Σε συνέχεια των άρθρων που είχαν δημοσιευθεί πριν μερικούς μήνες, και εξιστορούσαν το πως η Βενετία μετατράπηκε από μία επαρχιακή βυζαντινή πόλη σε αυτοκρατορία (μπορείτε να ανατρέξετε στα σχετικά άρθρα στην κατηγορία Βενετία της προβολής έκδοσης ιστού του ιστότοπου μας) σας παραθέτουμε τη συνέχεια. Η εμπλοκή της Βενετίας στους Ιταλικούς πολέμους και η εμπλοκή της σε ανταγωνισμούς με την οθωμανική αυτοκρατορία και τους Αψβούργους επηρέασαν άμεσα τον ελλαδικό χώρο και την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου.
Ο ύστερος 15ος αιώνας αποτελεί σημείο καμπής για την πολιτική γεωγραφία του ιταλικού χώρου. Συχνά η ιστοριογραφία κάνει λόγο για την «κρίση του 1494». Παρόμοιους, δραματικούς όρους χρησιμοποιούν οι ουμανιστές λόγιοι της εποχής στις ιστορικές συνθέσεις και τα χρονικά τους.
Ο Francesco Guicciardini στο έργο του Storie fiorentine (1509) κάνει λόγο για τη «φωτιά» και τη «μάστιγα» που ενέσκηψαν στην Ιταλία και «ανέτρεψαν τα πάντα» και στο μεταγενέστερο έργο του Storia d’Italia (1561) για την «καταστροφή της Ιταλίας».
Το φθινόπωρο του 1494 ο βασιλιάς της Γαλλίας Κάρολος Η΄, επικεφαλής ενός πολυπληθούς στρατεύματος, εισέβαλε από τα εδάφη της Σαβοΐας στον ιταλικό χώρο για να αποκαταστήσει τις αξιώσεις του στο βασίλειο της Νάπολης. Η γαλλική εισβολή και η συνακόλουθη εμπλοκή της Ισπανίας εγκαινίασαν μια περίοδο πρωτόγνωρης διπλωματικής δραστηριότητας και αιματηρών πολεμικών αναμετρήσεων που έθεσαν σε σκληρή δοκιμασία και αναδιέταξαν τις εύθραυστες πολιτικές ισορροπίες στον ιταλικό χώρο.
Ο ύστερος 15ος αιώνας αποτελεί σημείο καμπής για την πολιτική γεωγραφία του ιταλικού χώρου. Συχνά η ιστοριογραφία κάνει λόγο για την «κρίση του 1494». Παρόμοιους, δραματικούς όρους χρησιμοποιούν οι ουμανιστές λόγιοι της εποχής στις ιστορικές συνθέσεις και τα χρονικά τους.
Ο Francesco Guicciardini στο έργο του Storie fiorentine (1509) κάνει λόγο για τη «φωτιά» και τη «μάστιγα» που ενέσκηψαν στην Ιταλία και «ανέτρεψαν τα πάντα» και στο μεταγενέστερο έργο του Storia d’Italia (1561) για την «καταστροφή της Ιταλίας».
Το φθινόπωρο του 1494 ο βασιλιάς της Γαλλίας Κάρολος Η΄, επικεφαλής ενός πολυπληθούς στρατεύματος, εισέβαλε από τα εδάφη της Σαβοΐας στον ιταλικό χώρο για να αποκαταστήσει τις αξιώσεις του στο βασίλειο της Νάπολης. Η γαλλική εισβολή και η συνακόλουθη εμπλοκή της Ισπανίας εγκαινίασαν μια περίοδο πρωτόγνωρης διπλωματικής δραστηριότητας και αιματηρών πολεμικών αναμετρήσεων που έθεσαν σε σκληρή δοκιμασία και αναδιέταξαν τις εύθραυστες πολιτικές ισορροπίες στον ιταλικό χώρο.
Πέραν των πολεμικών αναμετρήσεων, η ταχύτητα με την οποία συμμαχίες δημιουργούνταν και διαλύονταν, η διάχυτη καχυποψία, οι διαρκείς διαπραγματεύσεις, τα εφήμερα κέρδη που εξανεμίζονταν και το πλήθος επίσημων συνθηκών που επιχειρούσαν να αποκρυσταλλώσουν την πολιτική ρευστότητα πιστοποιούν την ένταση της περιόδου των λεγόμενων Ιταλικών Πολέμων. Καμιά πολιτική δύναμη της ιταλικής χερσονήσου δεν έμεινε αλώβητη κατά η διάρκεια των Ιταλικών Πολέμων.
Ίσως η πιο έντονη αποτύπωση των εξελίξεων, σε επίπεδο συμβολισμού, υπήρξε η πολιορκία και λεηλασία της Ρώμης από τα αυτοκρατορικά στρατεύματα το 1527.
Εξίσου για τη Βενετία, ο ύστερος 15ος αιώνας συνιστά σημείο καμπής. Θα εξετάσουμε τη βενετική
κρατική συγκρότηση από τον ύστερο 15ο αιώνα μέσα από αλληλοσυμπληρούμενες οπτικές: τις αλλαγές στην αυτοθεώρηση της βενετικής ελίτ, την εμπλοκή στους Ιταλικούς Πολέμους και τη διαπλοκή της πολιτικής της στον ιταλικό και μεσογειακό χώρο με τις αυτοκρατορικές δυνάμεις των Αψβούργων και των Οθωμανών.
Η Βενετία εισήλθε στους Ιταλικούς Πολέμους με την επιδίωξη να αυξήσει την επικράτειά της στην ενδοχώρα. Τα εδαφικά κέρδη της αποδείχτηκαν εφήμερα και την εξέθεσαν σε μεγαλύτερους κινδύνους στο εύθραυστο περιβάλλον, καθώς η βενετική επέκταση στην ενδοχώρα είχε δημιουργήσει ανησυχία εντός και εκτός του ιταλικού χώρου. Το 1508 η Βενετία βρέθηκε αντιμέτωπη με έναν ετερόκλητο συνασπισμό, τη Λίγκα του Cambrai, στην οποία συνενώθηκαν δεσπόζουσες και μέχρι τότε εχθρικές μεταξύ τους δυνάμεις της Δύσης, όπως η Γαλλία, η Ισπανία, ο αυτοκράτορας Μαξιμιλιανός Α΄ και ο πάπας Ιούλιος Β΄ καθώς και κάποια ιταλικά κράτη. Ο στόχος τους ήταν να αποσπάσουν τις βενετικές κτήσεις της ενδοχώρας και να τις μοιράσουν μεταξύ τους ανάλογα με τις αξιώσεις τους˙ ουσιαστικά να καταλύσουν το Κράτος της Στεριάς. Μάλιστα μία από τις συμμάχους, η Σαβοΐα, είχε υπερπόντιες αξιώσεις, εποφθαλμιώντας την Κύπρο. Οι δυνάμεις της Λίγκας έφτασαν κοντά στον στόχο τους όταν κατάφεραν συντριπτική νίκη επί της Βενετίας στη μάχη του Agnadello, κοντά στο Μιλάνο, τον Μάιο του 1509.
Η Βενετία εισήλθε στους Ιταλικούς Πολέμους με την επιδίωξη να αυξήσει την επικράτειά της στην ενδοχώρα. Τα εδαφικά κέρδη της αποδείχτηκαν εφήμερα και την εξέθεσαν σε μεγαλύτερους κινδύνους στο εύθραυστο περιβάλλον, καθώς η βενετική επέκταση στην ενδοχώρα είχε δημιουργήσει ανησυχία εντός και εκτός του ιταλικού χώρου. Το 1508 η Βενετία βρέθηκε αντιμέτωπη με έναν ετερόκλητο συνασπισμό, τη Λίγκα του Cambrai, στην οποία συνενώθηκαν δεσπόζουσες και μέχρι τότε εχθρικές μεταξύ τους δυνάμεις της Δύσης, όπως η Γαλλία, η Ισπανία, ο αυτοκράτορας Μαξιμιλιανός Α΄ και ο πάπας Ιούλιος Β΄ καθώς και κάποια ιταλικά κράτη. Ο στόχος τους ήταν να αποσπάσουν τις βενετικές κτήσεις της ενδοχώρας και να τις μοιράσουν μεταξύ τους ανάλογα με τις αξιώσεις τους˙ ουσιαστικά να καταλύσουν το Κράτος της Στεριάς. Μάλιστα μία από τις συμμάχους, η Σαβοΐα, είχε υπερπόντιες αξιώσεις, εποφθαλμιώντας την Κύπρο. Οι δυνάμεις της Λίγκας έφτασαν κοντά στον στόχο τους όταν κατάφεραν συντριπτική νίκη επί της Βενετίας στη μάχη του Agnadello, κοντά στο Μιλάνο, τον Μάιο του 1509.
Τη συντριβή της Βενετίας ακολούθησε η προέλαση των νικητών στην ενδο-
χώρα, η εξέγερση των υποτελών πόλεων της Βενετίας και η κατάληψή τους από τις συμμαχικές δυνάμεις.
Ως προς τη σημασία της ήττας είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του φλωρεντινού συγγραφέα Νικολό Μακιαβέλι:
Ως προς τη σημασία της ήττας είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του φλωρεντινού συγγραφέα Νικολό Μακιαβέλι:
«Σε μία και μοναδική μάχη η Βενετία έχασε ό,τι είχε κερδίσει διαμέσου των αιώνων» (Machiavelli, 1998: 52).
