Το Φθινόπωρο του Κωνσταντίνου Χατζόπουλου γράφτηκε το 1917 και αποτέλεσε ένα εξαιρετικό δείγμα της συμβολιστικής πεζογραφίας.
Το έργο εκ πρώτης δίνει την εικόνα της ανασύστασης μίας πεζής και πληκτικής πραγματικότητας.
Ασήμαντες λέξεις επαναλαμβάνονται διαρκώς ταυτόχρονα αποκτούν αποκτούν όμως νόημα.
Η υπόθεση του έργου έχει ως εξής:
Ο Στέφανος και η Μαρίκα είναι αρραβωνιασμένοι ενώ γνωρίζονται από μικροί. Τον Στέφανο διεκδικεί επίσης και η εξαδέλφη του Ευανθία. Ο αρραβώνας Στέφανου και Μαρίκας έγινε με πρωτοβουλία της γιαγιάς της Μαρίκας της κυρίας Κατιγκός. Η Κατιγκό τρέφει ταυτόχρονα βαθιά έχθρα για την μητέρα του Στέφανου την κα Αγλαϊα. Ενώ ορισμένα δευτερευούσης σημασίας πρόσωπα πραγματοποιούν περάσματα από το έργο.
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι απόψεις του συγγραφέα και μεταφραστή Μιχάλη Μαρκόπουλου για το έργο:
Το Φθινόπωρο –οι εικόνες του, οι άνθρωποι του, οι τετριμμένες απλές κουβέντες τους– είναι κλεισμένο όλο στις μετέωρες στιγμές όπου, ανάμεσα στις πράξεις του βίου, η ομορφιά υπάρχει ως κάτι άπιαστο αλλά ιδωμένο με την άκρη του ματιού, τα λόγια κάπου αγγίζουν τη σιωπή, και μια διάχυτη υπαρξιακή αγωνία ποτίζει την ψυχή. Οι πράξεις του Στέφανου, της Μαρίκας, πιο πολύ μοιάζουν με ακινησία. Και οι ίδιοι ποιοι είναι; Τους κοιτούμε στο Φθινόπωρο, όπως αυτοί διαρκώς κοιτούν κάτι –κρυφά ή φανερά ο ένας τον άλλον, ή το βουνό, τη θάλασσα, τα σύννεφα–, μα για τους ίδιους δε γνωρίζουμε στ’ αλήθεια τίποτε. Είναι, θαρρείς, μια ανάμνηση του εαυτού τους, σχεδόν φαντάσματα σαν τον παππού του Στέφανου, που εμφανίζεται άλαλος σε πόρτες και πίσω από τζάμια, ή σαν την Ευανθία όπως μια νύχτα εμφανίζεται στον Στέφανο· άνθρωποι έξω από τον εαυτό τους –όπως κει που ο Στέφανος πάει στη λέσχη και το νιώθει μόνο όταν μπαίνει μέσα και του νεύει ο κύριος νομάρχης, ή στην εκκλησία όταν νιώθει πως έσκυψε κι αυτός το μέτωπο– και έξω από το χρόνο, που το κύλισμα του στο Φθινόπωρο δεν είναι σαφές. Όπως δεν είναι σαφής ούτε ο χώρος. Οι περιγραφές της φύσης, με τη λεπταίσθητη συγκινητική, σχεδόν σπαραχτική ομορφιά τους, παρ’ όλα αυτά είναι πιο πολύ εσωτερικά τοπία παρά εξωτερικές εικόνες ενός τόπου.
Σε γενικές γραμμές το έργο στρέφεται στον εσωτερικό χώρο του ανθρώπου με έντονους κοινωνικούς προβληματισμούς, οι στόχοι του όμως παραμένουν ρεαλιστικοί ως το τέλος.
Βιογραφικά στοιχεία για τον συγγραφέα θα βρείτε στο κάτωθι άρθρο της Διαδρομής:
https://politismikidiadromi.blogspot.com/2019/01/blog-post_24.html
Το έργο μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου