυτού του μικρού κειμένου είναι να συμβάλει στον πόλεμο κατά της βλακείας παρέχοντας έτοιμο υλικό προς ελεύθερη χρήση με ένα απλό copy paste.

            Πηγή των επικίνδυνων διαδόσεων είναι άτομα ανεπαρκή τα οποία, για ψυχολογικούς λόγους, αρέσκονται να πετούν στον αέρα πυροτεχνήματα προς εντυπωσιασμό, αισθανόμενοι ότι κατά τον τρόπο αυτό δείχνουν στους άλλους ότι διαφέρουν ως προς την εξυπνάδα. Βεβαίως διαφέρουν, όχι όμως  προς την κατεύθυνση που νομίζουν.  Με αυτούς δεν μπορείς να τα βάλεις διότι χαρακτηρίζονται από υπερμεγέθη φανατισμό. Η αντισυμβατική θεωρία που πρεσβεύουν καλύπτει ψυχικά κενά. Δεν θα τους πείσεις κι αν τους πείσεις. Στόχος είναι να περιοριστούν αυτοί που μπορεί να αποδεχτούν το παραλήρημα τους κι όχι οι ίδιοι.

            Το γενικό σενάριο που διαδίδουν, με παραλλαγές, είναι το εξής: Πίσω από την πανδημία κρύβεται μια ακόμα διεθνής συνωμοσία κατά των λαών, την οποία ενορχήστρωσαν κυβερνήσεις, μασόνοι, τραπεζίτες, εταιρίες, επιστήμονες, και άλλοι ισχυροί με σκοπό να τρομοκρατήσουν τους πολίτες ώστε να αποδεχτούν κάποιο μυστηριώδες εμβόλιο, ή τσιπάκι 666 κτλ. (ανάλογα με τα γούστα του καθενός), που θα τους μετατρέψει σε άβουλα  όργανα. Συνεπώς ο κόσμος οφείλει να αντιδράσει και να μην εφαρμόσει όσα νομοθετούνται αλλά να βγει έξω άφοβα. Να αποδείξει ότι δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας και  έτσι να καταρρεύσουν τα σχέδια των σατανικών αυτών ανθρώπων.

           Ως «Αποδείξεις» καταθέτουν τα εξής:

           1) Ο κορονοϊός δεν είναι περισσότερο επικίνδυνος από την εποχική γρίπη διότι, σύμφωνα με τα στατιστικά του Π.Ο.Υ., τα θύματα της στην Ευρώπη είναι 60.000 ενώ οι νεκροί από τον νέο ιό πολύ λιγότεροι.

            ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΣ: Οι άσχετοι πιστεύουν πως, πλην των «συνωμοτών», οι υπόλοιποι επιστήμονες, που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, είναι μπουνταλάδες οπότε έπεσε σ’ αυτούς τους "εξυπνότερους" το καθήκον της διαφωτίσεως μας. Όμως, η αλήθεια είναι ότι οι αυτόκλητοι φωστήρες συγκρίνουν, αφελώς, ανόμοιες καταστάσεις.

           Ο αριθμός των 60.000 θυμάτων της εποχικής γρίπης προκύπτει από αναφορές περιστατικών σε ΟΛΗ την Ευρώπη, για ΟΛΟΚΛΗΡΟ το έτος, ΧΩΡΙΣ την λήψη περιοριστικών μέτρων και με δεδομένο τον υφιστάμενο ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟ των ευπαθών ομάδων. Για να είναι συγκρίσιμος με αυτόν του κορονοϊού απαιτείται να συντρέχουν οι ίδιες ως άνω συνθήκες. δηλαδή θα είχε νόημα η σύγκριση αν και οι καταγεγραμμένοι θάνατοι του κορονοϊού αφορούσαν όλες τις χώρες της Ευρώπης, είχαν καταγραφεί για διάστημα ενός έτους έστω, υπήρχε εμβολιασμός ευπαθών ομάδων και εφόσον δεν λαμβάνονταν ιδιαίτερα μέτρα αποτροπής της εξάπλωσης, όπως ακριβώς συμβαίνει με την γρίπη.

          Τα θύματα μέχρι σήμερα μπορεί να είναι λιγότερα σε σχέση με την γρίπη αλλά η παγκόσμια διασπορά του κορονοϊού μόλις άρχισε. Σε πολλές μάλιστα χώρες έχουν καταγραφεί μέχρι σήμερα ελάχιστα μόνο  κρούσματα. (Στοιχεία εδώ: https://www.worldometers.info/coronavirus/ ).  Παρόλα αυτά σε διάστημα μικρότερο του μήνα, τις τελευταίες μόνο ημέρες, οι θάνατοι στην Ιταλία ημερησίως φθάνουν τους 700 έως 1000. Ομοίως στην Ισπανία, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην Αγγλία περί τους 500-600, στην Γαλλία, σε μια ημέρα μόνο, ανήλθαν στους 1355. Ακολουθούν άλλες χώρες με λιγότερους θανάτους, που όμως σε όλες παρατηρούνται ΑΥΞΗΤΙΚΕΣ τάσεις, παρά τα ΜΕΤΡΑ απαγόρευσης, που πλέον λαμβάνονται παντού. Η απεικόνιση της καμπύλης των θανάτων για όποιον διαθέτει νου τα λέει όλα.

                 Βάσει των στοιχείων τεκμαίρεται ότι τα θύματα της νέας ίωσης αυξάνονται ραγδαία. Η δε αυξητική τους τάση, εφόσον δεν ανακοπεί, όπως ελπίζουμε, μοιραίως θα τινάξει στον αέρα και το καλύτερο σύστημα υγείας διότι ο υπερβολικά μεγάλος αριθμός των ταυτοχρόνως σοβαρώς νοσούντων δεν δύναται να εξυπηρετηθεί στις περιορισμένες κλίνες των ΜΕΘ.  Κατάρρευση του συστήματος υγείας σημαίνει καταστροφικές κοινωνικές κι ενδεχομένως πολιτικές επιπτώσεις τις οποίες δεν περιμένουμε να συνειδητοποιησούν οι νόες αυτών που δεν δύνανται να αντιληφθούν τα αυταπόδεικτα. Το πλέον τρομακτικό είναι ότι ακόμη δεν υπάρχει η βεβαιότητα ότι μπορεί να δημιουργηθούν αντισώματα στον πληθυσμό και ουδείς γνωρίζει αν και πότε θα έχουμε αποτελεσματική θεραπεία και εμβόλιο.

                 2) Τα θύματα που αναφέρονται σε κάθε χώρα είναι ψευδή και διογκωμένα επίτηδες για να δημιουργηθεί πανικός. Όποιοι πεθαίνουν από άγνωστη αιτία τους βάζουν στην λίστα των θανόντων από κορονοϊό. Απόδειξη ότι έχει απαγορευτεί να γίνεται νεκροψία-νεκροτομή.

                ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΣ:  Νεκροψία και νεκροτομή δεν διενεργείται, ούτε ποτέ διενεργούνταν, σε κάθε πτώμα αλλά μόνο σε περιπτώσεις αιφνίδιων θανάτων με σκοπό να διαλευκανθεί η αιτία θανάτου και να αποκλειστεί ενδεχόμενη εγκληματική ενέργεια. Αλίμονο αν νεκροτομούνταν οι πάντες χωρίς λόγο. Θα απαιτούνταν να λειτουργούν δεκάδες ιατροδικαστικές υπηρεσίες για να βεβαιώσουν αυτό που ήδη ξέρουμε. Ιδίως όσοι πεθαίνουν νοσηλευόμενοι στα νοσοκομεία κατά κανόνα δεν νεκροτομούνται διότι η αιτία του θανάτου είναι γνώστη. Όταν κάποιος νοσηλεύεται με κορονοϊό και αποβιώνει, ορθώς, καταγράφεται στην λίστα των θυμάτων. Δεν υπάρχει απαγόρευση να νεκροτομούν οι ιατροδικαστές γενικώς αλλά  απόφαση να μην νεκροτομούν όσους πέθαναν και είχαν τον ιό για την δική τους προστασία. (Περισσότερα εδώ: https://www.newsit.gr/ellada/aytoi-einai-oi-logoi-pou-den-ginetai-nekropsia-nekrotomi-sta-thymata-tou-koronoiou/3002979/

Νοτιοανατολική Ισλανδία

Μαγευτικό τοπίο στη νοτιοανατολική Ισλανδία...

Η αυτοκρατορική διάσταση του βενετικού εγχειρήματος

Η Βενετία εξελίσσεται σταδιακά σε αυτοκρατορία. Ο πρώην βυζαντινός θύλακας στη βόρεια Ιταλία κατακτά σιγά σιγά την Ιταλική ενδοχώρα και επεκτείνεται στον υπό Οθωμανική κυριαρχία ελλαδικό χώρο. Η άλλοτε πιστή στην Κωνσταντινούπολη ιταλική πόλη μετατράπηκε σε πανίσχυρη οικονομικά και στρατιωτική δύναμη της δύσης. Η εκτενής ανάπτυξη που ακολουθεί είναι διαφωτιστική όσον αφορά το τι ακολούθησε από το 14ο αιώνα και ύστερα...

Αυτές  οι  επισημάνσεις  και  η  λεπτομερής  εξέταση  του  χρονολογικού  πλαισίου  ανάπτυξης  των  βενετικών κτήσεων  δείχνουν  ότι  η  επέκταση  και  εδραίωση  του  βενετικού  κράτους  στην  Αδριατική,  τη  Μεσόγειο  και  την ιταλική  ενδοχώρα  δεν  ήταν  δύο  διακριτές  φάσεις  αλλά  αποτελούσαν  παράλληλες,  αλληλεπικαλυπτόμενες  και πιθανόν  αλληλοτροφοδοτούμενες  διαδικασίες.

 Ας  σταθούμε  σε  δύο  σημαίνουσες  περιπτώσεις  που  καθιστούν ευκρινέστερη  τη  διαπλοκή  ανάμεσα  στα  τεκταινόμενα  στη  Μεσόγειο  και  στον  ιταλικό  χώρο.  Στο  δεύτερο μισό  του  14ου  αιώνα  η  Βενετία  και  η  Γένοβα  ήταν  οι  κύριες  ανταγωνίστριες  για  τον  εμπορικό  έλεγχο  στην ανατολική  και  κεντρική  Μεσόγειο.

 Κατά  το  λεγόμενο  Πόλεμο  της  Chioggia  το  1378-1381,  ο  οποίος  θεωρείται ότι  εξασφάλισε  τη  βενετική  πρωτοκαθεδρία  στον  μεσογειακό  χώρο,  η  Βενετία  βρέθηκε  να  πολεμά  ταυτόχρονα σε  διάφορα  μέτωπα:  εναντίον  της  Γένοβας  σε  ένα  ευρύ  μέτωπο  που  εκτεινόταν  από  τον  Βόσπορο  μέχρι  τη Σαρδηνία,  εναντίον  του  βασιλιά  της  Ουγγαρίας  για  τον  έλεγχο  της  Αδριατικής  και  εναντίον  των  επεκτατικών βλέψεων  του  ηγεμόνα  της  Πάδοβα  Francesco  Carrara.  Η  νίκη  μετά  από  την  αρχική  απώλεια  του  λιμανιού της  Κιότζα  στο  νοτιότερο  σημείο  στης  βενετικής  επικράτειας  στη  λιμνοθάλασσα  και  την  αντιμετώπιση  της πολιορκίας  της  ίδιας  της  Βενετίας  άνοιξε  ταυτόχρονα  τον  δρόμο  για  την  κυριαρχία  στη  Μεσόγειο  και  την επέκταση  στην  ιταλική  ενδοχώρα.

 Λίγα  χρόνια  αργότερα,  οι  επεκτατικές  φιλοδοξίες  της  Βενετίας  άρχισαν  να υλοποιούνται  με  την  κατάκτηση  της  Πάδοβα,  της  Βερόνα  και  της  Βιτσέντζα  όταν  το  1402  η  νίκη  των  Μογγόλων του  Ταμερλάνου  στη  μάχη  της  Άγκυρας  επί  των  Οθωμανών  αποδυνάμωσε  τους  τελευταίους  και  έδωσε  τη δυνατότητα στους Βενετούς να στραφούν απερίσπαστοι στην ενδοχώρα. Αυτές  οι  διαπιστώσεις  μας  επιτρέπουν  να  προσεγγίσουμε  τη  διαμόρφωση  του  βενετικού  κράτους,  πέρα  από τα  όρια  της  πόλης  της  Βενετίας,  ως  μια  διαδικασία  αυτοκρατορικής  και  αποικιακής  συγκρότησης,  όπως  συχνά αναδεικνύει  η  σύγχρονη  ιστοριογραφία. 

Θα  πρέπει  να  επισημάνουμε  ότι  το  βενετικό  κράτος  δεν  χρησιμοποίησε τον  όρο  imperium  για  να  περιγράψει  την  πολιτική  και  κρατική  υπόστασή  του,  αν  και  σύγχρονοι  στοχαστές όπως  ο  Νικολό  Μακιαβέλι  ή  ο  Gasparo  Contarini  αναφέρονται  στη  Βενετία  με  το  χαρακτηρισμό  imperium. Άλλωστε  η  χρήση  του  όρου  ανήκε  αποκλειστικά  σε  πολιτικές  οντότητες  των  μεσαιωνικών  και  πρώιμων  νεότερων  χρόνων  όπως  η  Αγία  Ρωμαϊκή  Αυτοκρατορία,  ενώ  από  πολιτειακή  σκοπιά  η  Βενετία  ως  δημοκρατία  δεν διέθετε  κάποια  προσωποπαγή,  ανώτατη  αρχή  στης  οποίας  το  όνομα  και  το  πρόσωπο  να  ενοποιούνται  παλαιές και  νέες  κτήσεις  και  δίκτυα  εξουσίας.  Αυτή  τη  στενή  έννοια  της  αυτοκρατορίας  δεν  τη  χρησιμοποιούσαν  ούτε οι  υπερπόντιοι  αυτοκρατορικοί  σχηματισμοί  της  Ισπανίας,  της  Πορτογαλίας  ή  της  Γαλλίας  την  πρώιμη  νεότερη περίοδο.

 Στην  επίσημη  γλώσσα  της  βενετικής  γραφειοκρατίας  η  αρχή  της  κυριαρχίας,  το  πολιτικό  σώμα  που την  ασκούσε  και  η  επικράτεια  στην  οποία  ασκούταν  περιγράφονταν  με  τους  όρους  dominium  ή  signoria  που από το 1423 αντικατέστησαν την παλαιότερη έννοια της  commune.

Η  αυτοκρατορική  διάσταση  του  βενετικού  εγχειρήματος  αναδεικνύεται  ευκρινέστερα  από  μια  διασταλτική οπτική  μέσω  της  οποίας  η  ιστοριογραφία  έχει  προσεγγίσει  τους  διευρυμένους  κρατικούς  σχηματισμούς  με  τις εκτεταμένες  κτήσεις  που  εμφανίζονται  από  τον  ύστερο  15ο  αιώνα  εξετάζοντας  αφενός  τη  διάρθρωσή  τους  και αφετέρου  το  λεξιλόγιο  και  τη  νοηματοδότησή  τους. 

Η  αναβίωση  αρχαίων  κειμένων  και  πολιτισμικών  μορφών που  συνδέονταν  με  τη  Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και η φιλοδοξία ανασύστασης εδαφικών επικρατειών που θα της ομοίαζαν ή θα την ξεπερνούσαν αποτελούσαν τη βάση στην οποία συγκροτούνταν το αυτοκρατορικό φαντασιακό και  πρακτική.

  Ο  αναγεννησιακός  πολιτισμός  και  οι  ουμανιστές  λόγιοι  έλκονταν  από  την  αυτοκρατορική παράδοση,  στην  οποία  έβλεπαν  μια  άλλη  πολιτική  οδό  για  την  αναβίωση  της  αρχαιότητας.  Η  αυτοκρατορική θεματολογία  σταδιακά  απέκτησε  εξέχουσα  θέση  στο  πολιτικό  φαντασιακό  των  Ευρωπαίων  ηγεμόνων.

  Όπως επισημαίνει  ο  ιστορικός  Thomas  Dandelet,  μέχρι  τα  μέσα  του  16ου  αιώνα  η  αυτοκρατορική  Αναγέννηση  είχε αντικαταστήσει  ή  ανταγωνιζόταν  τη  δημοκρατική  παράδοση  και  το  πολιτικό  πρόγραμμα  των  προηγούμενων αιώνων.  Πλέον  η  αναβίωση  αυτοκρατοριών  και  όχι  δημοκρατιών  κυριαρχούσε  στο  πολιτικό  και  πολιτισμικό πρόγραμμα  των  ευρωπαϊκών  κρατών,  ηγεμόνων  και  στοχαστών.  Οι  σύγχρονοι  αντιλαμβάνονταν  ότι  το  νέο αυτοκρατορικό  ιδεώδες  υπερέβαινε  την  αυστηρή  νομική  οριοθέτηση.

 Ο  Νικολό  Μακιαβέλι  αποκαλούσε  τον ηγεμόνα  της  Αγίας  Ρωμαϊκής  Αυτοκρατορίας  στα  γερμανικά  εδάφη  «σκιώδη  αυτοκράτορα»  που  δεν  ασκούσε άμεση  εξουσία  πουθενά,  ενώ  τον  17ο  αιώνα  ο  Λουδοβίκος  ΙΔ΄  διακωμωδούσε  τον  γερμανό  αυτοκράτορα  ότι δεν  διέθετε  εδάφη  για  να  στηρίξει  τον  τίτλο  του,  σε  αντιδιαστολή  με  τον  ίδιο. 

Από  τον  15ο  αιώνα  το  ρωμαϊκό αυτοκρατορικό  παρελθόν  έρχεται  στο  επίκεντρο  για  να  προσφέρει  το  λεξιλόγιο  και  τις  ιδεολογικές  συνιστώσες στις  αναδυόμενες  αυτοκρατορικές  δυνάμεις  και  επίδοξους  ηγεμόνες  της  πρώιμης  νεοτερικότητας,  αρχικά  στην Ισπανία, και στη συνέχεια στη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία.

Παρότι  στη  ρητορική  και  ιδεολογία  του  το  βενετικό  κράτος  δεν  συστηματοποίησε  την  επίκληση  στο ρωμαϊκό  παρελθόν,  όπως  ήταν  σύνηθες  να  κάνουν  άλλες  πολιτικές  οντότητες  της  εποχής,  στην  περίπτωση  της ενδοχώρας  η  βενετική  κατάκτηση  συχνά  επενδυόταν  με  ρωμαϊκές  αναφορές.

 Βενετοί  πατρίκιοι  και  συγγραφείς νομιμοποιούσαν  την  υποταγή  της  ενδοχώρας  παρουσιάζοντας  τη  Βενετία  ως  δύναμη  που  αποκαθιστούσε  την αρχαία  ελευθερία  (libertas)  των  υποτελών  πόλεων  που  είχαν  καταπατήσει  τοπικοί  ηγεμόνες  και  δυνάστες. Ακολουθώντας  το  πρότυπο  που  είχαν  εισαγάγει  οι  ουμανιστές  λόγιοι  της  Φλωρεντίας,  οι  Βενετοί  δικαιολογούσαν  την  κατάκτηση  αναφερόμενοι  σε  εθελούσια  υπαγωγή  των  πόλεων  της  ενδοχώρας  που  αναζητούσαν ασφάλεια,  δικαιοσύνη  και  ειρήνη. 

Στις  αρχές  του  16ου  αιώνα  ο  βενετός  πατρίκιος  Marin  Sanudo,  γνωστός  για τα  ημερολόγια  που  τηρούσε  επί  χρόνια,  συσχέτιζε  τους  βενετούς  αξιωματούχους  στην  ενδοχώρα  και  το  έργο τους  με  την  αναβίωση  ενός  αρχαίου,  ρωμαϊκού  πλαισίου  διακυβέρνησης  στο  οποίο  η  Βενετία  όφειλε  να  ανταποκριθεί. 

Αργότερα  ο  Gasparo  Contarini  έγραφε  χαρακτηριστικά  στο  γνωστότατο  και  πολυμεταφρασμένο  έργο του  De magistratibus et republica Venetorum  (1543):

 Έφτασε  τελικά  η  στιγμή  να  εισακουστούν  οι  παρακλήσεις  των  γειτονικών  λαών  που  δεν  μπορούσαν άλλο  να  ανεχθούν  την  τυραννία  του  κάθε  ηγεμόνα.  Η  Βενετία  εξεδίωξε  τους  τυράννους  και  απέδωσε  στους  κατοίκους  την  επικράτεια  η  οποία  πάντα  βρισκόταν  υπό  την  κυριαρχία  της  Βενετίας  και δεν  είχε  ποτέ  αποκοπεί. 

 Με  την  προθυμία  των  λαών  αυτών,  η  Βενετία  θέλησε  να  προστατεύσει  τους λαούς  της  ενδοχώρας  απελευθερώνοντάς  τους  από  αυτούς  τους  ξένους  τυράννους,  τους  απογόνους των  βαρβάρων,  που  είχαν  επιβάλει  στους  ανθρώπους  την  πιο  βίαιη  και  αξιοθρήνητη  δουλεία.  Στην επικράτεια  της  ενδοχώρας,  εκτός  από  τους  λαούς  που  προσήλθαν  σε  εμάς,  έπρεπε  να  γίνει  κάθε ενέργεια για την υπεράσπιση της ελευθερίας. (Contarini, 1551: 116-7)

 Η  βενετική  αυτοκρατορικότητα  αναδύεται  στις  δημόσιες  τελετές  με  τις  οποίες  η  Βενετία  επένδυε  και αναπαρήγαγε  την  εξουσία  και  το  πολιτικό  φαντασιακό  της.  Η  πιο  δηλωτική  έκφανση  συναντάται  στην  ετήσια τελετουργία  του  γάμου  με  τη  θάλασσα,  γνωστή  ως  Sensa,  που  λάμβανε  χώρα  την  ημέρα  της  Αναλήψεως. 
Ο δόγης  με  την  κρατική  γαλέρα  του  γνωστή  ως  Bucintoro,  επικεφαλής  αξιωματούχων,  έφτανε  στο  άνοιγμα  της λιμνοθάλασσας  προς  την  Αδριατική  και  έριχνε  ένα  χρυσό  δαχτυλίδι  στα  νερά,  προφέροντας  τα  λόγια  «Θάλασσα, σε  παντρευόμαστε,  ως  σημάδι  αέναης  και  αληθινής  κυριαρχίας».  Αυτή  η  διαποτισμένη  με  σεξουαλικές  μεταφορές  τελετουργία  λειτουργούσε  σε  διαφορετικά  επίπεδα. 

Ο  δόγης  επιτελούσε  τις  αυτοκρατορικές  αξιώσεις της  Βενετίας  ως  σύζυγος-κυρίαρχος  (padrone)  των  υπηκόων  του  Κράτους  της  Θάλασσας,  αλλά  όχι  των  κατοίκων  της  ίδιας  της  Βενετίας.  Ενώ  στη  Βενετική  Δημοκρατία  (res  publica)  ο  δόγης  ήταν  «πρώτος  μεταξύ  ίσων», ταυτόχρονα  ως  εκπρόσωπός  της  υποστασιοποιούσε  την  αυτοκρατορική  σχέση  μητρόπολης  και  κτήσεων.  Ο μεθοριακός  χώρος  της  Αδριατικής  όπου  η  τελετουργία  λάμβανε  χώρα  υπενθύμιζε  ακριβώς  αυτή  τη  διάσταση ανάμεσα  στη  θεσμική  θέση  του  δόγη  εντός  της  βενετικής  ελίτ  και  στον  μετασχηματισμό  του  σε  αυτοκρατορική αρχή για τις κτήσεις.

 Η επίκληση και διασύνδεση με το ρωμαϊκό παρελθόν ως φορέα του αυτοκρατορικού φαντασιακού στοιχειοθετείται τον  15ο  αιώνα,  με  την  κατάκτηση  της  ενδοχώρας,  και  τις  πρώτες  δεκαετίες  του  16ου  αιώνα,  και  αποτυπώνεται με  ενάργεια  στην  αυτοκρατορική  εικονογραφία  και  αισθητική  σε  μνημειακές  και  αρχιτεκτονικές  συνθέσεις.

 Εξέχουσα  θέση  στην  αισθητική  του  αναγεννώμενου  αυτοκρατορικού  ιδεώδους  από  τον  15ο  αιώνα  στον  ιταλικό χώρο  κατέχει  ο  έφιππος  ανδριάντας.  Η  Βενετία  υιοθετεί  αυτό  το  μνημειακό  πρότυπο  συνδέοντάς  το  κατεξοχήν με  την  κατάκτηση  της  ενδοχώρας.  Στα  μέσα  του  15ου  αιώνα  η  Βενετία  τίμησε  τον  condotierre  Erasmo  da  Narni, γνωστό  ως  Gattamelata,  ο  οποίος  είχε  συμβάλει  στην  κατάκτηση  περιοχών  στην  ενδοχώρα,  με  έναν  έφιππο  ανδριάντα  –τον  πρώτο  μπρούντζινο  στον  ιταλικό  χώρο–  που  φιλοτέχνησε  ο  Donatello. 

Ως  μια  συμβολική  κίνηση  που συνέδεε  την  κατάκτηση  της  ενδοχώρας  με  την  αυτοκρατορική  αξίωση  ο  ανδριάντας  τοποθετήθηκε  στην  υποτελή Πάδοβα  στην  Piazza  del  Santo,  δηλαδή  τον  χώρο  που  αποτελούσε  το  επίκεντρο  της  κοινοτικής  ζωής  και  ταυτότητας.  Στα  τέλη  του  15ου  αιώνα,  όταν  η  κατάκτηση  της  ενδοχώρας  είχε  ολοκληρωθεί,  η  Βενετία  υποστασιοποιούσε το  αυτοκρατορικό  ιδεώδες  με  τον  έφιππο  ανδριάντα  του  condotierre  Bartolomeo  Colleoni,  έργο  του  Andrea  del Verrocchio,  που  τοποθετήθηκε  στο  Campo  dei  Santi  Giovanni  e  Paolo.

  Ο  Colleoni  υπήρξε  για  δύο δεκαετίες  διοικητής  των  βενετικών  δυνάμεων  που  υλοποίησαν  τη  βενετική  επέκταση  στην  ενδοχώρα.  Τον  16ο  αιώνα η  αναβίωση  του  ρωμαϊκού  αυτοκρατορικού  παρελθόντος  εκφράζεται  πλέον  όχι  με  μεμονωμένα  έργα,  αλλά  με  ένα ευρύ  πρόγραμμα αστικής και αρχιτεκτονικής ανάπλασης γνωστό ως renovatio urbis υπό  την  καθοδήγηση  του  δόγη Andrea  Gritti.

 Η  renovatio  urbis  ανατέθηκε  στον  αρχιτέκτονα  και  γλύπτη  Jacobo  Sansovino  και  περιλάμβανε  την αναμόρφωση  και  τον  «εξευγενισμό»  του  διοικητικού  κέντρου  της  πόλης,  της  πλατείας  του  Αγίου  Μάρκου,  με  νέο σχεδιασμό  και  οικοδομήματα.  Η  renovatio  urbis  ήταν  μέρος  ενός  ευρύτερου  προγράμματος  που  φιλοδοξούσε  να αποκαταστήσει το  κύρος  και  να  αναπλάσει  την  εικόνα  της  Βενετίας  μετά  την  ταπείνωση  στον  Πόλεμο  του  Cambrai. Τα  αρχιτεκτονικά  στοιχεία  που  παρέπεμπαν  στο  παρελθόν  (all’antica),  εκτός  από  την  πολιτική  σταθερότητα  και ένα  νέο  αριστοκρατικό  ήθος,  υπογράμμιζαν  την  αξίωση  της  Βενετίας  να  εμφανιστεί  ως  η  νέα  Ρώμη  και  σε  αυτή την κληρονομιά να βασίσει τις αξιώσεις της ως αυτοκρατορικής δύναμης. 

Η  επεκτατική  πολιτική  της  Βενετίας  συνδύαζε  διαφορετικές  πρακτικές  κατάκτησης  και  διοίκησης.  Μια σειρά  κτήσεις  στον  αιγαιακό  χώρο  βασίστηκαν  σε  ιδιωτική  πρωτοβουλία  με  την  ενθάρρυνση  του  βενετικού κράτους.  Στον  αντίποδα,  ιδιαίτερη  περίπτωση  αποτέλεσε  η  Κρήτη,  η  πρώτη  αποικία  της  Βενετίας  αμέσως  μετά την  Δ΄  Σταυροφορία.  Η  κατάκτηση  και  οργάνωση  της  κτήσης  υπήρξε  κατεξοχήν  κρατική  υπόθεση.  Η  Βενετία ανέπτυξε  έναν  εκτενές  πρόγραμμα  αναδιοργάνωσης  και  αναδιάταξης  της  τοπικής  κοινωνίας  σε  συνδυασμό με  εποικισμό  στρατιωτικού  χαρακτήρα  και  εισαγωγή  νέων  οργανωτικών  ιεραρχιών  στη  βάση  της  διάκρισης μεταξύ  καθολικών  (latini)  και  ορθοδόξων  (greci)  που  είχαν  νομική  κατοχύρωση.

  Εγκαθίδρυσε  ένα  σύστημα απευθείας  διοίκησης  και  μια  μορφή  διακυβέρνησης  που  ομοίαζε  ως  μικρογραφία  με  τη  μητροπολιτική.  Οι  τοπικοί  ευγενείς  αντικαταστάθηκαν  από  εποίκους,  ενώ  η  εκκλησιαστική  ιεραρχία  καταργήθηκε  και  στη  θέση της  επιβλήθηκε  ρωμαιοκαθολική  ιεραρχία.  Επίσης,  η  Βενετία  προέβη  σε  μια  διαδικασία  φεουδαρχικοποίησης, τουλάχιστον  ως  προς  το  έγγειο  καθεστώς,  καθώς  οι  έποικοι  έλαβαν  γη  που  είχε  κατασχεθεί  με  αντάλλαγμα  την παροχή στρατιωτικής υπηρεσίας και έφεραν τον τίτλο του φεουδάρχη (feudati).

  Σε  αντιδιαστολή  με  την  Κρήτη,  η  ενσωμάτωση  άλλων  περιοχών  βασιζόταν,  όπως  έχουμε  δει,  σε διαπραγματεύσεις,  συνηθώς  άνισες,  που  κατέληγαν  σε  κάποιο  καταστατικό  κείμενο,  γνωστό  ως  capitoli, privilegia,  concessiones,  pacta  ή  deditio,  στο  οποίο  αποτυπωνόταν  η  σχέση  κυριαρχίας  και  υπαγωγής  και  ενθαρρυνόταν  η  διαμόρφωση  μιας  κοινοτικής  πολιτικής  ταυτότητας  υπό  τη  βενετική  διοικητική  δομή.  Βέβαια, παρά  την  ύπαρξη  καταστατικών  κειμένων  η  κυριαρχική  σχέση  δεν  έμενε  αμετάβλητη  στον  χρόνο,  όπως  δείχνει  το  παράδειγμα  της  Δαλματίας,  όπου  από  τον  15ο  αιώνα  οι  τοπικές  αυτονομίες  περιορίστηκαν. 

Σε  αναλογία  με  τη  διττή  νοηματοδότηση  του  αξιώματός  του  δόγη,  ως  «πρώτου  μεταξύ  ίσων»  εντός  της  βενετικής δημοκρατίας  και  ως  ηγεμόνα  μιας  αυτοκρατορικής  επικράτειας,  το  βενετικό  κράτος  μπορούσε  ταυτόχρονα  να διατηρεί  την  πολιτική  ταυτότητα  της  δημοκρατίας  και  να  επιβάλλεται  σε  άλλες  πολιτικές  οντότητες  τις  οποίες αντιλαμβανόταν  είτε  ως  υποτελείς  πόλεις-κράτη,  όπως  στην  περίπτωση  των  κτήσεων  στην  ενδοχώρα,  είτε ως  υποτελείς  ηγεμονίες.  Ως  προς  το  τελευταίο,  χαρακτηριστικά  παραδείγματα  αποτελούν  η  διατήρηση  στη γραφειοκρατική  γλώσσα  των  όρων  «Βασίλειο  της  Κύπρου»  (Regno  di  Cipro),  «Βασίλειο  της  Κρήτης»  (Regno di  Candia)  και  ο  ορισμός  της  Πελοποννήσου  ως  «Βασίλειο  του  Μορέως»  (Regno  di  Morea)  όταν  η  Βενετία κατέκτησε  την  περιοχή  στα  τέλη  του  17ου  αιώνα.  Η  επινόηση  αυτών  των  κτήσεων  ως  υποτελών  βασιλείων στοιχειοθετούσε το αυτοκρατορικό φαντασιακό της Βενετίας. Συχνά η κατάκτηση και ενσωμάτωση περιοχών στη βενετική επικράτεια, εκτός από διοικητική αναδιοργάνωση, συνοδευόταν  από  σημαντική  πληθυσμιακή  κινητικότητα,  ειδικά  στην  περιοχή  της  Δαλματίας  και  στον  ελλαδικό χώρο. 

Χαρακτηριστική  περίπτωση  αποτελεί  η  βραχύβια  κατάκτηση  της  Πελοποννήσου  στα  τέλη  του  17ου αιώνα.  Η  Βενετία  ενθάρρυνε  συστηματικές  μεταναστεύσεις  πληθυσμών  από  οθωμανικά  και  βενετικά  εδάφη οι  οποίες  δημιουργούσαν  μια  ριζικά  νέα  κατάσταση.  Το  πλήθος  νεοφερμένων  έπρεπε  να  αποκατασταθεί  και  να συμβιώσει  με  τον  υπάρχοντα  πληθυσμό,  στον  οποίο  περιλαμβάνονταν  ντόπιοι  πρώην  μουσουλμάνοι  που  είχαν εκχριστιανιστεί  κατά  την  κατάκτηση.  Σε  αυτό  το  τοπίο  η  Βενετία  επιχείρησε  να  δημιουργήσει  νέες  ιεραρχήσεις του  πληθυσμού  σε  συνδυασμό  με  τροποποιήσεις  του  έγγειου  καθεστώτος  και  να  εισαγάγει  τον  κατεξοχήν  θεσμό τοπικής  διοίκησης  κάτω  από  τη  βενετική  γραφειοκρατία,  την  κοινότητα  (comunità).  Στην  ουσία  επρόκειτο  για έναν  θεσμό  χωρίς  παρελθόν  στο  τοπικό  πλαίσιο,  που  απαιτούσε  τη  διαμόρφωση  νέων  κοινωνικών  διακρίσεων και δεσμών με σημείο αναφοράς τη βενετική κυριαρχία.

Η  Βενετία  συγκροτούσε  την  αποικιακή  επέκταση  και  αποτελεσματικότητά  της  μέσω  μιας  γραφειοκρατικής δομής  που  διασφάλιζε  τη  σταθερότητα  και  την  ιεραρχική  πρόσβαση  στα  αξιώματα.  Διατηρώντας  σθεναρά  τις διοικητικές  θέσεις  για  τους  βενετούς  ευγενείς,  παράλληλα  φρόντιζε  να  εκλέγονται  διοικητές,  ειδικά  σε  περιοχές  που  θεωρούνταν  ιδιαίτερης  σημασίας,  όπως  η  Ζάρα,  η  Κέρκυρα,  η  Κρήτη  και  η  Κύπρος,  ευγενείς  που διακρίνονταν  για  τις  ικανότητες  και  την  εμπειρία  τους.  Έτσι,  υπήρξαν  ευγενείς  που  μονοπωλούσαν  τις  σημαντικές  θέσεις  της  αυτοκρατορικής  διοίκησης. 

Η  διαπλοκή  και  αλληλοτροφοδότηση  δημόσιου  και  ιδιωτικού συμφέροντος  στο  πρόσωπο  των  πατρικίων  αποτελούσε  δομικό  στοιχείο  του  βενετικού  συστήματος,  αφού  η διοίκηση  των  κτήσεων  συνήθως συνδύαζε την κατοχή αξιώματος με οικονομικές δραστηριότητες. Οικογένειες πατρικίων  μονοπωλούσαν  αξιώματα  σε  διάφορες  κτήσεις  και  συνάμα  θεμελίωναν  δίκτυα  οικονομικής  δραστηριότητας.  Ωστόσο,  η  συνύφανση  συμφερόντων,  οι  κατά  τόπους  διαφοροποιήσεις  και  τη  σχετική  ευελιξία του  βενετικού  αποικιακού  συστήματος  δεν  θα  πρέπει  να  επισκιάζουν  το  γεγονός  ότι  η  Βενετία  εγκαθίδρυσε μια  συστηματική  και  συγκεντρωτική  γραφειοκρατία  με  σημείο  αναφοράς  τη  μητρόπολη. 

Το  βενετικό  κράτος προέκρινε  τον  απρόσωπο  χαρακτήρα  της  αποικιακής  διοίκησης  απαιτώντας  από  τους  αξιωματούχους  να  υποτάσσουν  τις  προτεραιότητές  τους  ενώπιον  της  συλλογικότητας  του  κρατικού  συμφέροντος  και  να  επιτελούν την εξουσία τους ως εκπρόσωποι του δόγη και του μητροπολιτικού κέντρου.

Παρά  τον  αυστηρό  κώδικα  διαγωγής  που  το  κράτος  επιδίωκε  να  επιβάλλει  στους  αξιωματούχους-διοικητές των  κτήσεων,  δύσκολα  επιτύγχανε  να  αποτρέψει  τις  προσωπικές  και  οικογενειακές  στρατηγικές  που  οι  βενετοί πατρίκιοι  ανέπτυσσαν  όταν  εκλέγονταν  να  υπηρετήσουν  ως  διοικητές. 

Εκτός  από  τις  οικονομικές  δραστηριότητες,  βενετοί  πατρίκιοι  συχνά  συνήπταν  γάμους  με  μέλη  των  τοπικών  ελίτ  στους  τόπους  που  διοικούσαν.  Με αυτό  τον  τρόπο  βενετικοί  οίκοι  αποκτούσαν  πρόσβαση  στην  οικονομία  και  την  κοινωνία  των  κτήσεων  δημιουργώντας  εκτεταμένα  δίκτυα  πατρωνίας,  ενώ  οι  τοπικές  ελίτ  μπορούσαν  να  απολαμβάνουν  χαμηλά  αξιώματα. Αυτό  το  φαινόμενο  συναντάται  σε  κτήσεις  στα  αλβανικά  παράλια,  στην  Κέρκυρα,  την  Κύπρο  ή  την  Κρήτη, όπου  οι  φιλοδοξίες  των  αξιωματούχων-διοικητών  συναντούσαν  την  ανάγκη  της  τοπικής  βενετοκρητικής  ευγένειας  να  διατηρεί  ισχυρούς  δεσμούς  με  το  μητροπολιτικό  κέντρο. 

Η  εκ  πρώτης  όψεως  αντινομία  ανάμεσα στις  νόρμες  που  το  βενετικό  κράτος  επιχειρούσε  να  επιβάλει  στη  διοίκηση  των  κτήσεων  και  τη  δράση  των αξιωματούχων  αποτελούσε δομικό στοιχείο μιας αυτοκρατορικής πολιτικής. Το βενετικό κράτος ταυτιζόταν με τους  πατρικίους,  και  η  σύμπτωση  κρατικών  και  ιδιωτικών  συμφερόντων,  ή  τουλάχιστον  η  μη  ριζική  απόκλιση, διασφάλιζε  τη  σταθερότητά  του.

  Η  διοίκηση  απαιτούσε  γνώση  την  οποία  εξασφάλιζαν  οι  πατρίκιοι  διοικητές μέσω  της  στενής  συσχέτισής  τους  με  το  τοπικό  πλαίσιο,  στο  οποίο  καλούνταν  να  υπηρετήσουν  ως  εκπρόσωποι  μιας  αρχής  της  οποίας  ήταν  μέτοχοι  και  όχι  διεκπεραιωτές.  Αυτή  η  συνύφανση  γραφειοκρατίας,  γνώσης, δικτύων  και  συγκεντρωτισμού  καθιστά  τη  βενετική  επέκταση  μια  πρώιμη  έκφανση  αυτοκρατορικής  διοίκησης με επίκεντρο τον μεσογειακό χώρο. Παρότι  στον  τομέα  της  διοίκησης  και  της  κοινωνικής  οργάνωσης  η  Βενετία  ακολούθησε  διαφορετικούς δρόμους  κατά  περίπτωση,  η  τοπική  διαχείριση  και  οι  γενικές  κατευθύνσεις  της  οικονομίας  είτε  βρίσκονταν  στα χέρια  των  βενετών  διοικητών  είτε  προέρχονταν  από  το  μητροπολιτικό  κέντρο. 

Η  τυποποίηση  των  μέτρων  και των  σταθμών,  ο  νομισματικός  έλεγχος  και  η  ρύθμιση  των  αγορών  πιστοποιούν  μια  διαδικασία  ομογενοποιήσης της  οικονομίας  των  κτήσεων.  Μια  σειρά  πολιτικών  και  παρεμβάσεων  υποστασιοποιούν  την  αποικιακή  σχέση μητρόπολης  και  κτήσεων.  Βασική  αρχή  του  βενετικού  κράτους  ήταν  η  οικονομική  αυτοτέλεια  της  αποικιακής  επικράτειας,  καθώς  τα  έσοδα  από  τις  κτήσεις  έπρεπε  να  καλύπτουν  τα  έξοδα  της  διοίκησης  και  της  άμυνας.  Πλεονασματικές  κτήσεις  έπρεπε  να  καλύπτουν  τους  ελλειμματικούς  προϋπολογισμούς  άλλων  κτήσεων.

Μονοπωλιακές  πρακτικές,  κρατικός  προστατευτισμός  και  παρεμβατισμός  και  κεντρικές  αποφάσεις  διαμόρφωναν  ένα  πλέγμα  οικονομικών  σχέσεων  με  σταθερό  σημείο  αναφοράς  το  μητροπολιτικό  κέντρο.  Η  αυτοκρατορική  περιφέρεια,  ειδικά  το  Κράτος  της  Θάλασσας,  αποτελούσε  την  κατεξοχήν  πηγή  πρώτων  υλών  που  τροφοδοτούσε και συντηρούσε τη βιοτεχνική, εμπορική και καταναλωτική δραστηριότητα της ίδιας της Βενετίας.

Πηξή: Πλακωτός

Η Λερναία Ύδρα της Αγκάθα Κρίστι. Ραδιοφωνικό Θέατρο

Η Πολιτισμική Διαδρομή θα συνεχίσει την παρουσίαση της σειράς "Οι άθλοι του Ηρακλή" της Αγκάθα Κρίστι με πρωταγωνιστή τον Ηρακλή Πουαρώ.

  Ο διάσημος Ντετέκτιβ έχει αποφασίσει να αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Του απομένουν ακόμη έντεκα άθλοι, έντεκα δύσκολες υποθέσεις που θα μείνουν στην ιστορία ως οι 'Αθλοι του Ηρακλή!

Η υπόθεση:

  Οι διαδόσεις είναι σαν τη Λερναία Ύδρα, ένα κεφάλι κόβεις δύο φυτρώνουν, πολυκέφαλο τέρας! Ο γιατρός Τσαρλς Όλτφιλτ έρχεται από την επαρχία και συναντά τον Ηρακλή Πουαρώ. Ο Όλτφιλτ έχει πέσει θύμα κακόβουλων διαδόσεων, του προσάπτουν ότι σκότωσε την άτεκνη, δύστροπη και ανάπηρη γυναίκα προκειμένου να κληρονομήσει την τεράστια περιουσία της. 

  

  Ο Πουαρώ θα ταξιδέψει στη μικρή επαρχιακή περιοχή Market, του Loughborough στο Berkshire. Εκεί θα πρέπει να αντιμετωπίσει την "Λερναία Ύδρα" που στην περίπτωση αυτή είναι οι φήμες και οι διαδόσεις που κυκλοφορούν ανεξέλεγκτες και αφορούν στον θάνατο της ανάπηρης αλλά ευκατάστατης συζύγου του Dr Charls Oldfield.(Greekradiotheater).

  O Βέλγος Ντετέκτιβ θα στοχεύσει στην πηγή του προβλήματος, θα ανακαλύψει δηλαδή και γρήγορα μάλιστα το λόγο των φημών! Υπάρχει τρίτο πρόσωπο, μία μικρή φαρμακοποιός...

Μήπως πρόκειται για δολοφονία; Αν ναι ποιος είναι τελικά ο ένοχος; 

Ο Ηρακλής Πουαρώ περιμένει υπομονετικά το μοιραίο λάθος...

Παίζουν οι ηθοποιοί:

 Ανδρέας Μακρίδης, Νικίας Νικολαΐδης, Χρήστος Παπαδόπουλος, Λουκία Αϊμος, Φλωρεντία Δημητρίου, Ξένια Αρτεμίου, Όλγα Ποταμίτου, Δημήτρης Φαντίδης.

Η παραγωγή έγινε από την Κυπριακή κρατική ραδιοφωνία.

Η μεταφόρτωση πραγματοποιήθηκε από το κανάλι ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ:

Λίγα λόγια για τον Δημήτριο Ψαθά...

Μεγάλος λογοτέχνης και κυρίως θεατρικός συγγραφέας ο Δημήτρης Ψαθάς.

Γεννημένος το 1907 στην Τραπεζούντα από μητέρα Πόντια και πατέρα Τενέδιο (έμπορο κρασιών) ήρθε στην Αθήνα σαν πρόσφυγας το 1923.

Ο Ψαθάς κέρδισε το σεβασμό όλων εξαιτίας της γραφής του. Έγραφε αδιάκριτα εναντίων όλων. Διακωμωδεί την καθημερινότητα χωρίς όμως να προσβάλει πρόσωπα και να χλευάζει θεσμούς.
Πραγματοποίησε σπουδές στη νομική (χωρίς να τις ολοκληρώσει) και ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία. Έπιασε δουλειά ως δημοσιογράφος (για βιοποριστικούς λόγους) στην εφημερίδα το Ελεύθερον Βήμα η οποία και μετεξελίχθηκε "Στα Νέα".

Επί σειρά ετών έγραφε στο πρωτοσέλιδο των "Νέων" το χρονικογράφημα-ευθυμογράφημα ως το 1975 οπότε και μεταπήδησε στην Ελευθεροτυπία.  Ήταν από τους κορυφαίους χρονικογράφους.
Ανέπτυξε τεράστιο συγγραφικό έργο:

Πρώτο του έργο "Η Θέμις έχει κέφια" το 1937, ένα χρόνο μετά το 1938 θα γράψει τη συνέχεια του έργου "Η Θέμις έχει νεύρα", θα αναφερθεί σε εύθυμες στιγμές από τα δικαστικά έδρανα (συχνά ξεχνιόταν στα δικαστήρια καθώς πήγαινε εκεί για διάφορα θελήματα). Το 1941 θα ολοκληρώσει το πιο επιτυχημένο αναμφίβολα έργο του την Μαντάμ Σουσού  (εκδόθηκε σε συνέχειες στο "θησαυρό"). Άλλα έργα του ήταν "Ο χειμώνας του 41" (1945), το "Χιούμορ μίας εποχής" (1946), τα έργα "Κάτω από τους Ουρανοξύστες" (1950), "Στη χώρα των Μυλόρδων" και "Παρίσι Σταμπούλ και άλλα εύθυμα τραγούδια" (1951) που αναφέρονταν σε εντυπώσεις του από τα ταξίδια του σε Αγγλία, Γαλλία και Τουρκία. Η "οικογένεια βλαμμένου" (1956) και το "παρολίγον να γελάσομε" (1960). Τα χρονογραφήματα : "πέρα βρέχει", "από την εύθυμη πλευρά" και "στο καρφί και στο πέταλο". Τα θεατρικά έργα (πολλά από τα οποία παίχτηκαν και στην οθόνη) : "Το στραβόξυλο", "Ο εαυτούλης μου", ο "Φον Δημητράκης" (1946), "Ζητήται ψεύτης" (1957), " Μικροί Φαρισσαίοι" (1954), "Ένας βλάκας και μισός", "Φωνάζει ο κλέφτης" (1958),"Εταιρία θαυμάτων" (1959) , "Η χαρτοπαίχτρα",(1967), "Ξύπνα Βασίλη" (1967) και το "Αντρθωπάκι" (1974)

Το πιο συγκλονιστικό έργο του όμως αποτέλεσε η "Γη του Πόντου" επρόκειτο για ένα συγκλονιστικό μνημειώδες ιστορικό βιβλίο, στο οποίο και περιέγραφε τους διωγμούς και την αντίσταση του ποντιακού Ελληνισμού.

Υπήρξε χαρισματικός, τρυφερός, γοητευτικός, περιπαιχτικός, καλοπροαίρετος και ευγενής.
Έζησε γενικότερα μία ευτυχισμένη και ήρεμη οικογενειακή ζωή.
Το 1979 θα πεθάνει από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 72 χρονών.

Δύο νέα σκίτσα για την 25η Μαρτίου 1821 από τον Γιαννάκη Παύλου Παπαδόπουλο

• Τα σκίτσα φιλοτεχνήθηκαν από το Γιάννη Παπαδόπουλο την 29-03-2020 με χρήση ξυλομπογιάς.

Ο Γιάννης Π. Παπαδόπουλος είναι μαθητής της πρώτης Δημοτικού σχολείου στα Πεύκα Θεσσαλονίκης.

Παρηγοριά...

Να χαίρεσαι στις θλίψεις σου,
να πλουτίζεις στη φτώχεια σου,
να παρηγορείσαι στις ασθένειες σου...

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

Μην τσιμπάτε...

Ο Αρκάς συμβουλεύει...

Ο Οικονομικός Αφανισμός των Μειονοτήτων Varlιk Vergisi 1942-44 στην Τουρκία

Σκοπός ήταν η οικονομική εξόντωση των Ελλήνων, Αρμενίων και Εβραίων με ένα έκτακτο εφάπαξ φόρο που καθοριζόταν αυθαίρετα από τον τοπικό κομματάρχη και αντιστοιχούσε σε πολλαπλάσιο της περιουσίας που διέθεταν τα μέλη των Μειονοτήτων.

Ο Φόρος έπρεπε να πληρωθεί σε 15 μέρες, δεν υπήρχε δικαίωμα ένστασης και σε περίπτωση μη πληρωμής γινόταν πλειστηριασμός της περιουσίας του οφειλέτη και αν ακόμα δεν έφτανε αυτό ακολουθούσε εξορία στο Ασκαλέ, την Σιβηρία της Ανατολής.

Εξορίστηκαν 2000 περίπου εκ των οποίων πέθαναν 21 στην πλειοψηφία τους Έλληνες.

 Οι αλήθειες για τις μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν αποκαλύφθηκαν από τον Έφορο της Κωνσταντινούπολης Faik Ökte, που κλήθηκε να εφαρμόσει τον νόμο αυτό, σε βιβλίο που δημοσίευσε το 1952 συνέπεια των τύψεων συνείδησης που είχε.