Σαν μια φωνή στην έρημο ο προσφιλής στον ιστότοπο μας κος Γιανναράς 25 χρόνια πριν κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Σε μια εποχή ευμάρειας στηλιτεύει τους αναρχικούς και τον υπερβολικό καταναλωτισμό του 1995 καθώς ο μεσαίωνας της μεταπολίτευσης βρίσκεται λίγο πριν το απόγειο του...
Ἀρκοῦν μερικὲς δεκάδες ψυχοπαθολογικῶν ἀτόμων, ποὺ τοὺς χαρακτηρίζουμε «ἀναρχικούς», γιὰ νὰ «καταλύσουν τὸ κράτος». Ἡ ἔκφραση «καταλύθηκε τὸ κράτος» ἐπαναλαμβάνεται στερεότυπα στὸν Τύπο κάθε τρεῖς καὶ λίγο. Καῖνε τὰ πανεπιστήμια, λεηλατοῦν καταστήματα, τραυματίζουν ἀστυνομικοὺς καὶ πολίτες, νεκρώνουν τὴν πρωτεύουσα. Καὶ τὸ κράτος ὄχι μόνο ἀδυνατεῖ νὰ προστατεύσει τὴν ἀκεραιότητα καὶ τὶς περιουσίες τῶν πολιτῶν ἀπὸ αὐτὴ τὴν παρανοϊκὴ κτηνωδία, ἀλλὰ καὶ τῆς προσφέρει «ἄσυλο» στοὺς πανεπιστημιακοὺς χώρους. Οὔτε διανοοῦνται οἱ φορεῖς τῆς κρατικῆς ἐξουσίας νὰ ἑρμηνεύσουν καὶ νὰ ἐφαρμόσουν τὴν οὐσία τοῦ νόμου ποὺ κατοχυρώνει τὴν ἀκαδημαϊκὴ καὶ μόνο ἀσυλία. Δὲν θὰ ἦταν «προοδευτικό», θὰ ξεσήκωνε θύελλα διαμαρτυριῶν ἀπὸ τὰ «προοδευτικὰ» κόμματα καὶ τοὺς «προοδευτικοὺς» διανοουμένους. Καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι τὸ στοιχεῖο τῆς μὴ σοβαρότητας, τὸ γνώρισμα ἑνὸς κράτους φαιδροῦ, ἀναξιόπιστου. Ἡ ἀντιμετώπιση τῆς παράνοιας τῶν δῆθεν «ἀναρχικῶν» εἶναι μόνο ἕνα ἀπὸ τὰ ἀπειράριθμα συμπτώματα ἀπουσίας σοβαρότητας τοῦ κράτους.
Ἡ Ἑλλάδα δίνει σήμερα τὴν εἰκόνα ἑνὸς κράτους ποὺ ζεῖ μόνο μὲ ψευδαισθήσεις, μὲ χαμένη τὴν αἴσθηση τῆς πραγματικότητας. Βασικὴ ἀρχὴ κάθε κρατικῆς λειτουργίας στὴν Ἑλλάδα ὁ ἐντυπωσιασμός, ἡ εὐφορία τῶν συναισθημάτων, τὰ «προοδευτικὰ» παραισθησιογόνα, ἡ προτεραιότητα τῶν συνδικαλιστικῶν ἀπαιτήσεων. Ὅλοι θέλουμε νὰ κορέσουμε τὴν καταναλωτική μας βουλιμία δίχως ἀντιστάθμισμα δημιουργικῆς παραγωγικότητας. Κράτος ἀνέμελο, παιδαριωδῶς ἐπιπόλαιο, μὲ ὅραμα τὴν τύχη στὸν τζόγο, τὸ ἀεριτζίδικο κέρδος, τὴν μὲ κάθε τρόπο κατάχρηση τοῦ δημόσιου χρήματος.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΔΙΩΤΕΣ ΡΩΤΑΜΕ: Εἶναι σοβαρὸς ἄνθρωπος; Μπορῶ νὰ τὸν ἐμπιστευθῶ; Συνοψίζουμε στὴν ἀποτίμηση τῆς «σοβαρότητας» τὰ ἐχέγγυα τῆς ἐμπιστοσύνης. Γιατί ὄχι καὶ γιὰ τὸ κράτος; Τὸ σύγχρονο ἑλλαδικὸ τουλάχιστον μοιάζει ἐλάχιστα σοβαρό. Οὔτε οἱ πολίτες του μποροῦν νὰ τὸ ἐμπιστευθοῦν, πῶς νὰ κερδίσει καὶ ἐκτίμηση ἢ κύρος στὴ διεθνὴ κοινότητα;
Ἀρκοῦν μερικὲς δεκάδες ψυχοπαθολογικῶν ἀτόμων, ποὺ τοὺς χαρακτηρίζουμε «ἀναρχικούς», γιὰ νὰ «καταλύσουν τὸ κράτος». Ἡ ἔκφραση «καταλύθηκε τὸ κράτος» ἐπαναλαμβάνεται στερεότυπα στὸν Τύπο κάθε τρεῖς καὶ λίγο. Καῖνε τὰ πανεπιστήμια, λεηλατοῦν καταστήματα, τραυματίζουν ἀστυνομικοὺς καὶ πολίτες, νεκρώνουν τὴν πρωτεύουσα. Καὶ τὸ κράτος ὄχι μόνο ἀδυνατεῖ νὰ προστατεύσει τὴν ἀκεραιότητα καὶ τὶς περιουσίες τῶν πολιτῶν ἀπὸ αὐτὴ τὴν παρανοϊκὴ κτηνωδία, ἀλλὰ καὶ τῆς προσφέρει «ἄσυλο» στοὺς πανεπιστημιακοὺς χώρους. Οὔτε διανοοῦνται οἱ φορεῖς τῆς κρατικῆς ἐξουσίας νὰ ἑρμηνεύσουν καὶ νὰ ἐφαρμόσουν τὴν οὐσία τοῦ νόμου ποὺ κατοχυρώνει τὴν ἀκαδημαϊκὴ καὶ μόνο ἀσυλία. Δὲν θὰ ἦταν «προοδευτικό», θὰ ξεσήκωνε θύελλα διαμαρτυριῶν ἀπὸ τὰ «προοδευτικὰ» κόμματα καὶ τοὺς «προοδευτικοὺς» διανοουμένους. Καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι τὸ στοιχεῖο τῆς μὴ σοβαρότητας, τὸ γνώρισμα ἑνὸς κράτους φαιδροῦ, ἀναξιόπιστου. Ἡ ἀντιμετώπιση τῆς παράνοιας τῶν δῆθεν «ἀναρχικῶν» εἶναι μόνο ἕνα ἀπὸ τὰ ἀπειράριθμα συμπτώματα ἀπουσίας σοβαρότητας τοῦ κράτους.
Κράτος δίχως σχεδιασμὸ τῆς οἰκονομίας, δίχως κοινωνικοὺς στόχους, κράτος ποὺ αὐτοσχεδιάζει κατ' ἐξακολούθησιν μὲ ἀνατριχιαστικὴ ἐπιπολαιότητα ἀκόμα καὶ στὶς θεμελιώδεις λειτουργίες τῆς παιδείας καὶ τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς. Αὐτὴ εἶναι ἡ Ἑλλάδα σήμερα. Ἕνας σοβαρὸς ἄνθρωπος ἢ ἕνα σοβαρὸ κράτος ξέρει τί θέλει, ἀναζητάει συνεχῶς τοὺς πρόσφορους καὶ ἀποδοτικοὺς τρόπους γιὰ νὰ πετύχει αὐτὸ ποὺ θέλει, ἐργάζεται μὲ συνέπεια γιὰ τὴν ἐπίτευξη τῶν στόχων του. Ἀποβλέπει σὲ πραγματικὰ ἀποτελέσματα καὶ ὄχι στὸν ἐντυπωσιασμὸ ἀπατηλῶν πυροτεχνημάτων. Κρίνει τὶς ἐπιδιώξεις του καὶ τὰ ἐπιτεύγματά του μὲ μέτρα ποιότητας, μακροπρόθεσμης ἀποδοτικότητας. Θεωρεῖ τὴν ἐπιπολαιότητα ἔγκλημα, γιατὶ ἡ ἐπιπολαιότητα βασανίζει τὴ ζωή, τὴν κάνει ἀνάπηρη. Καταλαβαίνει ὅτι οἱ ἰδεολογίες μποροῦν νὰ ὑπηρετήσουν γόνιμα τὴ ζωή, ἀλλὰ εἶναι τυραννία καὶ ἀπανθρωπία νὰ ὑποτάξεις τὴ ζωὴ σὲ ἰδεολογήματα. Ἔστω καὶ στὰ πιὸ «προοδευτικά».