Το δραματικό αντίκτυπο της ήττας αποτυπώνει ο σύγχρονος βενετός χρονικογράφος Marin Sanudo στα ημερολόγιά του, όπου γράφει:
Το δραματικό αντίκτυπο της ήττας αποτυπώνει ο σύγχρονος βενετός χρονικογράφος Marin Sanudo στα ημερολόγιά του, όπου γράφει:
15 Μαΐου 1509. Οι αξιωματούχοι βρίσκονταν στη μέση μιας συνεδρίασης. Ήμουν παρών και μα-
ζί με άλλους πατρικίους μελετούσαμε τον χάρτη της Ιταλίας. Την 22α ώρα [δηλ. μετά τη δύση
του ηλίου] κατέφτασε ο γραμματέας Piero Mazaruol κρατώντας επιστολές από το πεδίο της μάχης,
στις οποίες ήταν σχεδιασμένες αγχόνες. Αμέσως ο δόγης και οι αξιωματούχοι τις ανέγνωσαν και
πληροφορήθηκαν ότι οι δυνάμεις μας είχαν κατατροπωθεί. Και τότε ξεκίνησε μεγάλη οιμωγή και
θρήνος και, για την ακρίβεια, πανικός. Στην ουσία, ο δόγης και οι αξιωματούχοι ήταν σαν νεκροί.
Θέλησαν να κρατήσουν κρυφά τα νέα για όσο διάστημα μπορούσαν, αλλά δεν ήταν δυνατόν, καθώς
είχε ήδη διαδοθεί από την οικία του δόγη ότι ο στρατός μας είχε ηττηθεί και ο signor Bortolo
[Bartolomeo d’Alviano], γενικός διοικητής του στρατού, είχε είτε αιχμαλωτιστεί είτε σκοτωθεί.
Σε άλλες καταχωρίσεις ο Sanudo συνεχίζει με παρόμοιο τρόπο:
17 Μαΐου 1509. Όλη η πόλη βρισκόταν σε απελπισία και τα έβαζαν με την τύχη που επέτρεψε ο εκλεκτός στρατός μας να εξαθλιωθεί […] Όλοι καταλαβαίνουν ότι ο Θεός μάς εγκατέλειψε εξαιτίας των αμαρτιών μας. Ήταν η γιορτή της Αναλήψεως αλλά όλοι θρηνούσαν, κανείς δεν εμφανίστηκε στην Πλατεία του Αγίου Μάρκου, οι αξιωματούχοι που ηγούνταν στο Collegio ήταν εντελώς χαμένοι καιακόμα περισσότερο ο δόγης μας, που δεν μίλαγε και ήταν σαν νεκρός, τελείως αξιολύπητος. […] 23 Μαΐου 1509. Δεν υπάρχουν νέα από τους αξιωματούχους του Collegio. Όλοι ήταν σαν νεκροί, χωρίς διάθεση. Οι δυνάμεις μας κατατροπώθηκαν και στην Μπρέσα και στο Μπέργκαμο, και πλέον υπάρχει φόβος για τη Βενετία. (Sanudo, 1879-1903: τ. 8, 247-9, 301-2)
Σύντομα η Λίγκα έφτασε ως το Μέστρε στις ακτές τις βενετικής λιμνοθάλασσας. Για πρώτη φορά ο κίνδυνος να αλωθεί η πόλη της Βενετίας ήταν τόσο έκδηλος και διάχυτος. Ωστόσο, η ίδια η φύση του πολέμου, με τις εύθραυστες ισορροπίες και τις ταχύτατα μεταβαλλόμενες συμμαχίες, που έφερε τη Βενετία αντιμέτωπη με τόσους αντιπάλους, απέτρεψε την πιθανότητα κατάκτησή της. Ο πάπας Ιούλιος Β΄ αποσύρθηκε από τον συμμαχικό συνασπισμό στρεφόμενος εναντίον των Γάλλων.
Οι συμμαχίες αναδιατάχθηκαν και η Βενετία κατάφερε μέχρι το 1516 να ανακτήσει όλα τα χαμένα εδάφη στην ενδοχώρα. Αν και κατόρθωσε να βγει εδαφικά σχεδόν αλώβητη από τους Ιταλικούς Πολέμους, η Βενετία συνειδητοποίησε ότι ο ανταγωνισμός Γαλλίας και Ισπανίας πλέον αποτελούσε ίσως τον σημαντικότερο παράγοντα διαμόρφωσης της πολιτικής και των συσχετισμών στον ιταλικό χώρο.
Αν και η ίδια διατήρησε τον μεγαλύτερο βαθμό αυτονομίας σε σχέση με τα υπόλοιπα κράτη της χερσονήσου, ήταν σαφές ότι τα συμφέροντά της εξαρτιόνταν από την προσαρμογή της στα κελεύσματα της Γαλλίας, της Ισπανίας ή του αυτοκράτορα κατά περίσταση.
Πηγή: Πλακωτός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου