Συνέντευξη με την Κυβέλη, συνεντεύξεις με τον Αλέκο Λιδωρίκη. Ραδιοφωνικό θέατρο

Αγαπητοί φίλοι του θεάτρου καλησπέρα σας και καλό μήνα! Απόψε θα σας παρουσιάσω την απομαγνητοφωνημένη και άριστα δραματοποιημένη συνέντευξη του Έλληνα δημοσιογράφου Αλέκου Λιδωρίκη με τη σπουδαιότερη ίσως ηθοποιό του 20ου αιώνα Κυβέλη Αδριανού. Η συνέντευξη είχε μεταδοθεί από την κρατική ραδιοφωνία στο πλαίσιο της σειράς συνεντεύξεων του συγκεκριμένου δημοσιογράφου με τίτλο ¨Μιλώντας με τις μορφές του αιώνα¨.

Η συγκεκριμένη σειρά εκπομπών αποτελείται από αποκλειστικά δημοσιογραφικά κείμενα–συνεντεύξεις του Αλέκου Λιδωρίκη, όπως δραματοποιήθηκαν και μεταφέρθηκαν ραδιοφωνικά την περίοδο 1988-1989 και στη συνέχεια μεταδόθηκαν από το Τρίτο Πρόγραμμα.

«Ποτέ μου δεν υπάκουσα στα κέφια και στα νεύρα κανενός. Έκανα αυτό που πίστευα-καλά ή κακά- πως είναι το σωστό»

Ως δημοσιογράφος, ο Λιδωρίκης είχε μιλήσει πολλές φορές μαζί της, αλλά το 1962 της ζήτησε μια «εφ΄ όλης της ύλης» και «εκ βαθέων» συνέντευξη-εξομολόγηση, μια αφήγηση της ζωής της. Η συνέντευξη αυτή, που δημοσιεύτηκε σε τρεις ολοσέλιδες συνέχειες, δίνε ανάγλυφα τη χάρη, τη φρεσκάδα και τη ζωντάνια της μεγάλης κυρίας του ελληνικού θεάτρου.

Δεν έκρυψα ποτέ τα χρόνια μου… Και μη δειλιάζετε και σεις να τα αναφέρετε. Είμαι 75χρόνων. Γεννήθηκα το 1888. Θα πει στη συνέντευξη...

Έτσι αρχίζει να μιλάει στον Αλέκο Λιδωρίκη, η γυναίκα που «συνέτριψε» το χρόνο. Θέατρο –οικογένεια-πολιτική, είναι οι τρεις πτυχές της ζωής της. Και η Κυβέλη, η κόρη του παπουτσή, μιλάει για τα δύσκολα παιδικά χρόνια, το πρώτο της φτερούγισμα για το θέατρο, για την τύχη της και τις πρώτες της αγάπες.

Όμως το άστρο της Κυβέλης έλαμψε και στην πολιτική. Η θεά των Βενιζελικών και αργότερα κυρία Πρωθυπουργού , κυρία Γεωργίου Παπανδρέου κουβεντιάζει με τονΑλέκο Λιδωρίκη για την Μαρίκα Κοτοπούλη και τους βασιλικούς, για τον «πλατωνικό»της έρωτα με τον Βενιζέλο, για τη ζωή της με τον Γεώργιο Παπανδρέου.

Η Κυβέλη με τον Γεώργιο Παπανδρέου

Ο Παναγιώτης Μήλας θα γράψει για την Κυβέλη και το θέατρο της:

Το όνομα Κυβέλη μπήκε στη ζωή μου όταν εκεί γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ’50 πήγα για πρώτη φορά να δω μια θεατρική παράσταση. Μέχρι τότε ως μοναδική μου ψυχαγωγία είχα τη 15θήμερη «Εφημεριδούλα της θείας Λένας», της θρυλικής Αντιγόνης Μεταξά. Έτερον ουδέν. Τότε βρέθηκε, από το πουθενά, μια παράσταση για παιδιά. Οδηγηθήκαμε να την παρακολουθήσουμε ύστερα από πρωτοβουλία του Δήμου της Αθήνας και των υπευθύνων της Παιδικής Χαράς του Νέου Κόσμου, που υπάρχει ακόμη και σήμερα μεταξύ Καλλιρρόης και Μεναίχμου.

Το Θέατρο Κυβέλης, στην οδό Μητροπόλεως, στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Προορισμός μας το Θέατρο Κυβέλης, στην αρχή της οδού Μητροπόλεως, λίγο πριν από τη γωνία με την οδό Φιλελλήνων. Εκεί (όπως βλέπουμε στη φωτογραφία) ο θίασος των Αδελφών Καλουτά και του Νίκου Σταυρίδη ανέβαζαν επιθεωρήσεις. 

Τις καθημερινές, το πρωί και επίσης το πρωί της Κυριακής παρουσιαζόταν το έργο «Τα παιδικά χρόνια του Μότσαρτ» με πρωταγωνιστή το παιδί – θαύμα, όπως έλεγαν τότε, τον Νίκο Πιλάβιο, τον μετέπειτα πασίγνωστο τηλεοπτικό «Παραμυθά», ο οποίος άρχισε να παίζει στο θέατρο όταν ήταν οκτώμισι χρονών. Μαζί του έπαιζε και άλλη μια μικρούλα. Ένα αστεράκι που λάμπει μέχρι και σήμερα. Το όνομά της: Λήδα Πρωτοψάλτη. Ο Πιλάβιος λοιπόν, έπαιξε τότε και σε δύο ταινίες: Η πρώτη το 1955, ήταν «Η άγνωστος», σε σκηνοθεσία Ορέστη Λάσκου. Επρόκειτο για ένα μελόδραμα βασισμένο σε θεατρικό έργο του Γάλλου συγγραφέα Αλεξάντρ Μπισόν. Στην ταινία αυτή πρωταγωνίστρια ήταν η Κυβέλη, η μεγάλη κυρία του ελληνικού θεάτρου, στη δεύτερη και τελευταία κινηματογραφική της εμφάνιση. Πρόκειται για την ιστορία μιας γυναίκας που εγκαταλείπει τον άνδρα της και το παιδί της, για να ακολουθήσει τον εραστή της και να εμπλακεί έτσι με τον υπόκοσμο. Ύστερα από αρκετά χρόνια, η εν λόγω κυρία προσάγεται στο δικαστήριο, κατηγορούμενη για το φόνο του εραστή της. Ως δικηγόρος της, από κάποια άγνωστη συγκυρία, εμφανίζεται ο γιος της, αλλά κανένας δεν γνωρίζει τη σχέση αίματος που τους συνδέει.

Ήταν ένα μοναδικό δικαστικό θρίλερ στο οποίο έπαιζαν επίσης ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ο Γιώργος Παππάς, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Μίμης Φωτόπουλος, ο Χρήστος Ευθυμίου και σε πρώτη εμφάνιση η 16χρονη τότε Μάρθα Καραγιάννη. Στην ίδια ταινία μαζί με την Κυβέλη έπαιζε η κόρη της Αλίκης Θεοδωρίδη – Νορ και οι εγγονές της Κυβέλη Θεοχάρη και Βάνα Φιλιππίδου.

 Λίγα χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα το 1962, στο περίφημο «Θέατρο στο ραδιόφωνο» με είχε μαγέψει η Κυβέλη στο έργο του Γρηγόριου Ξενόπουλου «Το μυστικό της κοντέσας Βαλέραινας». Όσο ζούσε η Κυβέλη δεν είχε κανένα μυστικό. Οι έρωτες, τα πάθη, οι ανταγωνισμοί σε πολιτικό και θεατρικό επίπεδο, η τελειομανία αλλά και το ήθος ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά της. Έζησε έντονα και επεισοδιακά. Αν έγραφαν οι σύγχρονοι συγγραφείς για τη ζωή της δεν θα μπορούσαν να γίνουν πιστευτοί. Τα ζούσε όλα στον υπερθετικό βαθμό. Ο πρώτος της γάμος με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Μήτσο Μυράτ. Ο δεύτερος γάμος της με τον θεατρικό επιχειρηματία Κώστα Θεοδωρίδη και ο τρίτος γάμος της με τον Γεώργιο Παπανδρέου. Η Κυβέλη απέκτησε τέσσερα παιδιά, τρία εγγόνια, έξι δισέγγονα και πέντε τρισέγγονα.

Θυμήθηκα αυτά τα ελάχιστα με αφορμή την επέτειο του θανάτου της (26 Μαΐου 1978) σε ηλικία 89 ετών...

Στο ρόλο της Κυβέλης, η κόρη της και μεγάλη πρωταγωνίστρια του Ελληνικού θεάτρου Μιράντα Μυράτ. Στο ρόλο του Αλέκου Λιδωρίκη, ο Ανδρέας Μπάρκουλης.

Μουσική Επιμέλεια: ΠλάτωνΑνδριτσάκης

Ραδιοσκηνοθεσία : Αλέξης Μίγκας

Παραγωγή: Δημήτρης Φραγκουδάκης

Επιμέλεια εκπομπής: Μάρα Καλούδη

Η Μιράντα Μυράτ

Η μεταφορά έγινε από το Glob TV:

Πηγές:

https://webradio.ert.gr/trito-programma/12noe2016-i-sinentefxis-tou-alekou-lidoriki-milontas-me-morfes-tou-eona/

https://www.typospeiraiws.gr/24805-2/

https://www.catisart.gr/kyveli-georgios-papandreou-valairena/ 2/5

Άποψη...

 

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ Ειδωλοκλαστική προσδοκία

Ένα άρθρο που γράφτηκε πέρσι περίπου τέτοια εποχή...

 Φέτος ζήσαμε τη γιορτή της Παναγιάς του Δεκαπενταυγούστου χωρίς τον κρατικό «διάκοσμο» που, κάθε χρόνο, πλαισιώνει εθιμοτυπικά τον εκκλησιαστικό εορτασμό. Την απόφαση υπαγόρευσε η άμυνα απέναντι στην απειλή του «κορωνοϊού».

Η απουσία του κρατικού «διάκοσμου» από την εκκλησιαστική γιορτή ξαναθύμισε την αβελτηρία στις σχέσεις Εκκλησίας - κράτους, αβελτηρία που διαρκεί πολλές δεκαετίες, χωρίς να διαφαίνεται αλλαγή του επιπόλαιου συμβατικού κώδικα. Θυμίζω: Για να πετύχουμε οι Ελληνες την απελευθέρωσή μας από τους Τούρκους, δεχθήκαμε να γίνουμε κάτι άλλο από αυτό που είμασταν:

Είμασταν αυτοκρατορία, πολυεθνική - πολυφυλετική, βαλθήκαμε να γίνουμε μονοεθνικό κράτος – συμβατικό σχήμα οργανωμένης συμβίωσης νεόκοπο (το είχε γεννήσει τον 18ο αιώνα, στη Δύση, η φιλοσοφία του «Διαφωτισμού»). Ξεσηκωθήκαμε, για «να πάρουμε την Πόλη και την Αγια-Σοφιά» (με αυτό το όχημα οργανωμένης συμβίωσης ταυτίζαμε την ιστορική μας αναβίωση οι Ελληνες). Ομως υποχρεωθήκαμε να πιθηκίσουμε το δυτικό, ορθολογικό μοντέλο «κοινοβουλευτισμού», ωσάν να βγαίναμε μόλις από τη στυγνή αποικιοκρατία και οι δυνάστες μας μάς «τιμούσαν» με ολοκληρωτική αφομοίωση στο καλούπι τους.

Δεχθήκαμε ενθουσιωδώς να πειθαρχήσουμε στην απομίμηση, να εκτιμάμε την πολιτισμική μας διαφορά, επειδή οι πάτρωνές μας την οικειοποιήθηκαν με «αυτονόητες» πλαστογραφίες – ο Παρθενώνας και η Αγια-Σοφιά, ο Αισχύλος και ο Ρωμανός ο Μελωδός φάνταζαν στα μάτια μας, μόνο επειδή καμώθηκε ότι τους θαυμάζει η Δύση.

Τα σχολειά μας, τα πανεπιστήμια, οι κρατικοί θεσμοί, οι κοινωνικές αρθρώσεις και δομές, οι πολιτικές μας λειτουργίες, όλα, τυφλή απομίμηση της Δύσης. Τίποτα δικό μας, όλα αντιγραφή. Ακόμα και η Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία ήταν για μας θαυμαστή, μόνο επειδή προβάλαμε στα επιτεύγματά της προσομοιώσεις με το μοντέλο του μηδενιστικού Διαφωτισμού. Δεχθήκαμε να αυτοκαθοριζόμαστε στο «Σύνταγμά» μας σαν κράτος αθεϊστικό, που ανέχεται την Εκκλησία (τον ένσαρκο στον λαό πολιτισμό μας) σαν ποσοτικό, μετρητά υπέρτερο σύμπτωμα θρησκοληψίας («επικρατούσα θρησκεία»)!!

Δυο αιώνες τώρα, την ιστορική μας συνείδηση την κατασκευάζει ο δυτικός εκβιασμός (υπεροπλία και πλούτος), όχι η σπουδή της Ιστορίας. Για τη δυτική κοινή γνώμη (χιλιομαρτυρημένη) ο παγκοσμιοποιημένος «πολιτισμός» απόλυτης προτεραιότητας της οικονομίας δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο για το πολιτικό όραμα που σάρκωναν ο Παρθενώνας και η Αγια-Σοφιά. Η παγκοσμιοποιημένη δυναμική του Ελληνισμού έχει προγραμματικά εξαλειφθεί, χάρη στην καλοστημένη (από τη δυτική πολιτική πανουργία) γενοκτονία του μικρασιατικού και ποντιακού Ελληνισμού. Με ανεμπόδιστες τις φιλοδοξίες μεθοδικής ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από κεμαλιστές και αντικεμαλιστές, σε ολοφάνερη σύμπλευση.

Να είσαι Ελληνας δεν ήταν ποτέ φυλετική ιδιότητα, η ελληνικότητα ήταν πάντοτε κατόρθωμα (συνάρτηση καλλιέργειας) του κοινωνείν, άθλημα μετοχής στον «τρόπο» της πόλεως, σαρκωμένον στη γλώσσα και στις τέχνες. Είτε ως «εκκλησία του δήμου», είτε ως Δείπνο Ευχαριστίας, η κοινωνία των Ελλήνων ήταν πάντοτε «άθλημα αληθείας», στο πεδίο της πόλεως, της κοινότητας, της ενορίας.

Στους αντίποδες η Δύση: Προηγήθηκε ο εφιαλτικός θρησκευτικός ατομοκεντρισμός: η εκδοχή της σωτηρίας σαν ατομικού κατορθώματος – με νομική - δικαιική κατασφάλιση, αιώνιες αμοιβές και αιώνιες τιμωρίες. Η πρώτη εμφάνιση στην Ιστορία ολοκληρωτικής εξουσίας, η απανθρωπία του νομικισμού, της αντικειμενικής ορθότητας, της εξασφαλιστικής αυθεντίας. Ακολούθησε η επαναστατική Διαμαρτύρηση, για να εξασφαλίσει περισσότερη αυτονομία του εγώ, πληρέστερη θωράκιση της ακοινωνησίας του ατόμου. Με τελική, κορυφαία έκρηξη, τον συνεπή μηδενισμό του «Διαφωτισμού»: την ολοκληρωτική πίστη στην επάρκεια της ανθρώπινης νοημοσύνης, της σύμβασης, της συμφωνημένα αποδεκτής ορθότητας. Δεν υπάρχει κάτι εγκυρότερο για να εμπιστευθεί ο άνθρωπος από την αριθμητική πλειονότητα σύμφωνης γνώμης. Με μηδενισμένο κάθε «νόημα» της ύπαρξης, μη χρηστικό.

Οι Δυτικο-ευρωπαίοι, κοσμοκράτορες στον 19ο αιώνα, δέχθηκαν το αίτημα ελευθερίας των εξεγερμένων ενάντια στην οθωμανική τυραννία Ελλήνων. Με όρους: Να σχηματίσουν «κράτος», με τις προδιαγραφές που έθετε ο Διαφωτισμός, η δυτικο-ευρωπαϊκή κοσμοκυριαρχία. Να πρωτεύει η σύμβαση («Σύνταγμα»), όχι το «νόημα» και οι στοχεύσεις στο «αληθές». Τέρμα το όραμα «της Πόλης και της Αγια-Σοφιάς», η διαχρονική συνέχεια του πολιτισμού, η ταυτόχρονη διαχείριση αρχαίας Ελλάδας και χριστιανικού «νοήματος». Το ιστορικό παρελθόν των Ελλήνων, άγνωστο πια και ακατανόητο, προκλητικά αφελές ή και γελοίο στα ρητορεύματα του ξύλινου ραδιοτηλεοπτικού λόγου, στην ένοπλη πλαισίωση παρέλασης άγιων Εικόνων, είναι μια οδυνηρότατη πρόκληση επίδειξης της εθελοδουλείας που διαδέχθηκε την ευγνωμοσύνη μας στην Υπέρμαχο Στρατηγό.

Χίλιες φορές καλύτερα ο αυθόρμητος (όσος απομένει) λαϊκός γιορτασμός της Παναγιάς του Δεκαπενταυγούστου, χωρίς τον κρατικό «διάκοσμο» της Γιορτής – να πάψει η ωμή κοροϊδία: ένα καταστατικά άθεο κράτος να μακιγιάρεται με πρωτόγονα θρησκευτικά φτιασίδια, για να μη δυσαρεστήσει διανοητικά καθυστερημένους ψηφοφόρους, έτοιμους να προσλάβουν σαν πατριωτισμό τη χυδαία αγυρτεία.

Από τους επαγγελματίες της αλλοτριωμένης ώς το μεδούλι εξουσίας, δεν μπορούμε οι πολίτες να περιμένουμε τίποτα. Βαθύτερα και πιο αηδιαστικά παρηκμασμένοι μοιάζει να είναι οι επαγγελματίες της θρησκειοποιημένης κρατικής εκκλησίας. Η διαφορά είναι στη δυναμική του λειτουργήματος: Ενας αληθινός επίσκοπος μπορεί να αλλάξει, όχι μια επαρχία, αλλά μια χώρα (και όχι μόνο).

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ ΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗ (ΠΖ) ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΤΣΑΝΗ

 Φωτογραφίες του ηρωικού Ταγματάρχη (ΠΖ) Γεωργίου Κατσάνη, του θρυλικού διοικητή της ‘’33ης Μοίρας Καταδρομών’’ κατά την διάρκεια ασκήσεων, ο οποίος βρήκε ηρωικό θάνατο στην Μάχη της Κύπρου το 1974 μαχόμενος κατά των Τούρκων εισβολέων.

Πηγή: Ιστορικός συλλέκτης Βέροιας

Τι σημαίνει η λέξη υπερορια

 

Η συνθήκη του Αγιου Στεφάνου και η συνδεση της με την επιθετική προπαγάνδα των Σκοπίων.

Η  Συνθήκη  Ειρήνης  του  Αγίου  Στεφάνου  ανάμεσα  στην Οθωμανική  Αυτοκρατορία  και  τη  Ρωσία,  σύμφωνα  με  την  οποία  σχεδόν  όλη  η  Μακεδονία  (στη  σημερινή Βόρεια  Ελλάδα),  πλην  Θεσσαλονίκης,  θα  παραχωρούνταν  στη  Βουλγαρία  κι  έτσι  θα  δημιουργούνταν  η λεγόμενη  «Μεγάλη  Βουλγαρία»  με  έξοδο  στη  Αιγαίο.  

Η  συμφωνία  αυτή  εξυπηρετούσε  την  τότε ιδεολογία  του  Πανσλαβισμού  και  τα  ρωσικά  σχέδια  για  κάθοδο  στις  ζεστές  θάλασσες,  δηλαδή  το  Βόρειο Αιγαίο,  μέσω  του  ελέγχου  που  θα  ασκούσαν  στο  βουλγαρικό  κράτος.  Σ’  αυτήν  την  προοπτική αντιτίθενται  οι  Έλληνες  της  Μακεδονίας,  που  σαφώς  ήταν    περισσότεροι  πληθυσμιακά  στις  περιοχές αυτές  σε  σχέση  με  τους  Βούλγαρους  και  επιπλέον  είχαν  ισχυρά  ιστορικά  επιχειρήματα.  

Τελικά  η συνθήκη  του  Αγίου  Στεφάνου,  που  δεν  ελάμβανε  υπόψη  τα  πραγματικά  μεγέθη  πληθυσμών  στη Μακεδονία,  ακυρώθηκε  από  τα  αποτελέσματα  του  Συνεδρίου  του  Βερολίνου,  αν  και  αποτέλεσε  τη γενεσιουργό  αιτία  του  βουλγάρικου  εθνικισμού  και  του  μακεδονικού  ζητήματος. 

 Μακρινό  απόηχο  του μακεδονικού  ζητήματος  αποτελεί  σήμερα  η  επιθετική  προπαγάνδα  του  κράτους  των  Σκοπίων  εις  βάρος της  Ελλάδας  με  το  σφετερισμό  της  ελληνικής  ιστορίας,  συμβόλων  και  μορφών,  όπως  η  ελληνική ονομασία  «Μακεδονία»  και  η  μορφή  του  Μεγάλου  Αλεξάνδρου,  στην  προσπάθεια  να  διαμορφωθεί  μια ψευδο  -μακεδονική  εθνότητα  ανάμεσα  σε  ανθρώπους  σλαβικής  και  πιο  συγκεκριμένα  βουλγαρικής καταγωγής.     

Ρέκβιεμ, της Μαρίνας Σαβεριάδου, θεατρικό κείμενο.

Αγαπητοί φίλοι απόψε και με αφορμή τη θλιβερή επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο θα σας παρουσιάσω το έργο της Κύπριας λογοτέχνιδας Μαρίνας Σαβεριάδου Ρέκβιεμ.

Το έργο κέρδισε το πρώτο βραβείο συγγραφής Ραδιοφωνικού Θεατρικού Έργου για το 2017. Στο διαγωνισμό πήραν μέρος σαράντα συγγραφείς και τα βραβεία απονεμήθηκαν από την κριτική επιτροπή του τμήματος ραδιοφωνικών και μουσικών προγραμμάτων του Ρ.Ι.Κ.

Η πλοκή:

Ο Άγγελος είναι γιατρός και η Μικαέλα τραπεζική υπάλληλος, συναντιούνται σε ένα κοιμητήριο. Παράλληλα σε ένα θάλαμο εντατικής ενός νοσοκομείο μία κοπέλα χαροπαλεύει ύστερα από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Μια μεγάλη ανατροπή θα επέλθει στην πορεία...

Επιπλέον στοιχεία:

Έχουμε να κάνουμε καταρχήν με ένα καλογραμμένο και επίκαιρο έργο. Καθαροί διάλογοι και ωραία πλοκή το χαρακτηρίζουν.

Στο Ρέκβιεμ θίγονται έντονα υπαρξιακά θέματα με επιτυχία, ενώ είναι διάχυτο με ορθόδοξα μηνύματα και η πίστη στο θεό οδηγεί τους πρωταγωνιστές.

Το έργο ακουμπά στις καρδιές όλων μας καθώς αγγίζει το δύσκολο θέμα που έχει να κάνει με τους αγνοούμενους της τουρκικής εισβολής.Το κεφάλαιο «Αγνοούμενοι» παραμένει για την Κύπρο μία ανοιχτή πληγή. Ιδιαίτερα για τους συγγενείς των αγνοουμένων, που δεν φαίνεται να μπορούν να ξεχάσουν. Οι διεθνείς οργανισμοί αφήνουν την Τουρκία άμοιρη των ευθυνών της, χωρίς να ασκούν πιέσεις να δώσει πληροφορίες για το ανθρωπιστικό αυτό ζήτημα. Η παρεμπόδιση των ερευνών από πλευράς της Τουρκίας είναι, αν μη τι άλλο, εγκληματική.

 Eυθύνη, όμως, φέρει και η κυπριακή κυβέρνηση. Στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων παραμένει ερώτημα κατά πόσον θα έπρεπε η ελληνοκυπριακή πλευρά να ασκεί μεγαλύτερη πίεση να εφαρμοστεί το διεθνές δίκαιο, ώστε και οι συγγενείς των αγνοουμένων, 45 έστω χρόνια μετά, να μάθουν τις τύχες των αγαπημένων τους προσώπων.

Η Μαρίνα Σαβεριάδου

Το έργο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:

http://marinasaveriadouwriter.blogspot.com/search/label/%CE%98%CE%95%CE%91%CE%A4%CE%A1%CE%9F%20%CE%93%CE%99%CE%91%20%CE%A4%CE%9F%20%CE%A1%CE%91%CE%94%CE%99%CE%9F%CE%A6%CE%A9%CE%9D%CE%9F

Πηγές:

https://traces.advancedmediainstitute.com/tag/cyprus/

Ρ.Ι.Κ. news

Εφημερίδα Χαραυγή, 5-12-2017

Επικίνδυνη έξοδος από το Αφγανιστάν. ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ email

 Την Πέμπτη το βράδυ, χωρίς να ενημερώσουν τοπικούς αξιωματούχους, οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκατέλειψαν την αεροπορική βάση Μπαγκράμ, τη μεγαλύτερη στρατιωτική τους βάση στο Αφγανιστάν. Πολίτες εισέρρευσαν από την αφύλακτη πύλη και επιδόθηκαν σε λεηλασίες πριν καταφθάσει ο εθνικός στρατός. Ετσι τελειώνει η μακρότερη στρατιωτική επιχείρηση των ΗΠΑ, καθώς η Ουάσιγκτον αποσύρει τις τελευταίες μάχιμες μονάδες από τη χώρα, πάνω από 20 χρόνια μετά την εισβολή και την ανατροπή του καθεστώτος των Ταλιμπάν. Τώρα, οι Ταλιμπάν καταλαμβάνουν τη μία περιοχή μετά την άλλη· εκτιμάται ότι μέσα σε δύο χρόνια θα τις ελέγχουν όλες. Οσο μακριά και αν μας φαίνεται αυτή η χώρα, το μέλλον του ταλαιπωρημένου λαού της μας αφορά άμεσα. Αφενός, οι περισσότεροι αιτούντες άσυλο στη χώρα μας είναι Αφγανοί, οπότε η επιδείνωση των συνθηκών στη χώρα τους θα ωθήσει κι άλλους προς την προσφυγιά. Αφετέρου, ο πολυπράγμων Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει βρει τρόπο να εκμεταλλευθεί την αμηχανία των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης ως προς το μέλλον του Αφγανιστάν.

Η Τουρκία διαπραγματεύεται με τις ΗΠΑ να αναλάβει τη φύλαξη του διεθνούς αεροδρομίου της Καμπούλ. Ζητεί να μη χρειαστεί να αυξήσει τον αριθμό των στρατιωτών που είναι ήδη εκεί (περίπου 600), να συμμετάσχουν δυνάμεις από την Ουγγαρία και το Πακιστάν, άλλες χώρες να παρέχουν υπηρεσίες (όπως μη επανδρωμένα αεροσκάφη) για τη φύλαξη του αεροδρομίου καθώς και τους αναγκαίους πόρους. Οσο επιδεινώνονται οι συνθήκες στη χώρα, είναι αναμενόμενο ότι οι ΗΠΑ, στη βιασύνη τους να φύγουν, θα ενδώσουν σε ολοένα και περισσότερες τουρκικές απαιτήσεις. Αυτό αφορά όχι μόνο όσα σχετίζονται με τη φύλαξη του αεροδρομίου αλλά πιθανώς και άλλα σημαντικά ζητήματα στην ατζέντα ΗΠΑ – Τουρκίας. Ενδεικτικό είναι ότι τελευταίως δεν ακούγονται πολύ τα καυτά ζητήματα των πυραύλων S-400 και της υποστήριξης που οι ΗΠΑ παρέχουν στους Κούρδους της Συρίας. Οι ΗΠΑ προσφάτως άσκησαν κριτική στην Τουρκία για τη στρατολόγηση ανηλίκων σε περιοχές υπό τη κατοχή της στη Συρία, για τον τρόπο που διαχειρίζεται θρησκευτικές μειονότητες, και για τους S-400. Το φθινόπωρο θα δικασθεί στη Νέα Υόρκη η υπόθεση της κρατικής Halkbank, που κατηγορείται για την παραβίαση των κυρώσεων εναντίον του Ιράν. Παρ’ όλα αυτά, φαίνεται να υπάρχει κάποια ύφεση μεταξύ των δύο χωρών όσο εξελίσσεται η διαπραγμάτευση για το Αφγανιστάν.

Τακτική του Ερντογάν είναι –για να «αφοπλίζει» ξένους παράγοντες– να φαίνεται ότι κάνει πίσω σε κάποια μέτωπα, χωρίς όμως να παραχωρεί τίποτα. Ετσι, ενώ τα ερευνητικά σκάφη που προκάλεσαν τόση ένταση πέρυσι βρίσκονται δεμένα, και ενώ ο Ερντογάν προχώρησε σε συζητήσεις με την Ελλάδα και τη Γαλλία, την ίδια ώρα δηλώνει ότι η Τουρκία δεν κάνει πίσω στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Λιβύη, στη Συρία, στο Αζερμπαϊτζάν. Αρνείται να αποσύρει τους Σύρους μισθοφόρους του από τη Λιβύη, ισχυρίζεται ότι θα προχωρήσει σε εξορύξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και επιμένει στην παγίωση της διχοτόμησης της Κύπρου. Ταυτόχρονα, επιχειρεί να αναθερμάνει τις σχέσεις της Τουρκίας με την Αίγυπτο, το Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, χωρίς, έως τώρα, κάποια επιτυχία.

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στην τελευταία σύνοδό του, δεν αναφέρθηκε στην Τουρκία ως υποψήφια προς ένταξη χώρα. Συνεχίστηκε, όμως, η κουβέντα για περαιτέρω χρηματοδότηση για τη διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος, και οι προμήθειες ευρωπαϊκών όπλων προς την Τουρκία εξελίσσονται απρόσκοπτα. Από τη στιγμή που η Ε.Ε. έχει «παραχωρήσει» τη διαχείριση της Τουρκίας στις ΗΠΑ, ο Ερντογάν θα αξιοποιήσει την έξοδο των Αμερικανών από το Αφγανιστάν με κάθε δυνατό τρόπο. Γι’ αυτό θα υπάρξει ύφεση στα καυτά μέτωπα μεταξύ Ουάσιγκτον και Αγκυρας, έως τη στιγμή που η Τουρκία θα μπορεί να επιβάλλει νέα κεκτημένα στις επιδιώξεις της. Το παιχνίδι, όμως, δεν είναι χωρίς ρίσκο. Οι Ταλιμπάν έχουν προειδοποιήσει την Αγκυρα να μην αναλάβει την ασφάλεια του αεροδρομίου. Ενδέχεται, λοιπόν, οι τουρκικές δυνάμεις να εμπλακούν σε μια διαμάχη πέραν των δυνατοτήτων τους και να πληγεί βαριά η εικόνα τους. Επίσης, συμμαχώντας με τον Βίκτορ Ορμπαν εντός ΝΑΤΟ (προς χαρά του Βλαντιμίρ Πούτιν), ο Ερντογάν υπογραμμίζει στα υπόλοιπα μέλη της Ε.Ε. ότι και οι δύο ηγέτες πρεσβεύουν κάτι πολύ ξένο ως προς τις αξίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Η φιλοδοξία, η αλαζονεία και οι τακτικισμοί του Ερντογάν οδηγούν σε νέους κινδύνους. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι οι ΗΠΑ, που κρατούν όλη την τράπουλα σε σχέση με την Τουρκία, της δίνουν ένα ισχυρότατο χαρτί χωρίς να φαίνεται ότι λογαριάζουν τις πιθανές επιπτώσεις, ούτε στην Κεντρική Ασία, ούτε στην περιοχή μας.

Πηγή: Καθημερινή

Οι σφαγές των Αρμενίων μέσα από τα μάτια του Γερμανού Άρμιντ Βέγκνερ...

Για  τον  τόπο  τούτον  θα  μας  μιλήση  αργότερα  ένας  Γερμανός  μάρτυρας  της  τραγωδίας  μ' αυτά  τα  λόγια:  «Είναι  μια  έκταση  από  γκρίζα  πέτρα,  γυμνή  βραχώδης  γη,  κατεστραμμένες όχθες  ξερών  ποταμιών,  της  οποίας  οι  μόνοι  κάτοικοι  είναι  οι  Βεδουίνοι,  στεγνοί  από  κάθε ανθρώπινο  αίσθημα.  Όλη  αυτή  η  έκταση  είναι  εκτεθειμένη  σ'  έναν  ανελέητο  ήλιο,  σε ατέλειωτες  φθινοπωρινές  βροχές  και  σκληρές  χειμωνιάτικες  νύχτες,  που  δεν  αφήνουν τίποτε  άλλο  πίσω  τους  παρά  πυκνά  στρώματα  πάγου.  Εκτός  απ'  τα  δυο  μεγάλα  ποτάμια  της η  χώρα  αυτή  δεν  έχει  νερό.  Τα  ελάχιστα  μικρά  χωριά  της  μόλις  καταφέρνουν  να  ζήσουν τους  λιγοστούς  Βεδουίνους,  που  καταρρακωμένοι  απ'  τη  φτώχεια  τους,  βλέπουν  τον επισκέπτη  μόνο σαν  λεία  τους». 

Ο  τόπος  αυτός  ήταν  εκείνος  όπου  το  τούρκικο  κράτος  είχε  αποφασίσει  να  στείλη  την Αρμενικήν  Κοινότητα...  «να  κατοικήσει...  προσωρινώς».  

Ως  που  να  φτάσουν,  όμως,  εκεί  τα κοπάδια  των  δυστυχισμένων,  οι  Τουρκικές  αρχές,  έχοντας  μυστικές  διαταγές  του  Κομιτάτου των  Νεοτούρκων,  φρόντιζαν  να  τα εξοντώνουν  μ'  όλους  τους  τρόπους,  καθώς σερνόντουσαν  με την  ψυχή στα  δόντια στους ατέλειωτους δρόμους της  θανατερής  πορείας. Ο  μικρός  τόμος  με  τ'  απομνημονεύματα  και  τα  επίσημα  στοιχεία  του  Ναΐμ  μπέη συμπληρώνεται  με  μια  ανοικτή  επιστολή  του  Γερμανού  Αρμίντ  Βέγκνερ,  αυτόπτη  μάρτυρα της  σφαγής,  που  δημοσιεύτηκε  στις  19  Ιανουαρίου  1919  κι  απευθύνεται  προς  τον Αμερικανό  πρόεδρο  Ουίλσον.  

Η  επιστολή  αυτή  δίνει  την  τραγωδία  σ'  όλη  την  έκτασή  της και λέει  στα  κυριώτερα  σημεία της: «Ως  αυτόπτης  μάρτυς  της  φοβερής  καταστροφής  του  Αρμενικού  έθνους,  από  της  απαρχής της  στις  εύφορες  πεδιάδες  της  Ανατόλια,  μέχρι  της  τελικής  εξοντώσεως  των  θλιβερών επιζησάντων  στις  όχθες  του  Ευφράτη,  θεωρώ  χρέος  μου  να  εκθέσω  τις  απαίσιες  εκείνες σκηνές  που  είδα  με  τα  ίδια  μου  τα  μάτια  κατά  την  διάρκεια  δύο  περίπου  ετών  και  οι  οποίες δεν πρόκειται ποτέ ν'  απαλειφθούν από  την μνήμη  μου. ...  

Όταν η τουρκική κυβέρνηση  την άνοιξη του  1915  άρχισε  την εκτέλεση του διαβολικού της σχεδίου  για  την  εξάλειψη  ενός  εκατομμυρίου  Αρμενίων,  όλα  τα  έθνη  της  Ευρώπης αιμορροούσαν  ακόμη  από  το  πρόσφατο  πλήγμα  το  οφειλόμενο  στην  τραγική  και  κοινή παρεξήγηση  και  δεν  υπήρχε  κανείς  που  να  ήταν  σε  θέση  να  εμποδίση  τους  Τούρκους τυράννους  στην  εκτέλεση  μέχρις  εσχάτων  αυτού  του  σχεδίου  που  μπορεί  να  συγκριθή  μόνο με  τις  πράξεις  ενός  σχιζοφρενούς.  Και  έσυραν  όλους  αυτούς  τους  ανθρώπους  —  άνδρες, γυναίκες,  ανήμπορους  γέρους,  παιδιά,  εγκύους  μητέρες  και  άκακα  μωρά—  στην  Αραβική έρημο με  κανένα άλλον  σκοπόν παρά να τους αφήσουν να πεθάνουν από την  πείνα. ...Πήραν  τους  Αρμενίους  από  τις  κατοικίες  όπου  είχαν  ζήσει  για  περισσότερο  από  δύο αιώνες,  σε  όλα  τα  μήκη  και  τα  πλάτη  της  Αυτοκρατορίας,  από  τις  ορεινές  περιοχές  μέχρι  τις ακτές  της  θάλασσας  του  Μαρμαρά  και  την  εύφορη  γη  του  Νότου  και  τους  ανάγκασαν  να προχωρήσουν  μέχρι  αυτή  την  έρημο,  με  τον  απώτερον  σκοπό  να  τους  μεταφυτέψουν κυριολεκτικά  στην  παράξενη  αυτή  γη.  Ακόμη  και  αν  ήταν  ο  σκοπός  αυτός  ο  πραγματικός, είναι  αντίθετος  σε  κάθε  ανθρώπινο  αίσθημα.  Κτυπούσαν  τους  άνδρες  με  τα  ρόπαλα,  τους έδεναν  μεταξύ  τους  με  σχοινιά  και  αλυσίδες  και  τους  έρριχναν  στα  ποτάμια  ή  τους γκρέμιζαν  στις  χαράδρες  με  σπασμένα  μέλη.  Τα  γυναικόπαιδα  τα  πουλούσαν  στις  αγορές των  σκλάβων.  Έσερναν  τους  γέρους  και  τα  αγόρια  με  φοβερές  απειλές  στα  καταναγκαστικά έργα.  Ούτε  όμως  αυτά  ήταν  αρκετά.  Κάνοντας  το  έγκλημά  τους  ακόμη  πιο  ανεξίτηλον, έσερναν  τους  ανθρώπους  αυτούς,  αφού  τους είχαν  πάρει  τους  αρχηγούς  και  τους εμψυχωτάς  τους,  έξω  από  τις  πόλεις  που  ζούσαν,  σε  οποιαδήποτε  ώρα  της  μέρας  ή  της νύχτας,  μισόγυμνους.  Λεηλατούσαν  μπροστά  στα  μάτια  τους  τα  σπίτια  τους,  έκαιγαν  τα χωριά  τους,  κατάστρεφαν  τις  εκκλησιές  ή  τις  έκαναν  τζαμιά,  άρπαζαν  τα  κοπάδια  τους,  τα αμάξια  τους,  και  το  ψωμί  από  τα  χέρια  των  θυμάτων  τους  και  τα  ρούχα  από  πάνω  τους.  Οι αξιωματούχοι  —στρατιωτικοί,  πολίτες,  ακόμη  και  βοσκοί—  παράβγαιναν  ο  ένας  τον  άλλον στο  όργιό  τους  αυτό  της  σφαγής  και  της  καταστροφής,  τραβώντας  έξω  από  τα  σχολεία ορφανά  κορίτσια  για  να  τα  χρησιμοποιήσουν  στον  κορεσμό  των  κτηνωδών  επιθυμιών  τους, έδερναν  με  ρόπαλα  γυναίκες  που  πέθαιναν  ή  που  περίμεναν  παιδί,  οι  οποίες  ούτε  να συρθούν  δεν  ήταν  ικανές.  Τις  χτυπούσαν,  μέχρι  που  έπεφταν  οι  ταλαίπωρες  στο  δρόμο  και πέθαιναν  εκεί,  μετατρέποντας  το  χώμα  σε  ματωμένη  λάσπη.  Οι  ταξιδιώται  που  περνούσαν από  το  δρόμο  γύριζαν  τα  μάτια  τους  αλλού  για  να  μη  βλέπουν  αυτό  το  απαίσιο  κοπάδι  που ήταν  συνέχεια  σε  κίνηση  με  τόσο  άγριες  φοβέρες.  Και  στα  χάνια  που  σταματούσαν εύρισκαν  νεογέννητα  μωρά  που  μόλις  είχαν  ταφή  στην  αυλή  και  οι  δρόμοι  ήταν  γεμάτοι από  κομμένα  κεφάλια  αγοριών,  που  τα  είχαν  σηκώσει  σε  διαμαρτυρία  για  τα  μαρτύριά τους. Ομάδες  που  όταν  ξεκίνησαν  από  την  πατρική  τους  γη  στην  ορεινή  Αρμενία  αποτελούνταν από  χιλιάδες,  μόλις  που  έφταναν  μερικές  εκατοντάδες  στο  Αλέππο,  ενώ  οι  περιοχές  που ήσαν  πάνω  στο  δρόμο  τους  ήταν  σκεπασμένες  από  πρησμένα,  μαυρισμένα  πτώματα,  που μόλυναν  την  ατμόσφαιρα  έτσι  όπως  ήσαν  αφημένα,  βιασμένα,  γυμνά.  Άλλα  τα  πετούσαν στον  Ευφράτη  για  να  θρέψουν  τα  πεινασμένα  ψάρια.  Καμμιά  φορά  οι  χωροφύλακες  τους ρίχναν  για  να  διασκεδάσουν  μερικά  ξεροκόμματα,  που  δεν  έκαναν  τίποτ'  άλλο  παρά  να παρατείνουν το μαρτύριό τους. Ακόμα  και  μπροστά  στις  πύλες  του  Αλέππο  δεν  τους  άφηναν  να  ξεκουραστούν.  Για  λόγους σκοπιμότητας  οι  ομάδες  αυτές  σέρνονταν  συνεχώς,  ξυπόλυτες,  επί  χιλιάδες  μίλια,  κάτω από  ένα  καυτερό  ήλιο,  μέσα  από  τους  βράχους  και  τις  στέππες,  εξαντλημένες  απ'  τον πυρετό  και  τις  αρρώστειες,  μέσα  από  τροπικά  έλη,  στην  αγριάδα  της  ερήμου.  Πέθαιναν εκεί,  κατακρεουργημένοι  από  τους  Κούρδους,  λεηλατημένοι  απ'  τους  χωροφύλακες, τουφεκισμένοι,  δηλητηριασμένοι,  στραγγαλισμένοι,  θερισμένοι  απ'  τις  επιδημίες, πνιγμένοι,  θύματα  της  πείνας  και  της  δίψας.  Τα  πτώματά  τους  έμεναν  εκεί  για  να  σαπίσουν ή για να φαγωθούν απ'  τα  τσακάλια. Τα  παιδιά  πέθαιναν  από  το  κλάμα,  άντρες  έρριχναν  τα  κορμιά  τους  στους  βράχους,  μάνες πετούσαν  τα  παιδιά  τους  ή  έπεφταν  μαζί  τους  στον  Ευφράτη,  τραγουδώντας.  Πέθαναν όλους τους θανάτους του κόσμου,  τους θανάτους όλων των εποχών...  Λόφοι ολόκληροι από σώματα  ήσαν  στιβαγμένα  στο  καραβανσεράι,  μισοπεθαμένα,  περιμένοντας  το  τέλος  τους, χωρίς  να  βρεθή  κανένας  να  τους  λυπηθή.  Πόσον  καιρό  μπορούσαν  να  κρατήσουν  ακόμα την  ταλαίπωρη  ύπαρξή  τους,  ψάχνοντας  για  κανένα  κόκκο  καλαμπόκι  μέσ'  στις  τροφές  των ζώων  ή  τρώγοντας  ωμά  τα  ξεραμένα  χόρτα;  Όλα  αυτά,  όμως,  είναι  ελάχιστα  παραδείγματα απ'  όσα  έχω  δει  και απ'  όσα έχω  ακούσει. ...  Η  Τουρκία έχει  απαρνηθή  για πάντα  το δικαίωμα να αυτοκυβερνάται». 

Πηγή: Ψαθάς, Η γη του Πόντου.

Τι σημαίνει η λέξη δεύτε...