Ἡ Ἑλλάδα δίνει σήμερα τὴν εἰκόνα ἑνὸς κράτους ποὺ ζεῖ μόνο μὲ ψευδαισθήσεις, μὲ χαμένη τὴν αἴσθηση τῆς πραγματικότητας. Βασικὴ ἀρχὴ κάθε κρατικῆς λειτουργίας στὴν Ἑλλάδα ὁ ἐντυπωσιασμός, ἡ εὐφορία τῶν συναισθημάτων, τὰ «προοδευτικὰ» παραισθησιογόνα, ἡ προτεραιότητα τῶν συνδικαλιστικῶν ἀπαιτήσεων. Ὅλοι θέλουμε νὰ κορέσουμε τὴν καταναλωτική μας βουλιμία δίχως ἀντιστάθμισμα δημιουργικῆς παραγωγικότητας. Κράτος ἀνέμελο, παιδαριωδῶς ἐπιπόλαιο, μὲ ὅραμα τὴν τύχη στὸν τζόγο, τὸ ἀεριτζίδικο κέρδος, τὴν μὲ κάθε τρόπο κατάχρηση τοῦ δημόσιου χρήματος.
Νὰ ἀναφέρει κανεὶς παραδείγματα ἄλλων κρατῶν μὲ σοβαρότητα καὶ σύνεση, μὲ ἐκπληκτικοὺς ρυθμοὺς ἀνάπτυξης σήμερα —κυρίως στὴν Ἄπω Ἀνατολὴ— δὲν ἔχει νόημα ὅταν λείπει ἡ ἐμπειρικὴ αἴσθηση τῆς ἄμεσης πιστοποίησης, τῶν ἐκεῖ ἐπιτόπου ψηλαφήσεων ἔστω καὶ ἀπὸ περαστικὸ ἐπισκέπτη. Ἀκόμα καὶ ἡ Εὐρώπη μοιάζει σήμερα μὲ μικρὴ γειτονιά, μᾶλλον ἀνέμελη στοὺς ἐθισμοὺς τῆς εὐζωίας της ἂν συγκριθεῖ μὲ τὸν ἐργώδη πυρετὸ τῆς ἀνάπτυξης κάποιων χωρῶν τῆς Ἀσίας ποὺ διεκδικοῦν ἤδη τὸν ἔλεγχο τῆς διεθνοῦς οἰκονομίας. Ἀκούγονται κιόλας ἀγωνιώδεις φωνὲς ἂν ἡ ἴδια ἡ Ἀμερικὴ θὰ κατορθώσει νὰ ἐπιβιώσει ὡς ὑπερδύναμη, ἂν δὲν θὰ καταρρεύσει ἐντυπωσιακὰ μέσα σὲ λίγα χρόνια.
Μὲ τέτοιες διεθνεῖς συνθῆκες, ποιά τύχη ἀναμένει τὴ μικρὴ Ἑλλάδα ποὺ ἐπιμένει στὴν παρασιτικὴ ἀνεμελιὰ ἔχοντας ἀπεμπολήσει καὶ τὴ μοναδικὴ δυνατότητα γιὰ τὴν ἐπιβίωσή της: τὴν πολιτιστική της πρόταση — τὴ δυνατότητα νὰ ἀξιοποιήσει τὸν ρόλο μιᾶς πολιτιστικῆς ὑπερδύναμης; Βγῆκε ὁ καινούργιος πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας καὶ μᾶς εἶπε, ἀνέμελα κι αὐτός, ὅτι πρέπει νὰ εἴμαστε αἰσιόδοξοι. Σὲ ποιά αἴσθηση τῆς πραγματικότητας νὰ βασίσουμε τὴν αἰσιοδοξία, δὲν μᾶς τὸ ἐξήγησε. Περιμένουμε πολιτικὸ λόγο ποὺ θὰ ἐγγυηθεῖ προϋποθέσεις γιὰ νὰ σοβαρέψει κάποτε αὐτὸ τὸ φαιδρὸ καὶ ἀνυπόληπτο κράτος.
15-4- 1995
Ο ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΓΡΑΦΕΙ ΠΟΛΛΑ ΚΑΛΑ ΑΛΛΑ Η ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΜΕ ΧΑΛΑΕΙ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΣΤΥΦΥΛΑΚΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι ακριβώς. Ας κρατήσουμε το χωροφύλακα.
ΑπάντησηΔιαγραφή